Οι τροχονόμοι στην Ακροπόλεως, στη Νίκαια, ρύθμιζαν την κίνηση των αυτοκινήτων. «Μα τι γίνεται εδώ;», αναρωτήθηκε ένας οδηγός για να πάρει την απάντηση από έναν άλλο οδηγό δίτροχου που περνούσε δίπλα του εκείνη τη στιγμή: «Λαϊκό προσκύνημα!». Ευτυχώς, δεν υπήρχε νεκρός.
Ανέβηκα και εγώ με την αυτοκινητοπομπή στον λόφο του θεάτρου της Νίκαιας. Η ζέστη ήταν ακόμη πηχτή και οι διάφοροι σύγχρονοι νερουλάδες πουλούσαν παγωμένα μπουκαλάκια νερού, αναψυκτικά, μπύρες. Ο κόσμος με τα εισιτήρια στο χέρι προχωρούσε προς την είσοδο του θεάτρου. Ηλικίες; Ε, ξεκίνα από τα σαράντα και άρχισε να βάζεις. Κυρίες με τις βεντάλιες τους, τα καλά τους τα χρωματιστά φορέματα με τους άντρες αγκαζέ. Ετσι και έβγαζες το χρώμα από τα μάτια σου, είχες μία σκηνή από ελληνική ταινία των ’60ς. Και ήταν όλοι τους χαρούμενοι, μυρωδάτοι. «Φαντάσου», άκουσα να λέει έναν νεότερο άντρα πίσω μου, «αυτή η συναυλία του Τόλη ίσως είναι η βασική έξοδος του καλοκαιριού για αρκετούς από αυτούς τους ανθρώπους»…
Μία ώρα πριν από τη συναυλία του Τόλη Βοσκόπουλου στο Κατράκειο της Νίκαιας, στην «πατρίδα» του, ο κόσμος ήδη είχε σχεδόν γεμίσει το μεγάλης χωρητικότητας αμφιθέατρο και απολάμβανε το ελαφρύ δροσερό αεράκι που φυσούσε. Σε λίγο οι λιγοστές θέσεις που παρέμειναν άδειες, θα γέμιζαν και αυτές και όλοι περίμεναν τον μεγάλο τραγουδιστή, το είδωλο μίας ολόκληρης εποχής, να κάνει αυτό που ξέρει καλά.
Μέχρι να ξεκινήσει η συναυλία ο κόσμος μιλούσε για τον Τόλη. Ναι, με το μικρό του όνομα. Οι περισσότεροι συντοπίτες και συνομήλικοι του, μιας και ο Βοσκόπουλος μεγάλωσε στη γειτονιά της Κοκκινιάς, ήθελαν να δουν τον άνθρωπο που τους τραγουδούσε μέσα από τα τρανζιστοράκια στις κουζίνες καθώς οι μάνες τους γέμιζαν με ρύζι ντομάτες και κολοκύθια. Αλλοι πάλι έψαχναν τον Τόλη που τον αφιέρωναν στα κορίτσια τους. Και, για φαντάσου, έστω για λίγο θα έπαιρναν πίσω τα πάντα, ως και την καψούρα τους. Εκτός από τα νιάτα τους. Αλλωστε, αν κάτι ξέρουν καλά οι γεννηθέντες στον Πειραιά και στα πέριξ, είναι αυτή η λαϊκή καψούρα, όπως υμνήθηκε μέσα στα τραγούδια του Τόλη. Και καθώς ξέχυναν αναμνήσεις, οι μικροπωλητές με τους ταβλάδες ξεπουλούσαν πατατάκια και παγωμένες γκαζόζες. Η ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που λέγαμε…
Η συναυλία ξεκίνησε με μικρή καθυστέρηση. Δύο τραγουδίστριες προετοίμασαν το κοινό για τον Τόλη, ενώ χαιρέτησαν από το πάλκο τον Μίμη Πλέσσα που είχε έρθει και αυτός να τιμήσει τον τραγουδιστή ως φίλος και θαυμαστής και λιγότερο ως δημιουργός και συνεργάτης του. Η ώρα ήταν πια έντεκα το βράδυ και μετά από εκπληκτικά σόλο από εξαιρετικούς οργανοπαίχτες των σπουδαιότερων οργάνων της ελληνικής λαϊκής μουσικής, του μπουζουκιού και του κλαρίνου, ο κόσμος άρχισε να φωνάζει ταυτόχρονα το όνομα του τραγουδιστή ανυπομονώντας!
«Τόλης, Τόλης!»
Είχαν σηκωθεί όλοι όρθιοι. Εφτά χιλιάδες άτομα «με το φεγγάρι πανωθέ μας» να ζητωκραυγάζουν για τον ήρωα της παιδικής, εφηβικής ή ενήλικης ζωής τους.
Ο Τόλης με το σοβαρό του μπλε σκούρο κοστούμι, τη διπλωμένη του ποσέτ, το λευκό του πουκάμισο με το σκληρό γιακά και την γραβάτα του εμφανίστηκε στη σκηνή.
«Άρχοντα Τόλη!»
«Τόλη μας!»
Ο καλοσιδερωμένος Τόλης είχε συγκινηθεί, γιατί πώς να προσπεράσει κάποιος -αυτό το κλισέ όπως συνηθίζουμε να λέμε- «την αγάπη του κόσμου»;
«Εγώ θέλω να είμαι ήρεμος για να τραγουδήσω. Πώς θα τραγουδήσω με αυτά που μου κάνετε;», είπε και ο κόσμος άρχισε να χειροκροτάει πάλι δυνατά.
Από τις πιο όμορφες στιγμές της συναυλίας η συνάντηση του Μίμη Πλέσσα με τον Τόλη Βοσκόπουλο στη σκηνή, καθώς τα μικρά «ανέκδοτα» της μεταξύ τους σχέσης, όπως την περιέγραψαν στο κοινό, ζέσταιναν τις καρδιές του κόσμου. Απίθανοι τύποι, ωραίοι. Θες να τους κάνεις παρέα.
Πρώτη φορά είδα τον Τόλη επί σκηνής. Σε σχέση με τις ελληνικές ταινίες ή την παρουσία του σε τηλεοπτικά σόου, νομίζω πως διανύει την πιο αυθεντική, γλυκιά περίοδο της καριέρας του. Τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι ο Τόλης όπως τον δημιούργησε ο ίδιος όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι ο Τόλης όπως τον ήθελε εκείνη η γενιά που τον θαύμασε και όπως τον είδα εγώ και τον λάτρεψα μέσα σε ένα βράδυ.
Και όπως είπε και ο ίδιος ευχαριστώντας του γιατρούς που βρέθηκαν στη συναυλία και τον βοήθησαν να αντεπεξέλθει σε πρόσφατο σοβαρό πρόβλημα υγείας του: «Ευχαριστώ πολύ τους γιατρούς που με έσωσαν από τον θάνατο, αλλά είμαστε και γερά σκαριά εμείς από την Κοκκινιά».