Στην ταράτσα του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, πρώτη μέρα του Οκτώβρη, 12 το μεσημέρι, Αθηναίοι αλλά και πολλοί τουρίστες στέκονται όρθιοι, ή καθισμένοι στο δάπεδο κάτω από τον ανελέητο ήλιο. Περιμένουν τους χορευτές της ομάδας χορού της θρυλικής Τρίσα Μπράουν να κοινωνήσουν στην Αθήνα το πρότζεκτ «In Plain Site» που φέρει θραύσματα χορογραφιών που έκανε κυρίως στην αρχή της καριέρας της σε δημόσιους χώρους και εμβληματικά κτίρια. Το φεστιβάλ της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση «Dancing Athens» έφερε την ομάδα στην Αθήνα προκαλώντας ουρές στην είσοδο του μουσείου με την προσδοκία να εξασφαλίσουν ένα δελτίο εισόδου για την δράση.
Στεκόμαστε λοιπόν κάτω από τον καυτό ήλιο. Περίπου 15 λεπτά περιμένουμε μέχρι να εμφανιστούν οι χορευτές ντυμένοι στα άσπρα, στο χρώμα δηλαδή που είναι το κυρίαρχο σε όλους τους χώρους του μουσείου. Περιμένοντας, με τις στάλες του ιδρώτα στο μέτωπο κάνουμε οπτικές ασκήσεις αστικού τοπίου: Τα μάτια εισπράττουν εικόνες της πόλης, που σχεδόν δεν αναπνέει αυτή την καυτή μέρα κάτω από το τσιμεντένιο σεντόνι της. Στο βάθος σαν από ένα στενό παράθυρο ο Σαρωνικός, πίσω σαν μαύρη κουκκίδα (ή μάλλον παύλα) το Μουσείο της Ακρόπολης. Και ψηλά η Ακρόπολη με πλήθος κόσμου να στέκεται και να την κοιτάζει. Τους κοιτάμε και μας κοιτάνε. Ψηλά στο ΕΜΣΤ εμείς, ψηλά στην Ακρόπολη αυτοί, το μνημείο και το μουσείο σύγχρονης τέχνης επικοινωνούν για πρώτη φορά. Ενας διάλογος ενεργοποιείται για μερικά δευτερόλεπτα σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία.
Χωρίς μουσική, με μόνο ηχητικό τοπίο τους θορύβους και συριγμούς της πόλης (καθώς είχαμε ενημερωθεί ότι δεν πρέπει να μιλάμε, πρέπει να κάνουμε απόλυτη ησυχία), ή τους ήχους που έκαναν οι ξύλινοι πήχεις που κρατούσαν οι χορευτές όταν τους χτυπούσαν στο δάπεδο. Ντυμένοι στα λευκά, σαν να βγήκαν από τους τοίχους του μουσείου, σαν να ήταν δομικά στοιχεία του κτιρίου του ΦΙΞ άρχισαν να κινούνται με διακοπτόμενες κινήσεις, άλλοτε να περιστρέφονται σαν ανεμοδείκτες στον άνεμο ερμηνεύοντας στην ταράτσα τα έργα της Τρίσα Μπράουν «Ι am going to toss my arms – If you cach them the’re yours» (2011), «Line Up» (1976), «Scallops» (1973).
Το τελευταίο έργο, με τους χορευτές να στοιχίζονται και να μετρούν με το σώμα τους όλη την περίμετρο της ταράτσας ήταν το νεύμα για να τους ακολουθήσουμε από τη ράμπα προς το εσωτερικό του κατάλευκου τέταρτου ορόφου με τα παράθυρα προς την Καλλιρόης. Εκεί, στην πρώτη στάση στον χώρο, το κοινό σχεδόν πνίγει τους τρεις χορευτές (συνολικά στο πρόγραμμα συμμετείχαν οκτώ) που ανέκφραστοι μοιάζουν να εκτελούν ξανά και ξανά ασκήσεις σωματικές, πιο έντονες απ’ ότι στην ταράτσα, σαν ζέσταμα για ότι ακολουθήσει. Είναι το «Locus Trio» (1975).
Για να ακολουθήσει η στιγμή της ένωσης στον επόμενο χώρο του τέταρτου ορόφου. Να ακολουθήσει το «δύο». Σώματα που επιτέλους αγγίζονται, συνυπάρχουν, αγκαλιάζονται, αγωνιούν μαζί, γίνονται ψηφίδες παζλ, σημεία στίξης σε κάτι που προσπαθεί να αρθρωθεί αλλά δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρει. Το σχήμα προχωρά στο βάθος, στον εξώστη που πλέον κοιτάζει ξανά την Ακρόπολη, προκειμένου να ολοκληρώσει τη γεωμετρία της ησυχίας, με το «Geometry of Quiet» (2002 ) σε μουσική (ναι η πρώτη φορά που ακούμε μουσική) του Σαλβατόρε Σκιαρίνο. H οικειότητα είναι η λέξη κλειδί σε αυτή τη χορογραφία. Οικειότητα και ευαισθησία, ως στοιχεία σχολιασμού της ίδιας της αρχιτεκτονικής.
Με ένα νεύμα οδηγούμαστε ξανά σε άλλον χώρο για να δούμε τρεις χορευτές γελώντας να κάνουν ασκήσεις ισορροπίας με έναν ξύλινο πήχη ο καθένας, προκαλώντας γέλια και χειροκροτήματα στην αίθουσα. Για να μας αποχαιρετήσουν με έναν ισπανικό χορό, το «Spanish Dance» (1973) καθώς ακούμε το τραγούδι του Μπομπ Ντίλαν «Early Morning Rain» Χέρια ψηλά, κλείνουν πάνω από το κεφάλι καθώς το σώμα προχωρά με μικρά βήματα, συναντά το μπροστινό σώμα και μαζί προχωρούν μέχρι όλα τα σώματα να σμίξουν και να κλείσουν στην άκρη του τοίχου. Σαν να μπαίνουν οι ασπροντυμένοι χορευτές στους τοίχους του ΦΙΞ. Να επιστρέφουν εκεί. Χορεύοντας με το ΕΜΣΤ…
Η δράση θα επαναληφθεί την Κυριακή 2 Οκτωβρίου. Η είσοδος είναι ελεύθερη αλλά γίνεται με δελτία προτεραιότητας που δίνονται από τις 11 στην είσοδο το κτιρίου.
