Είναι γνωστό ότι ο κ. Παπανδρέου έχει δημιουργήσει μια ομάδα δίπλα του για τις «μεγάλες δουλειές». Αυτής της ομάδας προΐσταται ο υπουργός Επικρατείας κ. Χάρης Παμπούκης. Οι «μεγάλες δουλειές» αργούν στην Ελλάδα, όχι όλες για τους ίδιους λόγους.
Οι μεγάλες δουλειές π.χ με τα σκουπίδια αργούν για διαφορετικούς λόγους. Οι τοπικές κοινωνίες δεν θέλουν τις εγκαταστάσεις (διάβαζε χωροθετήσεις), κάτι που θα ξεπεραστεί τώρα με το σχετικό νομοσχέδιο για τις διαδικασίες εξπρές αλλά και πολλές φορές η τεχνολογία που «σερβίρεται» στον δημόσιο διάλογο σαν η απολύτως καινοτόμα, πολύ απλά είναι «περσινά ξινά σταφύλια». Οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν και έχουν την κακή συνήθεια να μοιράζουν τη δουλειά σε όλους ώστε να μένουν όλοι ευχαριστημένοι.
Έτσι λοιπόν στην περιοχή της μητροπολιτικής Αθήνας έχουν δοθεί διαβεβαιώσεις σε 4 οίκους (ΙΝΤΡΑΚΑΤ, ΤΕΡΝΑ, MIG VEOLIA,Ελλάκτωρ) ότι η δουλειά θα «μοιραστεί»: τρείς τεχνολογίες για έναν σκοπό και γύρω στα 600 εκατομμύρια για ένα έργο που μπορεί να γίνει με 250 είναι κάτι που μόνο το ελληνικό δημόσιο μπορεί να καταφέρει. Γιατί να «διαχειριστεί» κάτι τέτοιο ένας περιφερειάρχης που σέβεται τον εαυτό του; Όταν μάλιστα το ελληνικό δημόσιο έχει γελοιοποιηθεί με το εργοστάσιο του ΤΕΔΚΝΑ που βρίσκεται στα Λιόσια και παράγει ένα προϊόν «ξήρανσης» των σκουπιδιών (RDF) το οποίο δεν αγοράζει κανείς. Και πολλοί προειδοποιούσαν, όταν αυτό το εργοστάσιο κατασκευαζόταν, ότι πρόκειται για χθεσινή τεχνολογία (σ.Σ.: ο προϋπολογισμός ξεπεράστηκε αρκετές φορές!)
Και μία τελευταία απορία: αφού οι τεχνολογίες έρχονται έτσι και αλλιώς από το εξωτερικό, τι νόημα έχει σε αυτούς τους διαγωνισμούς να εμφανίζονται οι ξένοι οίκοι πάντα συνοδευόμενοι; Ποια ακριβώς σκοπιμότητα του έργου εξυπηρετεί αυτό;