Οι φίλαθλοι κάτω των 25-30 ετών είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι το ελληνικό πρωτάθλημα διεξάγεται για τρεις λόγους: για να ξεχωρίσουν οι ομάδες που θα υποβιβαστούν και εκείνες που θα βγουν στην Ευρώπη, αλλά και για να αναδειχθεί η δεύτερη, πίσω από τον (δεδομένο) Πρωταθλητή. Α, ναι. Και για να φανεί πόσο άνετα θα εξασφαλίσει τον τίτλο ο Ολυμπιακός. Θα είναι Χριστούγεννα, Απόκριες, ή Πάσχα; Το 2004 και το 2010 ήταν οι εξαιρέσεις που επιβεβαίωναν τον κανόνα της τελευταίας εικοσαετίας. Αυτό που σήμερα παρακολουθούν, μια κούρσα για τρεις που -μάλλον- θα κριθεί στο νήμα, τους φαίνεται τόσο παράξενο…
Ο,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Οι αυτοκρατορίες κάνουν τον κύκλο τους, και στο ποδόσφαιρο. Και καταρρέουν, κυρίως επειδή αρνούνται να αντιληφθούν τα σημάδια της παρακμής τους. Αυτό, ακριβώς, συνέβη στον Ολυμπιακό. Εδώ και πολύ καιρό ο «μόνιμος» Πρωταθλητής Ελλάδας δεν παίζει όπως παλιά, αγκομαχεί ακόμη και στις νίκες του, οι προπονητές ή οι παίκτες του δεν «πείθουν» ούτε, καν, τους δικούς του οπαδούς. Οι ηγέτες του, όμως, επιμένουν πως για όλα φταίνε οι αόρατοι εχθροί του: μια συμμορία διαιτητών και αρχιδιαιτητών, παραγόντων, κυβερνητικών αξιωματούχων, δικαστών κ.λπ. που βάλθηκε να τον ρίξει από τον θρόνο του.
Χθες (Κυριακή), στο Περιστέρι, το άλλοθι για τη νέα αποτυχία (2-2 με τον Ατρόμητο) ήταν η ανοχή του διαιτητή στα σκληρά μαρκαρίσματα των αντιπάλων. Πράγματι, έπεσε πολύ «ξύλο». Αλλά, δεν είναι αυτή η μόνη αλήθεια για το ματς. Οποιος έχει μάτια, βλέπει:
- Σχέδιο οργανωμένης επίθεσης δεν υπάρχει στον Ολυμπιακό. Οι καλές του προσπάθειες -και τα γκολ- οφείλονται στην εξαιρετική ατομική ποιότητα κάποιων μονάδων του. Οπως, χθες, του Μάριν.
- Η ανασταλτική του λειτουργία στον άξονα είναι (τουλάχιστον) προβληματική. Ιδίως χωρίς τον Ρομαό η ομάδα είναι πολύ soft, όταν το παιχνίδι πάει στην αθλητικότητα και τη δύναμη.
- Ο Μποτία και ο Ομάρ θυμίζουν, ώρες – ώρες, βετεράνους ποδοσφαιριστές. Οι μορφασμοί απόγνωσης του τερματοφύλακα Προτό, που βλέπαμε στα κοντινά πλάνα του τηλεσκηνοθέτη, άξιζαν όσο χίλιες λέξεις.
- Ο Μιραλάς του 2018 δεν έχει καμία σχέση με τον Μιραλάς του 2010. Που διέλυε τις αντίπαλες άμυνες, όσο σκληρά κι αν δοκίμαζαν να τον αντιμετωπίσουν.
- Ο Οτζίτζα-Οφόε έχει «ξενερώσει». Μόνον από τη διάρρηξη στο σπίτι του; Ποιος ξέρει… Πάντως το μυαλό του δεν το έχει στην μπάλα, αλλά στον καυγά.
- Οι αντοχές της ομάδας εξαντλούνται στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε το δεύτερο γκολ στο 66′, και στα επόμενα 20 λεπτά δεν έκανε υποψία ευκαιρίας.
- Το ηθικό των «ερυθρόλευκων» προσεγγίζει το «μηδέν». Δεν υπάρχει ίχνος αυτοπεποίθησης. Η μενταλιτέ του νικητή, που τους χαρακτήριζε όλα αυτά τα χρόνια, έχει εξατμιστεί.
- Το ίδιο και η πειθαρχία. Ο Ούρος Τζούρτζεβιτς γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την εντολή που έχει δοθεί, να εκτελεί τα πέναλτι ο Καρίμ Ανσαριφάρντ, αρπάζει την μπάλα χωρίς να ρωτήσει κανέναν, τη στήνει στην άσπρη βούλα και το χάνει.
- Στον Ολυμπιακό έχει χαθεί και η στοιχειώδης ποδοσφαιρική λογική. Ο Κώστας Φορτούνης επελέγη για την αρχική ενδεκάδα, αν και αντιμετώπιζε ένα μικρό πρόβλημα τραυματισμού. Που, στην πορεία, έγινε μεγάλο.
Το πρώτο γκολ, στο Περιστέρι, ο Ατρόμητος το έβαλε σαν σε προπόνηση. Ο Ουάρντα έβγαλε σέντρα και ο Βασιλακάκης πήρε την κεφαλιά που έστειλε την μπάλα στα δίχτυα του Προτό, εντελώς ανενόχλητος. Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση. Στο ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, ο Χριστοδουλόπουλος σκόραρε με το κεφάλι χωρίς να χρειαστεί να σηκωθεί ούτε πόντο από το έδαφος.
