Ετοιμος κι ο Κώστας (Σλούκας). Είναι όλοι εδώ. Δηλαδή, εκεί. Στην Κίνα, όπου η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ φιλοδοξεί να αποδράσει από έναν δεκαετή κύκλο ανεκπλήρωτων προσδοκιών, οδυνηρών αποτυχιών και εσωστρέφειας. Το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας, το 2009, ήταν η τελευταία μεγάλη της στιγμή.
Είναι εκεί και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, το πρώτο όνομα στη μαρκίζα αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Και είναι «δικός μας»! Οκτώ φορές τον είδαμε με τη γαλανόλευκη φανέλα, στα φιλικά ματς της προετοιμασίας, όμως ακόμη δυσκολευόμαστε να το πιστέψουμε: ο MVP της σεζόν στο ΝΒΑ (που σέρνει πίσω του τη μεγαλύτερη κουστωδία εκπροσώπων των media μετά την Team USA) θα δώσει τις επόμενες παραστάσεις του δίπλα στον Καλάθη, τον Μπουρούση, τον Πρίντεζη, τον Παπαγιάννη, τον Παπαπέτρου και τα άλλα παιδιά.
Είναι η πρώτη φορά μετά την εποχή του Νίκου Γκάλη, που η Εθνική έχει προσαρμόσει το παιχνίδι της πάνω σε έναν παίκτη. Πράγμα που οι υπόλοιποι διεθνείς μας -προς τιμήν τους- έχουν αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα, αναγνωρίζοντας το τεράστιο μέγεθος του «Greek Freak». Αλλά όλοι αντιλαμβάνονται -πρωτίστως ο ίδιος- ότι σε διοργανώσεις όπως αυτή, ποτέ κανείς δεν τα κατάφερε μόνος του. Ο πιο παλιός της ομάδας, ο Γιάννης Μπουρούσης, το έθεσε πολύ σωστά: «Μη ζαλίζουμε τον Αντετοκούνμπο, είναι ο MVP του ΝΒΑ και πρέπει να τον αφήσουμε να μας βοηθήσει, όμως θα χρειαστεί να τον βοηθήσουμε κι εμείς».
Το Plan A του κόουτς, Θανάση Σκουρτόπουλου, είναι το γρήγορο παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο. Εάν ο Γιάννης ξεχυθεί μπροστά, δεν τον σταματάς ούτε… με λάσο. Οσο πιο πολλά αμυντικά ριμπάουντ κατεβάσουν ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ή ο Παπαγιάννης, όσο πιο πολλές ασίστ μοιράσουν ο Καλάθης με τον Σλούκα, τόσο περισσότερο Αντετοκούνμπο θα απολαύσουμε στον αιφνιδιασμό. Αλλά, μην αμφιβάλλετε ότι στην Κίνα ο Γιάννης θα περάσει δύσκολες στιγμές, με δύο και τρεις αντιπάλους να τον μαρκάρουν. Το έχει καταλάβει κι εκείνος, από το… ξύλο που έφαγε στα ματς προετοιμασίας. Γι’ αυτό, υπάρχει και το Plan B: ο Γιάννης «θυσιάζεται», ανοίγοντας χώρους για να σκοράρουν οι συμπαίκτες του.
Αυτή η Εθνική διαθέτει, ίσως, το πληρέστερο ρόστερ της τελευταίας δεκαετίας. Εχει δύο από τους καλύτερους γκαρντ της Ευρώπης, τον Καλάθη και τον Σλούκα. Ο Νικ -είναι φανερό- παίζει καλύτερα χωρίς το άγχος του ηγέτη της ομάδας, ενώ ο Κώστας έχει ωριμάσει και ως προσωπικότητα, μαθητεύοντας στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς. Εχει αθλητικά κορμιά – και μια από τις καλύτερες άμυνες του τουρνουά. Εχει μυαλά με υψηλό μπασκετικό IQ, έχει «αστέρες» αλλά και «εργάτες». Εχει την ευελιξία να αλλάζει σχήματα, με παίκτες που τα καταφέρνουν σε πολλές διαφορετικές θέσεις. Εχει το «φαινόμενο» που λέγεται Αντετοκούνμπο. Μα, πάνω απ’ όλα, έχει σύμπνοια. Τη συνείδηση του ιερού σκοπού, που είναι πιο σημαντικός από προσωπικές επιδιώξεις και εγωϊσμούς.
