Εάν ένας από τους στόχους της επικείμενης συνόδου των G20 που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή και το Σάββατο στο Αμβούργο είναι, όντως, να βρεθεί ένας τρόπος ώστε η παγκοσμιοποίηση να ωφελήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ανά την υφήλιο, τότε οι ηγέτες του ανεπτυγμένου κόσμου θα πρέπει να ακούσουν την Ριάννα. Οχι τόσο τα τραγούδια της – υποστηρίζει σε άρθρο της στον Guardian η αυστραλέζα πρώην πρωθυπουργός Τζούλια Γκίλαρντ – αλλά τις εκκλήσεις που απευθύνει μέσω του Twitter (οι followers της ξεπερνούν τα 70 εκατομμύρια) προς διάφορους επικεφαλής κρατών και κυβερνήσεων να χρηματοδοτήσουν την εκπαίδευση στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Germany, I'm checking in to see where we are on the commitment to #FundEducation w/ @GPforEducation? @regsprecher, I'm depending on you!? ??

— Rihanna (@rihanna) June 23, 2017

«Εάν οι ηγέτες του κόσμου είναι σοβαροί όσον αφορά τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας και θέλουν να βάλουν ένα τέλος στις μεταναστευτικές ροές και να προωθήσουν τη σταθερότητα σε βάθος χρόνου, τότε η εκπαίδευση αποτελεί μια απαραίτητη επένδυση», υποστηρίζει η Γκίλαρντ, καθώς «ένα εκπαιδευμένο, ειδικευμένο εργατικό δυναμικό είναι βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσουν οι χώρες με χαμηλά εισοδήματα να προσελκύσουν επενδύσεις και να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας που θα καλυφθούν με προσωπικό από το εσωτερικό της χώρας αντί από το εξωτερικό».

Η Unesco, ωστόσο, επισημαίνει ότι παρόλο που τα πακέτα βοηθείας με στόχο την ανάπτυξη αυξήθηκαν κατά 24% τα τελευταία έξι χρόνια, το τμήμα αυτών που κατέληξε στην παιδεία σημείωσε μείωση, ειδικά στην Αφρική. Δηλώνοντας πως πρόκειται να δώσει το παρών στη συναυλία που θα πραγματοποιηθεί επίσης στο Αμβούργο την παραμονή της Συνόδου –μαζί με τη Σακίρα, τον καναδό πρωθυπουργό Τζάστιν Τριντό και την νορβηγίδα ομόλογό του Έρνα Σόλμπεργκ– η Γκίλαρντ καταλήγει τονίζοντας πως ευελπιστεί «οι ηγέτες των G20 να μην (περιοριστούν να) ακούν μόνον ο ένας τον άλλον, αλλά να αφουγκραστούν και την Ριάννα και τα εκατομμύρια των νέων, τα ταλέντα και οι ικανότητες των οποίων θα πρέπει να καλλιεργηθούν μέσω μιας σημαντικής αύξησης των επενδύσεων για τη μάθηση».

Να αναλάβουν τις ευθύνες τους ζητά η Ριάννα από τους ισχυρούς του κόσμου τούτου. Φωτογραφία: Shutterstock.com

Η νομοθεσία όσον αφορά τις αμβλώσεις μπορεί να παραμένει εξαιρετικά αυστηρή στην Ιρλανδία, όπου πρακτικά επιτρέπεται μόνο στην περίπτωση που κινδυνεύει η ζωή της γυναίκας. Την ίδια ώρα, ωστόσο, προκαλεί μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι, όσον αφορά την ομοφυλοφιλία (η οποία νομιμοποιήθηκε μόλις το 1993), η χώρα έκανε μέσα σε λίγα χρόνια τεράστια βήματα προς τα εμπρός. Τελευταία απόδειξη αποτελεί η εκλογή στην πρωθυπουργία του Λίο Βαράντκαρ, ενός 38χρονου, ινδικής καταγωγής πολιτικού, ο οποίος είναι ανοιχτά ομοφυλόφιλος, με τους περισσότερους Ιρλανδούς σχεδόν ν’ αδιαφορούν, πόσο μάλλον να συζητούν, για τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Πριν από μία διετία, άλλωστε, η Ιρλανδία έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποίησε τους γάμους μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών μέσω δημοψηφίσματος. Πώς εξηγείται άρα αυτή η αξιοσημείωτη αλλαγή στάσης των (υπέρ) καθολικών Ιρλανδών, διερωτάται η Γκίλιαν Τετ των Financial Times;

