Οι Γάλλοι σε ποσοστό 72% ζουν σε περιφέρειες με κατά κεφαλήν εισόδημα και αγοραστική δύναμη κάτω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Σε όλη τη γαλλική επικράτεια την εξαίρεση του κανόνα αποτελούν μόνο δύο αστικά κέντρα, το μητροπολιτικό Παρίσι (η περιφέρεια Ιλ ντε Φρανς) και η Λιόν.
Στη Βρετανία η κατάσταση είναι παρόμοια: μόνο στο κέντρο του Λονδίνου, στο βορειοδυτικό Λονδίνο και σε μια χούφτα μικρές περιφέρειες της Αγγλίας και της Σκωτίας τα προαναφερθέντα μεγέθη υπερβαίνουν τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στην Ισπανία το 36% που απολαμβάνει κατά κεφαλήν εισόδημα και αγοραστική δύναμη μεγαλύτερη από τον μέσον όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης αντιστοιχεί σε πολίτες οι οποίοι ζουν στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη και στη Χώρα των Βάσκων.
Οι Ιταλοί σε ποσοστό 62% ζουν έχοντας οικονομικό επίπεδο πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στον Βορρά εννοείται (συμπεριλαμβανομένων των περιφερειών της Ρώμης και της Φλωρεντίας), αν και στον Νότο τα στατιστικά δεν λένε την αλήθεια εξαιτίας της παραοικονομίας.
Στη Γερμανία όμως τα πράγματα αλλάζουν τελείως όψη: σε όλο το δυτικό κράτος οι Γερμανοί (82% στο σύνολο των πολιτών) διαθέτουν οικονομικό επίπεδο πάνω από τον μέσον όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, σε αντίθεση με τους κατοίκους της Ανατολικής Γερμανίας – εκεί το εισόδημα των «παρακατιανών» Ανατολικογερμανών παραμένει κάτω από τον μέσον όρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Τα παραπάνω στοιχεία χρησιμοποιεί στην ανάλυσή του ο Μάρκο Φόρτις, στη μιλανέζικη εφημερίδα Sole 24 Ore, με στόχο να καταδείξει τη σημασία της στατιστικής στο έδαφος της οικονομίας. Με τα στοιχεία αυτά, γράφει, κατανοούμε τα επίπεδα του πλούτου και της φτώχειας, την εισοδηματική ανισότητα σε κάθε χώρα και μεταξύ των χωρών.
Διότι μας αποκαλύπτουν με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι ο πλούτος είναι πλέον εξαιρετικά πολωμένος στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρετανία, όπου η δυσαρέσκεια των πολιτών εκφράζεται με κινήματα διαμαρτυρίας όπως είναι τα Κίτρινα Γιλέκα και με την υποστήριξη στο φυγόκεντρο Brexit. (Το άρθρο του Φόρτις επιγράφεται «Ο Μακρόν και η Μέι πληρώνουν την ανισότητα της Ευρώπης» και έχει τον επεξηγηματικό υπέρτιτλο «Το μάθημα της Γαλλίας και της Βρετανίας».)
Εξάγει το συμπέρασμα ότι η συνολική εικόνα των πέντε μεγαλύτερων ευρωπαϊκών χωρών χαρακτηρίζεται πλέον από «γεωγραφικό δυϊσμό» και από οικονομικο-εδαφικές ανισότητες που καθιστούν πολύ δύσκολη τη διακυβέρνηση της Ευρώπης και των εθνικών κρατών.
Η πρόταση του ιταλού οικονομολόγου γίνεται για την πατρίδα του αλλά έχει γενικότερη αξία: η κατάσταση απαιτεί, γράφει, όχι βραχυπρόθεσμες πολιτικές αναδιανομής αλλά μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις που μπορούν να δημιουργήσουν εκσυγχρονισμό, ανάπτυξη και απασχόληση, ιδιαίτερα όσον αφορά τις λιγότερο προηγμένες περιοχές, προς όφελος των νέων γενεών.