Ηταν 1η Απριλίου του 1989 όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της πυραμίδας του Λούβρου, μίας εντυπωσιακής κατασκευής από γυαλί και μέταλλο, που δημιουργήθηκε προκειμένου να αποτελέσει τη νέα κεντρική είσοδο του Μουσείου, καθώς η παλιά είσοδος ήταν αδύνατο να δεχθεί τον μεγάλο αριθμό επισκεπτών σε καθημερινή βάση.
Αυτό όμως που σήμερα αποτελεί ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα της γαλλικής πρωτεύουσας, με χιλιάδες επισκέπτες να συρρέουν από κάθε γωνιά του κόσμου όχι μόνο για τα πολύτιμα εκθέματα του ίδιου του Μουσείου αλλά και για να φωτογραφηθούν μπροστά από την πυραμίδα, πριν από 30 χρόνια αντιμετωπίστηκε με πολύ έντονο σκεπτικισμό.
Η συντηρητική μερίδα των Γάλλων, άτομα που ήταν προσκολλημένα σε καθετί «παραδοσιακό», έκαναν λόγο για το πιο κακόγουστο πρωταπριλιάτικο αστείο που τους έκανε ο γάλλος πρόεδρος Φρανουσά Μιτεράν, ο οποίος το 1983 είχε αναθέσει στον κινεζοαμερικανό αρχιτέκτονα Ι. Μ Πέι τη συγκεκριμένη κατασκευή.
«Ο πρώτος ενάμιση χρόνος ήταν σκέτη κόλαση» έχει πει χαρακτηριστικά ο 101 ετών σήμερα Ι. Μ Πέι σε ντοκιμαντέρ του 2010: «Δεν μπορούσα καν να περπατήσω στους δρόμους του Παρισιού, χωρίς δεκάδες επικριτικά βλέμματα επάνω μου, λες και μου έλεγαν “τι κάνεις εδώ; Τι έκανες στο υπέροχο Λούβρο μας;».
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Quartzy, όπως ακριβώς συνέβη με τον πύργο του Αϊφελ που πίσω στο 1889 είχε χαρακτηριστεί «άχρηστος και τερατώδης», οι Γάλλοι όχι μόνο άλλαξαν γνώμη για τη «γιγάντια και ολέθρια μοντερνιά», αλλά συνειδητοποίησαν ότι ήταν μία ευφυής και πολύ λειτουργική λύση.
Η αρχικά αμφιλεγόμενη κατασκευή, αποδείχτηκε σωτήρια, καθώς ένωσε τους εκθεσιακούς χώρους του μουσείου, έφερε χάρη στο γυαλί άπλετο φως στα υπόγεια σημεία, πρότεινε μία εναλλακτική, πολύ εντυπωσιακή κεντρική είσοδο και ίσως το σημαντικότερο όλων, έδωσε σε έναν τόσο παλιό και ιστορικό θεσμό, ένα πολύ αναγνωρίσιμο και μοντέρνο σήμα-κατατεθέν.
Σήμερα η άλλοτε κατατρεγμένη πυραμίδα του Πέι, θεωρείται από μόνη της μνημείο της γαλλικής κουλτούρας. Από μαζικές κοινωνικές συγκεντρώσεις, επιδείξεις μόδας και προβολές μέχρι πολιτικές διαδηλώσεις, όλα περιστρέφονται γύρω από τη συγκεκριμένη κατασκευή.
Σε μεγάλο βαθμό, ο αρχιτέκτονας που κάποτε φοβόταν ότι θα τον λιντσάρουν στον δρόμο, τελικά συντέλεσε μεταξύ άλλων, στο να γίνει το Μουσείο του Λούβρου το πιο δημοφιλές στα social media, με περισσότερες από 3 εκατομμύρια φωτογραφίες που φέρουν ενσωματωμένες τις συντεταγμένες του Λούβρου.
Η Γαλλία δεν είναι φυσικά η μόνη χώρα που έχει αντιμετωπίσει με σκεπτικισμό, ακόμη και με έχθρα, έργα τέχνης και πρωτοποριακές αρχιτεκτονικές δημιουργίες που έφεραν έναν πιο μοντέρνο αέρα προκειμένου να συνυπάρξει με κλασικές δημιουργίες.
Ας μην πάμε πολύ μακριά. Στην Ελλάδα, ο «Δρομέας» του Κώστα Βαρώτσου που αποδίδει τόσο εύστοχα μέσα από γυαλί έναν άνδρα που βρίσκεται εν κινήσει είχε αρχικά ξενίσει πολλούς που προτιμούσαν την Αθήνα γεμάτη από ανδριάντες, η γέφυρα του Σαντιάγκο Καλατράβα στο ΟΑΚΑ έχει «ακούσει» πολλά υποτιμητικά σχόλια, ακόμη και το Μουσείο της Ακρόπολης, δημιουργία του αρχιτέκτονα Μπερνάρ Τσουμί, είχε αρχικά θεωρηθεί «πολύ μοντέρνο» για να στεγάσει τόσους θησαυρούς της αρχαιότητας.
Οσο περνά ο καιρός όμως και το παλιό αρχίζει να μιλά με το νέο μέσα σε πόλεις – ζωντανούς οργανισμούς, όλοι συνειδητοποιούν ότι το ένα δεν απειλείται από το άλλο.