Η περίπτωση του Βαγγέλη Μάντζαρη είναι ενδεικτική του καλού κλίματος που επικρατεί. Οταν τραυματίστηκαν ο Σλούκας και ο Αθηναίου, δέχτηκε να επιστρέψει στην ομάδα, αν και μια εβδομάδα νωρίτερα είχε «κοπεί» από την αποστολή. Και το έκανε, γνωρίζοντας ότι, εφόσον ο Σλούκας προλάβαινε να αποθεραπευτεί, πάλι αυτός -πιθανότατα- θα έμενε εκτός «δωδεκάδας» (τελικώς, ο Σκουρτόπουλος άφησε έξω τον Κόνιαρη).
Τι λείπει από αυτή την Εθνική; Πρώτα απ’ όλα, το μακρινό σουτ. Αλλά, δεν είναι προς θάνατον. Καμία από τις πιο επιτυχημένες της εκδόσεις της (του ’87, του 2005-2006 και του 2009) δεν είχε έναν σουτέρ – «φονιά». Αρκεί τα ποσοστά μας στα σουτ πίσω από τη γραμμή των 6,75 να είναι κάπως καλύτερα από εκείνα που καταγράψαμε στο «Ακρόπολις» (31,5%). Τέλος πάντων, αυτό είναι κάτι που δεν διορθώνεται εύκολα. Ενα άλλο πρόβλημα είναι οι ελεύθερες βολές. Στα φιλικά βάζαμε, συνήθως, έξι στις δέκα. Απαράδεκτο. Ο Γιάννης, που θα εκτελέσει τις περισσότερες, ολοκλήρωσε το «Ακρόπολις» με 18/32 (56%).
Η Εθνική… μυρίζει επιτυχία. Γι’ αυτό, άλλωστε, στο «Ακρόπολις» το ΟΑΚΑ πλημμύρισε από κόσμο («έκοψε» 40.000 εισιτήρια), έστω κι αν οι περισσότεροι πήγαν στο Μαρούσι για να δουν τον Γιάννη από κοντά. Αλλά, ας μην… τρελαινόμαστε. Παρά τους 30 πρωτοκλασσάτους NBAers που την απαρνήθηκαν, η Team USA παραμένει το φαβορί. Οπως και η Σερβία του τρομερού Νίκολα Γιόκιτς, που έχει για τρίτο σέντερ τον Μιλουτίνοφ και για τέταρτο τον Ραντούλιτσα! Η Γαλλία του Ρούντι Γκομπέρ και η Ισπανία του Μαρκ Γκασόλ (που εφέτος κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στο ΝΒΑ με τους Τορόντο Ράπτορς) είναι πανίσχυρες. Η Αυστραλία και η Λιθουανία του Ντομάντας Σαμπόνις (γιου του Αρβιντας) δεν είναι μικρά μεγέθη. Ο ανταγωνισμός θα είναι πολύ σκληρός, και όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται για την πιο απρόβλεπτη διοργάνωση των τελευταίων ετών.
Ο πρώτος μας αντίπαλος θα είναι το Μαυροβούνιο, που διαθέτει πολλά νέα ταλέντα και μόνο δύο παίκτες άνω των 30 ετών. Την Κυριακή στις 15:00 (ERT Sports). Επειτα θα παίξουμε με τη Βραζιλία (3/9) και τη Νέα Ζηλανδία (5/9). Στην επόμενη φάση προκρίνονται οι δύο πρώτες ομάδες κάθε ομίλου. Λογικά θα τερματίσουμε στην 1η θέση και θα διασταυρωθούμε με την Τουρκία, την οποία νικήσαμε στο «Ακρόπολις» με 84-70.
Για πρώτη φορά στα χρονικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, επτά χώρες θα αποκτήσουν δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020: οι δύο κορυφαίες της Ευρώπης και της Αμερικής, και οι καλύτερες από την Ασία, την Αφρική και την Ωκεανία. Οι 16 επόμενες καλύτερες ομάδες θα αγωνιστούν στα προ-Ολυμπιακά τουρνουά.
Ολη η Ελλάδα είναι και πάλι στο πλευρό της «Επίσημης Αγαπημένης». Της πρώτης Εθνικής που μας έβγαλε στους δρόμους, εδώ και 32 χρόνια, και μας κέρασε χαρές και περηφάνια σε τόσο μακρύ χρονικό ορίζοντα. Περιμένουμε με αγωνία να δούμε, αν όλοι αυτοί οι εξαιρετικοί παίκτες μπορούν να συνθέσουν τη «σούπερ» ομάδα που έχουμε ονειρευτεί.