«Μίζερους» χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός όλους όσους αντιδρούν στη πολιτική της κυβέρνησης και του ΔΝΤ, κατά τη διάρκεια ημερίδας ενημέρωσης των επικεφαλής των Γραφείων Τύπου και Επικοινωνίας Εξωτερικού. Στην πραγματικότητα, χαρακτήρισε μίζερο το 70 με 80% των ελλήνων. Ευτυχώς το υπόλοιπο 20% είναι υγιές και καταλαβαίνει ότι αν δεν είχαμε το Παπανδρέου θα είχαμε γίνει Ισλανδία. Η οποία αφού αντιστάθηκε στη πολιτική του ΔΝΤ, υιοθέτησε μία πολιτική που κινείται στο ακριβώς αντίθετο άκρο με εκείνη του Παπανδρέου και βγαίνει σιγά σιγά από την ύφεση αφού μέχρι το 2015 το χρέος της θα έχει μειωθεί από το 115% του ΑΕΠ της σε 80%. Αλλά δεν έχει σημασία. Ανέκαθεν ήταν οπισθοδρομικοί οι Βίκινγκς. Ιδιαιτέρως οι Σουηδοί που δεν επιτάσσονται στις νεοφιλελεύθερες επιταγές και εμμένουν στην υπεράσπιση του κοινωνικό τους κράτους.
Το δικό μας κοινωνικό κράτος, όμως, είχε τα χάλια του. Σε αυτό συμφωνούμε. Γι’ αυτό ο πρωθυπουργός αποφάσισε να το διαλύσει υπακούοντας στις επιταγές του ΔΝΤ που άλλωστε έχει σώσει όλες τις χώρες στις οποίες έχει παρέμβει. Όλοι γνωρίζουμε για το ευχάριστο αποχαιρετιστήριο πάρτυ που του επιφύλαξαν οι Αργεντινοί, βάζοντας φωτιά στα αστικά κέντρα και εισβάλλοντας στα σούπερ μάρκετ γιατί δεν είχαν να φάνε. Επιτυχημένη ήταν και η παρουσία του ΔΝΤ στη Ρωσία, τη δεκαετία του ’90. Με μία πολιτική που χαρακτηρίστηκε «θεραπεία-σοκ», το ΔΝΤ είχε ως σκοπό την αναδιάρθρωση του κράτους στα («σύγχρονα») νεοφιλελεύθερα πρότυπα. Το αποτέλεσμα αυτής της ευγενούς πολιτικής ήταν να αυξηθούν οι πολίτες που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας από 2.000.000 (όταν ήρθε ο οργανισμός) σε 60.000.000. Αυτοί, βέβαια, δεν ήταν απλά μίζεροι ήταν και κομμουνιστές.
Υπάρχουν αναρίθμητα τέτοια παραδείγματα χωρών της Αφρικής, της Λ. Αμερικής και της ανατολικής Ευρώπης. Σε μία σύντομη έρευνα που έκανα δεν βρήκα ούτε μία χώρα που να επωφελήθηκε από την επιβολή της οικονομικής πολιτικής και της δημοσιονομικής προσαρμογής που «διατάζει» το ΔΝΤ. Αντιθέτως, εκείνοι που επωφελήθηκαν ήταν οι δανειστές, οι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, οι ίδιοι που οφείλονται για τη χρηματοπιστωτική κρίση του ’08 που μετεξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση των αδύναμων χωρών της ευρωζώνης.
Σε λίγο καιρό θα κλείσουμε ένα χρόνο από τη προσφυγή μας στο μηχανισμό «στήριξης» και την έλευση του ΔΝΤ. Η φτώχεια έχει αυξηθεί, τα οικονομικά στοιχεία είναι αρνητικά, το κοινωνικό κράτος διαλύεται ενώ οι εικόνες των συνταξιούχων που περιμένουν επί ώρες σε ουρές για να πάρουν 280 ευρώ δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση δυτικοευρωπαϊκή χώρα. Συνολικά μέχρι τη μέρα που γράφονται αυτές οι λέξεις, όλες οι προσπάθειες της κυβέρνησης για να δημιουργηθεί μία ευέλικτη εργασιακή αγορά έχουν ως αποτέλεσμα την αύξηση της ανεργίας και την εξάπλωση της εξαθλίωσης στα αστικά κέντρα.
Αυτό αποκαλώ εγώ «μιζέρια», κε Παπανδρέου. Και πολύ φοβάμαι ότι τα χειρότερα έρχονται καθώς βαδίζουμε με μαθηματική ακρίβεια στα χνάρια όλων των χωρών που είχαν την ατυχία να βρεθούν στα δίχτυα του ΔΝΤ.