Σύμφωνα με τους κοινωνικούς ανθρωπολόγους που μελέτησαν την περίπτωση της Ιρλανδίας, κλειδί αποτέλεσε η εκστρατεία ενόψει του  δημοψηφίσματος του 2015, κατά τη διάρκεια της οποίας οι ακτιβιστές υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων δεν επικαλέστηκαν αφηρημένα ιδανικά, αλλά αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων. Και το κύριο μήνυμά τους ήταν το εξής: σκεφτείτε έναν φίλο σας, έναν συγγενή σας, έναν συνεργάτη σας, έναν γείτονά σας και αναλογιστείτε εάν, κατά τη γνώμη σας, αξίζει ή όχι να έχει την ίδια αντιμετώπιση με όλους τους άλλους. Εν μέρει, υπενθυμίζει η Τετ, το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και μεταξύ των Ρεπουμπλικανών Αμερικανών οι οποίοι επέλεξαν να προασπιστούν, ή, έστω, να ανεχτούν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων.

Αλλά το πιο σημαντικό – υποστηρίζει – είναι να διερωτηθούν οι πολιτικοί ιθύνοντες εάν η ίδια στρατηγική θα μπορούσε ν’ αποδειχτεί αποτελεσματική και για ζητήματα όπως η μετανάστευση και η παγκοσμιοποίηση. Σίγουρα, πάντως, μιλώντας περισσότερο για οικονομικά και στατιστικά στοιχεία, παρά για ανθρώπους, δεν επωφελήθηκαν ούτε οι υποστηρικτές της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ ούτε οι αντίπαλοι του Ντόναλντ Τραμπ. Και εάν, σήμερα, η δημιουργία ενός κύματος υποστήριξης για την παγκοσμιοποίηση, τα ανοιχτά σύνορα και τους μετανάστες μοιάζει απίθανη, το ίδιο θα μπορούσε κάλλιστα να υποστηρίξει κάποιος πριν από μια εικοσαετία για τους γάμους μεταξύ ομοφυλόφιλων στην Ιρλανδία. «Σε κάθε περίπτωση, το σημαντικό είναι το εξής: οι κοινωνικές υποθέσεις και οι ηθικές στάσεις δεν είναι ποτέ τόσο σταθερές όσο οι άνθρωποι δηλώνουν στους ίδιους τους εαυτούς […] Και υπάρχουν λόγοι για να φοβάται κανείς, αλλά και για να αισιοδοξεί […] ένας λόγος για τον οποίο οι Δημοκρατικοί στην Αμερική και οι υποστηρικτές της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο ώστε να επανασυνδεθούν με τους ψηφοφόρους σε συναισθηματικό επίπεδο», κατάληξε η αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας.

O ηγέτης του Σιν Φέιν Τζέρι Άνταμς συμμετέχει στους πανηγυρισμούς για την νομιμοποίηση, πριν από μία διετία, του γάμου μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών. Φωτογραφία: Youtube

Μέσω ενός προσωπικού και προσωποποιημένου κοινωνικού δικτύου που είναι προσβάσιμο μόνο από τα μέλη της όποιας οικογένειας: είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούν μεταξύ τους τα τέκνα και τα τέκνα αυτών, αλλά και τα λοιπά μέλη των πλέον ευκατάστατων οικογενειών της Γαλλίας και της υπόλοιπης Ευρώπης. Το όνομα αυτού είναι «Εμπιστη Οικογένεια» (Trusted Family). Ιδρύθηκε από δύο βέλγους μεγαλοκληρονόμους, η συνδρομή κοστίζει περί τα χίλια ευρώ τον χρόνο και όσοι –ελάχιστοι- το γνωρίζουν και το χρησιμοποιούν, θεωρούν πως είναι το «Facebook των πλουσίων». Το γαλλικό L’ Express, το οποίο προέβη στην έκδοση ενός φακέλου ή, καλύτερα, μιας λίστας με τις πλουσιότερες οικογένειες της Γαλλίας, το χαρακτηρίζει ως το «κατεξοχήν» σημείο αναφοράς των μεγάλων οικογενειακών δυναστειών πέρα από τις Αλπεις. Είναι λίγες, οι οικογένειες, αλλά το κύρος τους είναι αδιαμφισβήτητο, καθότι δεν ξεπερνάνε τις 100, διάσπαρτες ανά την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Οι φαμίλιες που εγγράφονται -και που συχνά τα μέλη τους ανέρχονται σε εκατοντάδες, ακόμα και χιλιάδες- έχουν τη δυνατότητα να στήσουν διαδικτυακές πλατφόρμες κατά το δοκούν, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα τους, διασφαλίζοντας, φυσικά, την ιδιωτικότητά τους. Πρέπει, ωστόσο, να επισημανθεί ότι το εν λόγω δίκτυο ναι μεν χρησιμοποιείται για να υπενθυμίζει τα γενέθλια όλων σε όλους, καθώς και για τη διοργάνωση οικογενειακών μαζώξεων, αλλά παράλληλα προσφέρει πληροφορίες αναφορικά με τα περιουσιακά στοιχεία της κάθε οικογένειας, συμπεριλαμβανομένων και των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών τους. Στην πραγματικότητα, ο στόχος των δύο ιδρυτών δεν είναι τόσο η δημιουργία κόσμων κλειστών εντός των οποίων έρχονται σε επαφή οι έχοντες και οι κατέχοντες της Κεντρικής Ευρώπης, όσο το να βρουν τον πιο άμεσο και εύκολο τρόπο για να εξασφαλίσουν την επιτυχία των εταιρειών τους και την αύξηση των περιουσιών τους, τις οποίες, φυσικά, θα κληροδοτήσουν στους απογόνους τους.

