Μπορεί να μοιάζει παράξενο, όμως συνέβη: περίπου πέντε χιλιάδες φυσικά κοκκινομάλληδες ταξίδεψαν από διάφορες χώρες του κόσμου για να γιορτάσουν το χρώμα των μαλλιών τους για τρεις ημέρες στο Τίλμπουργκ της Ολλανδίας
Η πρώτη απορία που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι «γιατί κάποιος να θέλει να νιώσει περήφανος για το χρώμα των μαλλιών του». Σίγουρα τέτοιες εκφράσεις συμβαδίζουν με τον σύγχρονο τρόπο που κοινότητες ανά τον κόσμο ενδυναμώνονται, αλλά υπάρχουν διακρίσεις εναντίον των κοκκινομάλληδων;
Η απάντηση είναι θετική παρά το γεγονός ότι αυτό παραμένει λιγότερο γνωστό στην Ελλάδα. Οπως αναφέρει ρεπορτάζ της Washington Post περίπου ένα έως δύο τοις εκατό των ατόμων με ευρωπαϊκή καταγωγή έχουν κόκκινα μαλλιά, σύμφωνα με έρευνα του 2019, αν και ο αριθμός μπορεί να είναι υψηλότερος σε περιοχές όπως η Ουαλία, η Σκωτία και η Ιρλανδία, και ανάλογα με τον ορισμό των κόκκινων μαλλιών.
«Οσο περνάνε τα χρόνια οι συζητήσεις σχετικά με τον εκφοβισμό, τις διακρίσεις και το “πολιτισμικό στίγμα” κατά των ατόμων με κόκκινα μαλλιά έχουν επανειλημμένα έρθει στο προσκήνιο σε χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο» γράφει η Κέλι Κασούλις Τσο στο αμερικανικό μέσο.
Στη Σκωτία, για παράδειγμα, μια αντιπρόεδρος του Εργατικού Κόμματος προκάλεσε σκάνδαλο το 2010, όταν αποκάλεσε έναν υπουργό του συνασπισμού «κοκκινότριχο τρωκτικό», μια προσβολή για την οποία ζήτησε αργότερα συγγνώμη.
Ακόμα, ένα επεισόδιο της σειράς κινουμένων σχεδίων για ενήλικες «South Park» του 2005 με τίτλο «Ginger Kids» – στο οποίο ο κύριος χαρακτήρας αντιμετωπίζει τα πυρρόξανθα μαλλιά σαν ασθένεια – έχει αναφερθεί συστηματικά ως πολιτιστική μετάδοση του εκφοβισμού των κοκκινομάλληδων και κατηγορήθηκε επανειλημμένα για αναφερόμενες επιθέσεις στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο και τον Καναδά, όπου οι άνθρωποι συμμετείχαν σε ένα κίνημα για τη διεξαγωγή μιας «Ημέρας Κλωτσιάς ενός Κοκκινομάλλη» [“Kick a Ginger Day”].
Το φεστιβάλ Redhead Days ξεκίνησε ανεπίσημα το 2005, όταν ο διευθυντής του, ένας ζωγράφος ονόματι Μπάρτ Ρούβενχορστ, έβαλε μια αγγελία σε εφημερίδα για 15 κοκκινομάλλες και έλαβε πληροφορίες για την εγγραφή 150 μοντέλων. Επειδή ο Ρούβενχορστ «δυσκολευόταν να πει όχι», ζήτησε από όλα τα μοντέλα να συγκεντρωθούν για μια ομαδική φωτογραφία, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του φεστιβάλ.
Το γεγονός αυτό τον ενέπνευσε στη συνέχεια να αρχίσει να οργανώνει επίσημα την εκδήλωση, η οποία κατέχει το 2013 μια θέση στα παγκόσμια ρεκόρ Γκίνες για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση φυσικών κοκκινομάλληδων, με 1.672 τέτοια άτομα σε μια φωτογραφία.
Με συνθήματα όπως «ένα πρόσωπο χωρίς φακίδες είναι σαν μια νύχτα χωρίς αστέρια», το φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο, με ένα μεγάλο πλήθος κοκκινομάλληδων με το ίδιο χρώμα μπλουζάκι να ακούνε μουσική και να χοροπηδούν με φουσκωτά πισίνας πάνω από τα κεφάλια τους ή να απολαμβάνουν μπύρες και ψητά κρέατα στο γρασίδι. Οι διοργανωτές δήλωσαν στο Reuters ότι περίπου 5.000 κοκκινομάλληδες παρευρέθησαν.
Παρ΄ όλα αυτά. όπως τονίζεται και στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετέχει ανεξάρτητα του χρώματος των μαλλιών του.
«Πολλοί κοκκινομάλληδες έρχονται στο φεστιβάλ με την οικογένειά τους- ακόμη και οι οπαδοί των κοκκινομάλληδων είναι ευπρόσδεκτοι» γράφει η ιστοσελίδα. «Η νεότερη μέχρι σήμερα συμμετέχουσα ήταν μόλις δύο εβδομάδων- η γηραιότερη ήταν μια Καναδή 85 ετών. Υπάρχουν δραστηριότητες για κάθε ηλικιακή ομάδα. Μια δραστηριότητα είναι αποκλειστικά για φυσικούς κοκκινομάλληδες: η μεγάλη ομαδική φωτογράφιση»
Το πρόγραμμα του φεστιβάλ ήταν γεμάτο δραστηριότητες, από χορό και γιόγκα, μπαρότσαρκες και πάρτι, μαθήματα ζωγραφικής και δραστηριότητες για παιδιά ως τις πολύ επιμορφωτικές ομιλίες για τον καρκίνο του δέρματος στον οποίον οι φυσικά κοκκινομάλληδες είναι συχνά πιο επιρρεπείς.