Η περικοπή των συντάξεων αποτελεί μία ακόμη βίαια επίθεση εναντίον της ατομικής ιδιοκτησίας και των ατομικών ελευθεριών εκ μέρους των Βρυξελλών και των τοποτηρητών τους στην Ελλάδα. Είναι ενδιαφέρον ότι η φιλολογία που υποτίθεται ότι δικαιολογεί την επιβολή της δουλοπαροικίας στους συνταξιούχους, δεν προέρχεται μόνο από τους «συνήθεις ύποπτους»: «εκσυγχρονιστές», «ευρωπαϊστές», «φιλομνημονιακούς», αλλά επίσης και από αρκετούς «φιλελεύθερους».
Στην επιχειρηματολογία τους επιστρατεύουν επιχειρήματα που αφορούν τη «βιωσιμότητα» του συνταξιοδοτικού, την «αναλογικότητα» των εισφορών, τη σχέση μεταξύ επιπέδου συντάξεων και αύξησης του ΑΕΠ κ.λπ. Ολα τα προαναφερθέντα επιχειρήματα θα είχαν κάποιο νόημα αν η ασφάλιση του εργαζομένου στην Ελλάδα ήταν θέμα ατομικής επιλογής. Πράγματι, αν ο ασφαλισμένος στην Ελλάδα είχε τη δυνατότητα, κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του ζωής, του φορέα που θα ασφαλιζόταν, τότε όντως θα ήταν υπεύθυνος για τις επιλογές του και θα υφίστατο τις συνέπειες. Αν π.χ. ο Γιώργος ασφαλιζόταν στην εταιρεία «Πριτς» και η εταιρία, βλέποντας τα έσοδά της να πέφτουν, μείωνε προφανώς την σύνταξη του Γιώργου, ο τελευταίος δεν θα είχε κανέναν άλλον να μεμφθεί πλην του εαυτού του και των επιλογών του.
Ομως στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ αυτή η κατάσταση. Ο εργαζόμενος δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα επιλογής. Ηταν πάντοτε υποχρεωμένος να ασφαλισθεί σε μία και μόνο εταιρία: το κράτος. Ακόμα και όταν κατέβαλλε χρήματα σε ιδιωτική ασφαλιστική εταιρεία αυτό δεν του εξασφάλιζε απαλλαγή από τις εισφορές προς το κράτος.
Στη βάση, λοιπόν, ποιας λογικής τού ζητείται σήμερα να υποστεί τις συνέπειες πράξεων που δεν αντιπροσώπευαν ποτέ δικές του επιλογές; Αν είχαμε να κάνουμε με μία ιδιωτική ασφαλιστική εταιρία που δεν τηρούσε τα συμφωνηθέντα, το πρώτο που θα σκεφτόμαστε θα ήταν δικαστικές διώξεις του μάνατζμεντ και των ιδιοκτητών – όχι πώς να πείσουμε τον ασφαλισμένο να δεχθεί τη μείωση των (συμφωνηθεισών) παροχών του. Γιατί στην περίπτωση που η ασφαλιστική εταιρία ονομάζεται «κράτος» δεν κάνουμε το ίδιο; Ιδιαίτερα μάλιστα όταν σε αυτή την περίπτωση η εταιρία ήταν στην ουσία μονοπώλιο;
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, είναι τραγικό να βλέπει κανείς να επιστρατεύονται επιχειρήματα υποστήριξης κρατικών πρακτικών από αυτοαποκαλούμενους «φιλελεύθερους». Εχοντας πλέον ταυτισθεί με έννοιες όπως «ευρωπαϊσμός», «εκσυγχρονισμός», «φιλοδυτικισμός», κ.λπ., η έννοια του «φιλελευθερισμού» έχει χάσει πλέον κάθε νόημα στην Ελλάδα.
Όταν πλέον θεωρείται φιλελεύθερη πρακτική η… ένταξη στην ευρωζώνη (!), εκεί κάπου τελειώνει η πολιτική φιλοσοφία και ανοίγει ο δρόμος προς το Δαφνί!