Το ζήτημα, τελικά, δεν είναι τόσο οικογενειακό όσο οικονομικό. Φωτογραφία: Reuters/ Brendan McDermid

Από τη μία πλευρά βρίσκεται μία από τις ακριβότερες βίλες (ανήκει στον ρώσο δισεκατομμυριούχο Μικαΐλ Φρίντμαν) του Λονδίνου ενώ από τη  άλλη μεριά υπάρχει ένα καταφύγιο για όλους τους άστεγους της βρετανικής πρωτεύουσας. Είναι αυτός ο επίλογος της ιστορίας –αλλά και της ζωής– του Χάρι Χάλοουζ, ενός εκκεντρικού Ιρλανδού που υπήρξε ο νικητής μιας πρωτόγνωρης νομικής διαμάχης. Απαιτώντας την επανεξέταση των κανονισμών σχετικά με την χρησικτησία, κατάφερε, το 2007, να επικρατήσει επί μιας ομάδας επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνταν στον κλάδο των ακινήτων και επιδίωκαν την απομάκρυνσή του από ένα μικρότατο κομμάτι γης που κατέληξε να κατέχει στο πανάκριβο Χάμπστεντ. Και πέρυσι τον Φεβρουάριο, λίγο πριν πεθάνει στην ηλικία των 88 ετών, αποφάσισε να αφήσει όσα κατάφερε ν’ αποκτήσει, σε δύο φιλανθρωπικές οργανώσεις που φροντίζουν όλους όσοι δεν έχουν –όπως και ο ίδιος δεν είχε– μόνιμη κατοικία.

Το όλο «οικόπεδο» δεν ξεπερνά τα οχτώ τετραγωνικά μέτρα στα οποία μπορεί να προσέλθει κανείς μόνον περπατώντας και όπου δεν φτάνει ούτε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε φυσικό αέριο ούτε τρεχούμενο νερό. Σ’ αυτά τα ελάχιστα τετραγωνικά απαγορεύεται επίσης η ανέγερση οποιουδήποτε οικοδομήματος πέρα από τα όρια της καλύβας που μπόρεσε να στήσει ο Χάλοουζ έπειτα από τριάντα χρόνια κατάληψής τους. Βρίσκεται, ωστόσο, σε μια εξαιρετική τοποθεσία, σχεδόν δίπλα στο περίφημο πάρκο του Χάμπστεντ Χιθ, με αποτέλεσμα οι εκτιμητές να υπολογίζουν την αξία του κοντά στα 3,5 εκατομμύρια στερλίνες. Ο Χάλοουζ ήταν γνωστός ως ο πιο πλούσιος άστεγος του Λονδίνου. Γνώριζε τους πάντες στην περιοχή καθώς εκτελούσε χρέη κηπουρού. Η ιστορία του κατέληξε ακόμα και στη μεγάλη οθόνη με πρωταγωνιστές τον Μπρένταν Γκλίσον και την Ντάιαν Κίτον. Μεταξύ των φίλων του συγκαταλεγόταν και ο Τέρι Γκίλιαμ, υπενθυμίζει η Corriere della Sera.

Φωτογραφία: Corriere della Sera