«I’m gonna make him an offer he can’t refuse». Κάπως έτσι, α λα Μπράντο από τον κινηματογραφικό Νονό, ξεκίνησε η γερμανική συνταγή της δημοσιονομικής εξυγίανσης -όπως την αποκαλεί το Βερολίνο και οι περί αυτώ- της σύνθλιψης όλων των μεσαίων και χαμηλότερων εισοδήματων στις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης, με πρώτη-πρώτη στη λίστα την Ελλάδα.

Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το αυτομαστίγωμα για τα οικεία κακά. Θα μπω λίγο στα χωράφια του Βαρουφάκη με την απλή απορία του μη επαΐοντα πολίτη και με βάση όσα διαβάζω στον διεθνή οικονομικό Τύπο.

Η πολιτική και οικονομική ελίτ της Γερμανίας στήριξε το καοϋμπολίκι της και στη “σοβαρή” έρευνα των έγκριτων οικονομολόγων Carmen Reinhart and Kenneth Rogoff, οι οποίοι μελετώντας “βουνά” στατιστικών στοιχείων πολλών χρόνων από πολλές χώρες, ανακοίνωσαν το 2010 το συμπέρασμά τους: όταν το δημόσιο χρέος αυξάνεται πάνω από το 90% του ΑΕΠ, κάνει βουτιά η ανάπτυξη. Και τότε δόθηκε το σάλπισμα της λιτότητας. Ζαλισμένες από την κριση οι κυβερνήσεις βρέθηκαν να πλέουν σε αχαρτογράφητα νερά. Εφάρμοσαν το δόγμα έκουσες άκουσες και όσα ακολούθησαν τα ξέρουμε, τα ζούμε: θηριώδης ανεργία, ύφεση, κατάρρευση όλων των οικονομικών σταθερών εκατομμυρίων πολιτών ακόμη και σε χώρες δίχως εμφανή δημοσιονομικά προβλήματα.

Τρία χρόνια μετά, οι δυο καθηγητές που αποκαλούνται από τον διεθνή Τύπο, η "νονά" και ο "νονός" της λιτότητας, λενε: “Μας συγχωρείτε, λάθος! Δεν υπολογίσαμε σωστά, κάτι μας ξέφυγε, ήταν και η κατάσταση περίπλοκη… Δεν ισχύουν τα περί χρέους και ανάπτυξης που αναφέραμε στην έκθεση”. Είχε προηγηθεί η αντίκρουση της οπτικής τους από τρεις οικονομολόγους που ανακάλυψαν το προβληματικό excel.

Συγγνώμην, το καταλαβαίνετε; Η θεωρητική βάση του δημοσιονομικού Αρμαγεδδώνα καταρρίπτεται, ομολογείται από τα πλέον επίσημα χείλη οτι η βερολινέζικη γαλέρα -με όλους εμάς στο κουπί- στραβά αρμενίζει και δεν κουνιέται φύλλο. Οk. Δεν μπορεί να στρίψει απότομα το καράβι γιατί θα μπατάρει. Δεν είναι δυνατόν, όμως, οι φωνές κατά της γερμανικής συνταγής να ακούγονται μόνο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και όχι από τη δοκιμαζόμενη ευρωζώνη. Δεν γίνεται να πλακώνεται κάθε τόσο ο Β. Σόιμπλε με τον Αμερικανό υπουργό Οικονομικών για το ζήτημα της λιτότητας και στην από δω πλευρά σιωπή. Κάτι λίγοι ψίθυροι από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και την Κομισιόν, πέραν αυτού μηδέν. Δεν ισχύει πλέον ότι ο δανειζόμενος δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πιστωτή του. Η εξίσωση λύθηκε λανθασμένα. Θα πρέπει να συνεννοηθούν οι πέραν του βερολινέζικου τόξου χώρες και να συμπήξουν τον άξονα της λογικής που λέει "όταν κάτι δεν πάει, το αλλάζουμε". Πολύ περισσότερο όταν η συνταγή μάς έχει κάνει τη ζωή “σαν τ΄ αρνιού καλή ώρα”…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News