Έπαιξε πολύ ρόλο το κυπριακό ζήτημα έτσι όπως εξελίχτηκε για να φτάσω να νιώθω, πια, ξεκάθαρα πως ζω μια παγκόσμια (στην περίπτωσή μου «ευρωπαϊκή») δικτατορία, πολύ σκληρή και απάνθρωπη. Όλοι αυτοί οι χωρίς ιερό και όσιο παραδόπιστοι ιερείς του άγριου καπιταλισμού, η Μέρκελ και η Λαγκάρντ, αυτός ο Σόιμπλε που είναι σα να βγαίνει από ταινία τρόμου, οι τρόικες, οι εκβιασμοί και οι απειλές κι ο άλλος, ο  Ντάισελμπλουμ -που τόσο του άρεσε αυτό που συνέβη στην Κύπρο ώστε έτρεξε να δηλώσει πως «θα το κάνουμε κι αλλού» όπου, δηλαδή, δεν υπακούουν τα υποζύγια- μου ζωγραφίσανε μέσα στο μυαλό μια καθαρότερη εικόνα του τι συμβαίνει στην παγκόσμια σκακιέρα και του τι μας μέλλεται αν δεν αλλάξουν επειγόντως μυαλά ή αυτές οι «χρηματοπιστωτικές» ολιγαρχίες που παίζουνε με τις ζωές μας ή εμείς.

Ενώ επί μια βδομάδα η Κύπρος σπάραζε σαν το ψάρι στο αγκίστρι γιατί δεν «έπαιξε» σωστά στην πράσινη τσόχα της γεωπολιτικής πραγματικότητας εδώ γύρω, εγώ παρατηρούσα το Τέρας -στο οποίο έχει εξελιχτεί το «όραμα της Ευρωπαϊκής Ενότητας»- να αγριεύει όλο και περισσότερο, να γίνεται όλο και πιο κυνικό και επικίνδυνο.  Έδειξε τα δόντια του και βρήκε την ευκαιρία να κάνει μια χαψιά το μικρό ψαράκι του 0,2%, τιμωρώντας το αυστηρότατα που τόλμησε, διανοήθηκε, είχε την τεράστια αυθάδεια να πει «όχι» στα αφεντικά του που το έχουνε αλυσοδεμένο -όπως και την Ελλάδα- αφού ζήτησε τη βοήθεια του Τέρατος και μπήκε στην απεχθή αυτή διαδικασία των μνημονίων και της εξάρτησης από τους δανειστές που τροφοδοτούν με φρέσκα euros όσους θέλουνε να ζούνε «πλούσια» και να καταναλώνουνε τυφλά και σχεδόν μηχανικά πια, τα προϊόντα που αυτοί (οι δανειστές) παράγουν. Για άλλη μια φορά η Γερμανία, που κατέσφαξε την Ευρώπη μόλις πριν από 70 χρόνια, έχει γίνει «Μεγάλη» και μπορεί πάλι να αποφασίζει και να διατάζει με μια αποκοτιά και μια θρασύτητα χυδαία – με «προστυχιά», όπως είπε και ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου.

Ήμουνα νιος και γέρασα – και σας ομολογώ πως αν κάτι με κρατάει εσωτερικά διαυγή και καθαρό, είναι πως δεν προσκύνησα ποτέ κανέναν γιατί ήταν «ισχυρός» και με εκβίαζε με απολύσεις και ανέχεια, περιθωριοποίηση και αποκλεισμό από την αγορά εργασίας. (Αν προσκύνησα κάτι αυτό ήταν ο έρωτας και το έκανα, κάθε φορά που το έκανα, γιατί έτσι ήθελα και έτσι μ’ άρεσε – κι άσε τον παλιόκοσμο να λέει). Ίσως η αλεξανδρινή μου καταγωγή και η γαλλική παιδεία της μητέρας μου, που είχε για ευαγγέλιό της τον Ρουσώ, τον Διαφωτισμό και ό,τι πρέσβευαν (και ακόμα πρεσβεύουν) οι ευγενικοί και ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι που πιστεύουν βαθιά στην ισότητα, τα δικαιώματα του ανθρώπου, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία του λόγου και των προσωπικών επιλογών (με μοναδικό όριο το ρητά απαγορευτικό «η δική σου ελευθερία να μην καταπατεί την ελευθερία του διπλανού σου»), να με διαμόρφωσαν με τέτοιο τρόπο που είναι πια πολύ αργά για ν’ αλλάξω. Δεν έχω κανενός είδους οικονομική «ασφάλεια» ή σιγουριά, συνεχίζω όμως και θα συνεχίσω μέχρι τέλους να κλείνω δυνατά τις πόρτες που απαιτούν από μένα «στράτευση» και πειθαρχία σε διαφόρων ειδών συμφέροντα. Θέλω να είμαι ελεύθερος και θέλω και η πατρίδα μου, όπως και όλες οι πατρίδες, να είναι και αυτές ελεύθερες.

Δυστυχώς, έτσι που διαμόρφωσε η «κατανάλωση» τον σύγχρονο άνθρωπο, τον έκανε ασπόνδυλο, δουλοπρεπή και συνεχώς ελεγχόμενο. Η περιπέτεια της Κύπρου, αλλά και όλο αυτό που περνάμε και στην Ελλάδα, από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου μας πέταξε με μια κλωτσιά μέσα στο λάκκο με τα φίδια, δεν αντέχεται πια. Με ενοχλούν πολύ όλοι αυτοί που θέλουνε ντε και καλά να μας βάλουνε σε τάξη –  μία τάξη όπως την εννοούν οι ίδιοι, βέβαια. Δεν τους θέλω πια, δεν τους αντέχω. Και λυπάμαι και για τις κυβερνήσεις μας που, από τον ΓΑΠ μέχρι την τρικομματική του Σαμαρά, υποτίθεται πως «σώζουν την Ελλάδα» ενώ στην ουσία το μόνο που σώζουν είναι τα συμφέροντα των δυνατών.

Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η ομηρία κι αν θα προλάβω να δω την ήττα αυτών των λυσσασμένων με «τα λεφτά» που διοικούν τον κόσμο μετρώντας κέρδη σε δισ. δολάρια και ευρώ, ελπίζω όμως να μην κυριαρχήσει τελικά, τουλάχιστον στην Ευρώπη, η «εκδοχή ζωής» της Μέρκελ και του Σόιμπλε. Γιατί, όπως λέει και η Νικολακοπούλου, σε κάποιο τραγούδι της, «δεν είναι ευ ζην αυτό, αυτό είναι ευθανασία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News