Αυτή τη φορά είναι αλήθεια. Ο τίτλος που τα καρντάσια κάτω των 35 ετών δεν είχαν γευθεί ποτέ και τα άνω των 35 θυμούνται αμυδρά, του Πρωταθλητή Ελλάδας, είναι δικός τους! Η Θεσσαλονίκη δεν θα κοιμηθεί απόψε. Για πολλά μερόνυχτα ακόμη, η ευτυχία της θα είναι ορατή από το Διάστημα.
Ηταν πολλά τα χρόνια της προσμονής. Πάρα πολλά, για έναν τόσο μεγάλο σύλλογο. Στο τελευταίο Πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ (1985) ο Βαρέλα υπήρχε ως σκέψη στο μυαλό του πατέρα του. Ο Στέλιος Μαλεζάς γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά. Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια και ο Λέο Μάτος, την επόμενη. Ο Ράζβαν Λουτσέσκου, ο προπονητής, ήταν 16 ετών μαθητούδι. Κι ο Ιβάν Σαββίδης, 26. Στην ηλικία του Πέλκα.
Το τρίτο στεφάνι του ΠΑΟΚ είναι το πιο ένδοξο. Αδιαμφισβήτητο. Γεμάτο ρεκόρ. Μα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα τρόπαιο που υπήρξε το απωθημένο του συλλόγου για 34 ολόκληρα χρόνια. Σηματοδοτεί το τέλος μιας διαδρομής και την αφετηρία μιας νέας. Τα Πρωταθλήματα του 1976 και του 1985 δεν ήταν παρά νησίδες ευτυχίας σε μια θάλασσα δακρύων. Παρενθέσεις χαράς σε δεκαετίες μιζέριας και ανεκπλήρωτων πόθων. Ετούτο, (φαίνεται να) είναι η πιστοποίηση ότι ο «Δικέφαλος του Βορρά» έχει αλλάξει status.
Θυμάστε τον παλιό ΠΑΟΚ των χρεών, των προσφυγών, των εράνων, των αρπαγών, των «προδοσιών», της γκρίνιας και της εσωστρέφειας; Τον ΠΑΟΚ που μιά ζωή αποχωριζόταν τα παιδιά του, χωρίς να μπορεί να κάνει το παραμικρό για να τα κρατήσει κοντά του; Η απόπειρα απαγωγής του Κούδα από τον Ολυμπιακό ήταν ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας. Ο «Μεγαλέξανδρος» επέστρεψε, όμως πολλοί άλλοι κατηφόρισαν στην Αθήνα: ο Χρήστος Δημόπουλος (ο «φονιάς»), ο Γιώργος Κωστίκος, ο Χάρης Μπανιώτης (τον αγόρασε ο Κοσκωτάς «πακέτο» με τον προπονητή Τάις Λίμπρεχτς), ο Ορφανός, ο Γούναρης, ο Γ.Χ. Γεωργιάδης, ο Βενετίδης, ο Καφές, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος… Ακόμη και ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, για τον οποίο οι οπαδοί συγκέντρωσαν το υστέρημά τους σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών, στο τέλος παραχωρήθηκε στον Παναθηναϊκό. Ολοι αυτοί -οι καλύτεροι- έπρεπε να φύγουν, για να πληρώνονται όσοι έμειναν πίσω.
Τον Ιανουάριο του 2012 ανακοινώθηκε η μεταγραφή του Βιεϊρίνια στη Βόλφσμπουργκ, έναντι τεσσάρων εκατομυρίων ευρώ. Ο Πορτογάλος πουλήθηκε τρεις φορές φθηνότερα από το ποσό της ρήτρας του. Το ίδιο απόγευμα έφυγε και ο Κοντρέρας, για τον ίδιο λόγο: για να καταφέρει ο ΠΑΟΚ να πάρει πιστοποιητικό συμμετοχής στο πρωτάθλημα και να μην τιμωρηθεί με ευρωπαϊκό αποκλεισμό λόγω χρεών. Επτά μήνες αργότερα κατέφθασε ο Ιβάν Σαββίδης, για να αλλάξει τη μοίρα του ΠΑΟΚ.