Το σκορ στο ημίχρονο (1-1) κολακεύει τους «ερυθρόλευκους» που είχαν μόλις δύο τελικές προσπάθειες, έναντι 10 των αντιπάλων τους. Η εικόνα του αγώνα δεν άλλαξε, μέχρι το τέλος. Ντιγκινί, Ουάρντα, Βασιλακάκης και Μάντσον έκαναν τον Ολυμπιακό άνω – κάτω. Για όποιον παρακολούθησε τον αγώνα, ο βαθμός (2-2) ήταν επιτυχία για τους φιλοξενούμενους. Αν και αυτή η ισοπαλία, μάλλον θα αποδειχθεί καταδικαστική για την προσπάθειά τους να κατακτήσουν τον όγδοο τίτλο τους στη σειρά. Εφόσον ο ΠΑΟΚ νικήσει τη Λάρισα το απόγευμα, ο Ολυμπιακός θα απέχει έξι βαθμούς από την κορυφή, εννέα αγωνιστικές πριν από το φινάλε. Εξι, εάν δεν υπάρξει η επαπειλούμενη ποινή αφαίρεσης τριών βαθμών για τα επεισόδια μετά το τέλος του ντέρμπι με την ΑΕΚ.
Ο αποκλεισμένος από το Κύπελλο (και από την Ευρώπη) Ολυμπιακός κινδυνεύει να ξεμείνει από στόχους, ήδη από τα μέσα Φεβρουαρίου. Πρωτοφανές! Αλλά, δεν έφτασε σε αυτή την κατάσταση έτσι ξαφνικά. Η διοίκησή του υπέπεσε σε πολλά και μεγάλα λάθη. Με πρώτο -και μεγαλύτερο- την κατάργηση της έννοιας του προπονητή, αλλάζοντας οκτώ τεχνικούς ηγέτες μέσα σε περίπου 18 μήνες. Μάρκο Σίλβα, Βίκτορ, Πάουλο Μπέντο, Βασίλης Βούζας, Τάκης Λεμονής, Μπέσνικ Χάσι, ξανά Λεμονής, και τώρα Γκαρσία. Οι ποδοσφαιριστές χάθηκαν… στη μετάφραση συστημάτων και στρατηγικών. Μα, πάνω απ’ όλα, συνήθισαν στην ιδέα ότι το «αφεντικό» τους είναι αναλώσιμο. Ενας, ακόμη, περαστικός από τον σύλλογο.
Λάθη έγιναν και στις επιλογές παικτών, που είτε αποτελούν, ήδη, παρελθόν (Εμενίκε, Μίλιτς, Βούκοβιτς, Καρσελά), είτε εξακολουθούν να διαψεύδουν τις μεγάλες προσδοκίες (Τζούρτζεβιτς, Οφόε, Ενγκελς). Ούτε οι χειμερινές διορθώσεις βοήθησαν. Ο Ιγκόρ βρίσκεται μονίμως εκτός 18άδας, ο Χατζισαφί εμφανίστηκε μόλις χθες, κι ο Μιραλάς συνεχίζει τη μετριότατη σεζόν που έκανε και στην Εβερτον.
Τεχνικός διευθυντής δεν έχει στεριώσει. Ο Μάριο Ουσίγιος παρουσιάστηκε με τυμπανοκρουσίες, όμως αποχώρησε σε τρεις μήνες, όταν κατάλαβε ότι δεν θα είχε κανέναν ουσιαστικό ρόλο. Μοντέστο, Κοβάσεβιτς και Καρεμπέ ανακυκλώνονται σε διάφορα πόστα. Αλήθεια, με δεδομένο ότι και οι προπονητές δεν μακροημερεύουν, ποιος είναι υπεύθυνος για τη στρατηγική του συλλόγου στις μετεγγραφές; Ή, μήπως, δεν υπάρχει στρατηγική;
Η απάντηση της διοίκησης σε όλα αυτά είναι το αφήγημα περί του κατατρεγμένου Ολυμπιακού. Αλλά, ποιος πιστεύει, πλέον, ότι για όλα τα εφετινά δεινά της ομάδας ευθύνεται η διαιτησία; Κι αν είναι έτσι, γιατί ο σύλλογος έχει γίνει κέντρο διερχομένων – προπονητών και παικτών;
Δεν θα καταστραφεί, εάν χάσει έναν τίτλο ο Ολυμπιακός. Θα πρέπει, όμως, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα με γενναιότητα, χωρίς να προβάλλει τις ίδιες δικαιολογίες που οι αντίπαλοί του επικαλούνταν στις δικές τους αποτυχίες, όλα αυτά τα χρόνια. Και η πραγματικότητα, δεν είναι πολύ ευχάριστη. Το ρόστερ που σήμερα διαθέτει, δεν μπορεί να υποστηρίξει το απαιτητικό μοντέλο παιχνιδιού που ο νέος του προπονητής έχει στο μυαλό του. Θα χρειαστεί δαπανηρή ενίσχυση το καλοκαίρι, αυτή τη φορά χωρίς τα χρήματα του Champions League (αν απωλέσει και τη δεύτερη θέση), και χωρίς να του έχουν απομείνει σημαντικά περιουσιακά στοιχεία (ποδοσφαιριστές) για να πουλήσει. Και, κυρίως, χωρίς κανένα περιθώριο για άλλες αστοχίες.
Το χειρότερο για τον Ολυμπιακό είναι αυτό που φάνηκε και χθες, στο Περιστέρι: πλέον, οι αντίπαλοί του δεν νιώθουν το παραμικρό δέος, όταν απέναντί τους στέκεται η πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας.