Οι προβολείς στράφηκαν στην Αγγλία. Εξι γκολ δεν είχε πετύχει ποτέ στο παρελθόν, σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου. Φώτισαν, κυρίως, το πρόσωπο του πιο χαρισματικού «γκολτζή» του καιρού μας: του Χάρι Κέιν. Που, ακόμη κι αν δεν το προσπαθήσει, θα σκοράρει οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να πάει η μπάλα να τον συναντήσει, προτού καταλήξει στα αντίπαλα δίχτυα. Ο φορ της Τότεναμ έγινε μόλις ο δεύτερος ποδοσφαιριστής στα χρονικά των Μουντιάλ που πετυχαίνει (τουλάχιστον) από δυο τέρματα στους δυο πρώτους αγώνες της διοργάνωσης. Και ο τρίτος Αγγλος που συμπληρώνει «χατ-τρικ» (τρία γκολ στο ίδιο ματς), μετά τον Τζεφ Χαρστ (1966) και τον Γκάρι Λίνεκερ (1986).
Εντυπωσιακά όλα αυτά, και πολύ καλά σημάδια για τους ιστορικά ταλαίπωρους οπαδούς της εθνικής Αγγλίας – δε λέω. Εμένα, όμως, μου έκανε «κλικ» ο (βαριά) ηττημένος. Ναι, ο Παναμάς. Που «έφαγε» πέντε γκολ σε ένα ημίχρονο (δεν είναι ντροπή – τόσα δέχτηκε μέσα σε 18 λεπτά κοτζάμ Βραζιλία, από τους Γερμανούς στο εφιαλτικό 1-7 του Μπέλο Οριζόντε το 2014), έξι στον χθεσινό αγώνα και εννέα σε δυο παιχνίδια. Που αποκλείστηκε πανηγυρικά, αλλά έκανε τους ανθρώπους του ευτυχισμένους.
Η χαρά του παιχνιδιού, της απλής συμμετοχής σε μια τέτοια γιορτή, είχε ξεχαστεί. Μας τη θύμισαν οι «φτωχούληδες του ποδοσφαίρου» με τα γελαστά τους πρόσωπα και τα τραγούδια τους, που δεν έπαψαν ακόμη κι όταν το Βέλγιο ή η Αγγλία «γάζωναν» την ομάδα τους. Οταν, στο 78′ του κυριακάτικου αγώνα, ο 38χρονος κεντρικός αμυντικός Φελίπε Μπαλόι πέτυχε το μοναδικό τους γκολ, το πρώτο τους σε Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτή η λωρίδα γης ανάμεσα σε δυο ωκεανούς ήταν η πιο ευτυχισμένη χώρα του Κόσμου. Κανείς, ποτέ δεν πανηγύρισε τόσο έξαλλα ένα (εις βάρος του) 6-1.
Νωρίτερα οι «Καναλέρος», σαν τα πονηρά παιδιά που παίζουν στις αλάνες, είχαν προσπαθήσει να σκοράρουν ερήμην των αντιπάλων τους, την ώρα που όλοι οι παίκτες της Αγγλίας -πλην του γκολκίπερ Πίκφορντ- πανηγύριζαν το δεύτερο γκολ της ομάδας τους συγκεντρωμένοι γύρω από τον σκόρερ, Κέιν. Ενας ποδοσφαιριστής του Παναμά άρπαξε γρήγορα την μπάλα και έτρεξε προς τη μεσαία γραμμή του γηπέδου, για να κάνει τη σέντρα -μαζί με δυο συμπαίκτες του- και να πιάσει τους Αγγλους… στον ύπνο. Φυσικά, ο διαιτητής από την Αίγυπτο δεν τους το επέτρεψε.
Αγχος, νεύρα, πρόσωπα σφιγμένα. Στα κοντινά πλάνα το βλέπεις ξεκάθαρα: για τους περισσότερους από τους ποδοσφαιριστές που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο, κάθε αγώνας είναι ένας πόλεμος. Κάθε στιγμή του ματς, μια μάχη που δεν πρέπει -με τίποτα- να χαθεί. Το «Ωραίο Παιχνίδι» έχει πάψει να είναι παιχνίδι. Γι’ αυτό οι ασυνήθιστες, σουρεάλ στιγμές που μας χάρισε ο Παναμάς, ίσως αξίζουν πολύ περισσότερο από τα γκολ που δεν έβαλε.
Υπάρχει ακόμη ένα -μυστηριώδες- στιγμιότυπο. Λίγο πριν από την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, κι ενώ η Αγγλία προηγείτο με 5-0, ο προπονητής των Παναμέζων, Ερνάν Γκόμες, πλησίασε τον αγγλικό πάγκο και έπιασε κουβέντα με τον συνάδελφό του, Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Τι να του έλεγε; Τα social media κατέληξαν, ομοφώνως, στο συμπέρασμα πως ο κολομβιανός τεχνικός του ζήτησε… έλεος: να μην ανεβάσει κι άλλο τον δείκτη του σκορ. Ο ίδιος εξήγησε αργότερα, στη συνέντευξη Τύπου, ότι πήγε για να τον συγχαρεί. Για να του πει πόσο πολύ του αρέσει η ομάδα του. Η «γλώσσα του σώματος» συνηγορεί υπέρ της πρώτης εκδοχής. Σε κάθε περίπτωση, οι Αγγλοι «φρέναραν». Με ένα γκολ ακόμη, θα τους αρκούσε η ισοπαλία στο ματς με το Βέλγιο για να βγουν πρώτοι στον όμιλο. Ενώ τώρα, χρειάζονται τη νίκη.
Οι Παναμέζοι θα ξαναπαίξουν την Πέμπτη, με την Τυνησία, κι έπειτα θα πάρουν τον δρόμο της επιστροφής. Στη Ρωσία έζησαν τον μύθο τους. Απόλαυσαν κάθε στιγμή αυτού του «ταξιδιού» που, ίσως, δεν θα καταφέρουν να ξανακάνουν ποτέ. Από τύχη βρέθηκαν στο Μουντιάλ – και από ένα τεράστιο διαιτητικό σκάνδαλο. Εάν στον τελευταίο τους προκριματικό αγώνα (2-1 την Κόστα Ρίκα) ο διαιτητής από την Ονδούρα και ο βοηθός του από τη Γουατεμάλα δεν τους χάριζαν ένα «γκολ» στο οποίο η μπάλα δεν πέρασε τη γραμμή τέρματος, τώρα στη θέση τους θα βρίσκονταν οι ΗΠΑ.
Αμα η ζωή θέλει να γράψει παραμύθι, θα βρει τρόπο να το κάνει. Περισσότεροι από 4.000 κάτοικοι αυτής της μικρής χώρας της Κεντρικής Αμερικής έκαναν το μακρύ (και πανάκριβο) ταξίδι των 11.550 χιλιομέτρων μέχρι τη Ρωσία, για να ζήσουν αυτές τις ιστορικές στιγμές. Ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος Βαρέλα, ο οποίος παρακολούθησε το πρώτο παιχνίδι δίπλα στον Πούτιν. Στη διάρκεια του αγώνα στο Σότσι κάποιος παρατρεχάμενος τον ενημέρωσε οτι τα πάντα στον Παναμά είχαν παραλύσει. Τα μπαρ και τα εστιατόρια στους κεντρικούς δρόμους είχαν ανοίξει από τις έξι το πρωί, ο αυστηρός νόμος για τον περιορισμό της κατανάλωσης αλκοόλ είχε καταστρατηγηθεί, και κανένας δεν είχε πάει στη δουλειά του. «Ε, και;», απάντησε εκείνος.
Υστερα από την ήττα (3-0) από το Βέλγιο, δήλωσε ευτυχισμένος. Η χώρα του -ο πιο αδύναμος κρίκος του τουρνουά μαζί με τη Σαουδική Αραβία- αντιμετώπισε αυτό το Μουντιάλ εντελώς διαφορετικά από κάθε άλλη φιναλίστ. Πολλοί ουδέτεροι τη διάλεξαν για «δεύτερη ομάδα» τους. Χιλιάδες φίλαθλοι φορούσαν τη φανέλα της πατρίδας τους και παναμάδες (το κλασικό καπέλο του Παναμά) στο κεφάλι. Καμιά φορά, ιστορία γράφουν και οι ηττημένοι.