Πρώτα με εκείνη την επιταγή των 10.886.000 ευρώ, με την οποία τον Μάιο του 2015 εξόφλησε το Δημόσιο. Και, στη συνέχεια, με επενδύσεις σε παίκτες, προπονητές, στελέχη και εγκαταστάσεις. Η σούμα, στην επταετία του στον ΠΑΟΚ, ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Ο σύλλογος που ξεπουλούσε τους ποδοσφαιριστές του για να επιζήσει, τώρα είναι σε θέση να φέρνει στην Τούμπα τον Σέρτζιο Ολιβέιρα (βασικό στην Πόρτο και εν ενεργεία διεθνή με την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Πορτογαλία, με ρήτρα εξαγοράς 12 εκατομμυρίων ευρώ), ή να πείθει τον Ομάρ Ελ-Καντουρί να απαρνηθεί το ιταλικό πρωτάθλημα για χάρη του ΠΑΟΚ, ενώ ετοίμαζε βαλίτσες για την Πάρμα.
Εάν υπάρχει ένα μυστικό στην εφετινή θριαμβευτική πορεία του ΠΑΟΚ, αυτό είναι η ποιότητα και πληρότητα του ρόστερ του. Πλέον, ο Λουτσέσκου μπορεί να χάνει για πολύ καιρό, με τραυματισμούς, τον Βέρνμπλουμ, τον Κάνιας, τον Μαουρίτσιο, τον Πέλκα, ή τον Ελ-Καντουρί, και η απουσία τους να περνά απαρατήρητη. Μια ομάδα με πολλούς καλούς παίκτες, με ισχυρές προσωπικότητες, με γενναιόδωρο ιδιοκτήτη και εργατικό προπονητή, με το πιο φανατικό κοινό στη χώρα, διψασμένη για τίτλο και θωρακισμένη στο παρασκήνιο, που έμαθε από τα λάθη της, πήρε το Πρωτάθλημα – δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσιολογικό από αυτό.
Ακόμη κι αν δεν κατακτήσει το (πρώτο του) «νταμπλ», ακόμη κι αν δεν τερματίσει αήττητος, ισοφαρίζοντας τη «στοιχειωμένη» επίδοση του Παναθηναϊκού της σεζόν 1963-1964, ο ΠΑΟΚ θα έχει ξεπεράσει, εφέτος, τον καλύτερό του εαυτό. Προ ημερών έσβησε 93 κεράκια, και η τούρτα γενεθλίων του ήταν γλυκειά όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί το μέλλον δείχνει να έχει το λευκό χρώμα της σημαίας του -της αισιοδοξίας και της ελπίδας- κι όχι το μαύρο, του πένθους για τις χαμένες πατρίδες. Η κυριαρχία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, φαίνεται πως θα συνεχιστεί. Στο πρωτάθλημα των Κ19, οι νεαροί του Πάμπλο Γκαρσία είναι, ήδη, πρωταθλητές, για δεύτερη χρονιά στη σειρά. Οι Κ15 πήραν κι αυτοί τρόπαιο, αήττητοι. Ενα καινούργιο, σύγχρονο γήπεδο βρίσκεται στα σκαριά. Και χρήματα, πια, υπάρχουν.
Ο Ιβάν, γεννημένος το 1959 -τη χρονιά που ο ΠΑΟΚ εγκαινίαζε την Τούμπα-, είναι ο άνθρωπος που γύρισε τον διακόπτη. Η 10η Αυγούστου, η μέρα κατά την οποία απέκτησε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ (το 2012) έναντι 10 εκατομμυρίων ευρώ, θα πρέπει να γιορτάζεται ως επέτειος επανίδρυσης του συλλόγου. Οι πίκρες, οι ματαιώσεις, οι αδικίες, έγιναν ανάμνηση. Εγιναν πείσμα, και καύσιμο για να πετάξει ο ΠΑΟΚ ψηλά.
Επειτα από 93 χρόνια ταλαιπώριας, 93 χρόνια περηφάνιας που δεν εξαργυρώθηκαν με τους τίτλους που του έπρεπαν, όσα κάθε ΠΑΟΚτσής ονειρεύτηκε, ήρθε η ώρα να τα ζήσει. Με την πεποίθηση ότι δεν θα ξανακούσει, ποτέ πια, να αποκαλούν την αγαπημένη του ομάδα «ΠΑΟKάκι».