Έχοντας ζεματιστεί από το άκαιρο φλερτ της με τις «αγορές», η κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου πασχίζει τώρα να διαπραγματευθεί -φρίκη! Ντροπή! Ελληνική κυβέρνηση που διαπραγματεύεται αντί να επιβάλει!- ονομασίες και διαδικασίες όσον αφορά την προληπτική γραμμή στήριξης, που θα χρειαστεί πλέον για να πορευθεί στη «μετά τα Μνημόνια εποχή» τώρα που ξεστρεσσαρίστηκε ο τραπεζικός τομέας (κόκκινα δάνεια; επιπτώσεις στους τραπεζικούς ισολογισμούς; ποιος ενδιαφέρεται για τέτοιες λεπτομέρειες;), ασχέτως αν το Χρηματιστήριο την είδε στυφά την υπόθεση…
Το πρόβλημα: οι προβλεπόμενοι μηχανισμοί, στην ευρωπαϊκή εκδοχή (που είναι κόπια των εκδοχών IMF για stand-by γραμμές στήριξης, είτε λάιτ/PCCL, είτε στιβαρών/ECCL) κάνουν λόγο για Memorandum of Understanding. Δεν είναι κάτι βάρβαρο αφ' εαυτού, είναι ένα κείμενο συναντίληψης -τι θα πει αυτό; θα πει ότι οι δυο πλευρές, εκείνη που ζητάει την στήριξη (αυτοί είμαστε εμείς) και εκείνη που την δίνει (αυτοί είναι εκείνοι, οι γκρίζοι ευρωάνθρωποι) συμφωνούν υπό ποιους όρους και με τι ελέγχους θα δοθεί, και πότε, και πώς η στήριξη, ή πότε και πώς θα είναι διαθέσιμη στήριξη άμα χρειαστεί -που απλώς το ονοματίσαμε «Μνημόνιο», το δαιμονοποιήσαμε (αντί να ρίξουμε στα τάρταρα εκείνους που μας έφεραν στο βάραθρο, δηλαδή, βρίζουμε μια λέξη), και τώρα… τρέχουμε.
Επειδή οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας, με την υποκρισία κεντημένη στην ίδια τη θεσμική τους υπόσταση, είναι πολύπειροι στο να βαφτίζουν τη χήνα ψάρι (ώστε να την τρώνε άφοβα τη Σαρακοστή), και επειδή εμείς εύκολα πέφτουμε σ' αυτήν την ωραία παγίδα, προβλέπουμε ότι το νέο Μνημόνιο, επειδή πρέπει επάνω του να γράφει Αυτό Δεν Είναι Μνημόνιο» (κατά του μακαρίτη του Μαγκρίτ το "Ceci n' est pas une pipe" στον πίνακα που αναπαριστούσε νεορεαλιστικά ένα αρχοντικό τσιμπούκι), θα ονοματισθεί κάτι σαν «εταιρική σχέση». Και η παρακολούθησή του θα έχει το ΔΝΤ ως τεχνικό σύμβουλο (να μου το θυμηθείτε: για να 'ναι πιο ρεαλιστικό, αυτό, θα μας χρεώσουν consulting fee!), ήδη ξέρουμε ότι οι έλεγχοι θα έχουν 6μηνη περιοδικότητα (άρα… μετά τις όποιες Προεδρικές διαδικασίες/εκλογές), και όλα καλά.
Επειδή όμως το να σου λένε ότι η λάιτ εκδοχή της μνημονιακότητας λέγεται «εταιρική σχέση» και επειδή έτσι ξεφτιλίζεται τελείως, μα τελείως, η έννοια του «εταίρου», αλλά και της «σχέσης», προτείνουμε να το ονομάσουμε το νέο Μνημόνιό μας «μελιτζάνα». Την ίδια νομιναλιστική αυθαιρεσία θα έχει, μαύρο έξω, πικρό μέσα (άμα δεν το ξεπικρίσεις στην άλμη), μεσογειακό στην προέλευση, μαγειρεύεται όπως θέλεις. Ναι, λοιπόν, να το λέμε μελιτζάνα.