Το παιδικό πείσμα είναι επικίνδυνο. Μερικές όμως φορές μπορεί να καταστεί πολύ επικίνδυνο. Εξαρτάται, αυτό, από τις συνθήκες του περιβάλλοντος, π.χ. πείσμα σε ένα ορεινό μονοπάτι ή στην ανοιχτή θάλασσα. Εξαρτάται και από άλλες συνθήκες, π.χ. πείσμα μ' ένα γεμάτο όπλο στα χέρια. Εξαρτάται όμως και από το παιδάκι, από το πόσο επικίνδυνο είναι το ίδιο.

Ε, εδώ το παιδάκι είναι πολύ επικίνδυνο. Ο λόγος για την τρόικα και για τις επιμέρους συνιστώσες της. (Ναι, ναι, ο λόγος θάπρεπε να είναι και για την Ελλάδα, αλλά εδώ – στις καημένες τις "κόκκινες γραμμές" της διαπραγμάτευσης που καταλήγουν στο ροζουλί, ή πάλι στην "πολιτική διαπραγμάτευση" η οποία τελικά μας προκύπτει μάχη οπισθοφυλακών – το πράγμα είναι πλέον γνωστό, δεδομένο).

Δείτε: η τρόικα τώρα κάνει bras-de-fer με την ελληνική κυβέρνηση, διότι τις προηγούμενες φορές όπου είχαμε "επιθεώρηση" η παρελκυστική τακτική μας τους έκανε να ντρέπονται (ναι, αλήθεια) για τη δική τους εκάστοτε ευπιστία. Έτσι είναι οι γραφειοκρατίες! Δείτε και το άλλο: επειδή όταν οι δικοί μας έκαναν την πανέξυπνη διαρροή (τύπου Δημήτρη Μαρούδα, ο οποίος "έκαιγε" τα πάντα για να ευχαριστηθεί ο Πρόεδρος – ο Αντρέας, ντε! – που θα διάβαζε το σχετικό στον "Μικροπολιτικό") ότι θα γινόταν στο Παρίσι άτυπη/χωρίς ταρατατζούμ συνάντηση με την τρόικα, πήγαν και διέψευσαν οι Βρυξέλλες – και μετά διαψεύσθηκαν πανηγυρικώς, αφού στη Villa Said έγιναν τελικώς πολλά και αξιόλογα – οι γκρίζοι άνθρωποι, επικίνδυνοι άνθρωποι, το κράτησαν μανιάτικο. Οπότε, όταν πήγε να γίνει η αντίστοιχη άτυπη συνάντηση στην Ουάσιγκτον, στα πλαίσια του ΔΝΤ για την διαβόητη "βιωσιμότητα του χρέους" – και πάλιν οι αντίστοιχοι Μαρουδιστές του Αντώνη Σαμαρά το διέρρευσαν, πάλι βρέθηκε εκτεθειμένη η "απέναντι πλευρά". Οπότε, με την αίσθηση του δίκιου τους (τεχνοκρατικού+ρηχά πολιτικού) να τους πνίγει, οι ευρωΤροϊκανοί μπλόκαραν εντελώς τη συζήτηση. Και ας συνειδητοποιούσαν ότι -με το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος, αν δεν παιχτεί άμεσα βαρύ τεχνοκρατικό ΚΑΙ πολιτικό παιχνίδι- ετοιμάζεται σύγκρουση τρένων με βάση την ελληνική περίπτωση.

Πάει παλιά αυτή η κολώνια. Πότε; Α, όταν οι τεχνοκράτες της επιτροπής Ντελόρ είχαν αισθανθεί εξαπατημένοι λόγω των μπαλαμουτιασμένων στοιχείων της εποχής Α. Παπανδρέου/Τ. Ρουμελίωτη (ναι, τόσο παλιά!) κι έβγαλαν το άχτι τους στον δυστυχή Ξενοφώντα Ζολώτα – ακόμη και ο, υποτίθεται, ευγενής Ζακ Ντελόρ! Ε, ανάλογα έγιναν και όταν είχε ο Γ. Αλογοσκούφης την φαεινή ιδέα να ξηλώσει (τεχνικά ορθά, αλλά…) τα στοιχεία Χριστοδουλακη/Στουρνάρα, η υποθεση για την οποία μέχρι σήμερα μας κυνηγάνε για "πλαστά στοιχεία εισόδου στην ευρωζώνη".

Και, πάντως, το ίδιο και χειρότερο συνέβη με την υπέροχη εμπνευση ΓΑΠ/Παπακ, να εγκαταστήσουν στο κέντρο των διεθνών πραγμάτων τα Greek Statistics…
Θυμόμαστε την απάντηση συμπαθούς τεχνοκράτη των Βρυξελλών, όταν ρωτούσαμε δυο και πλέον δεκαετίες πριν για το μένος κατά Ζολώτα (δηλαδή:κατά Ελλάδας): "Πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι εγώ κόντεψα να χάσω τις καλοκαιρινές διακοπές μου, επειδή είχα δεχτεί ως ακριβή τα στοιχεία σας!". Έτσι χτίστηκαν τα πείσματα των -πολύ- επικίνδυνων παιδιών που συναποτελούν τις Βρυξέλλες. Ε, με ανάλογα όπως π.χ. με την παρέλκυση σε μίνι-θέματα όπως του IfG, του "Επενδυτικού Ταμείου", χτίζεται το πείσμα του Βερολίνου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News