Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Ιταλικός νεορεαλισμός
Από το 1948 και για τα επόμενα επτά χρόνια ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ασκεί το επάγγελμα του δημοσιογράφου, ανταποκριτή για εφημερίδες της Λατινικής Αμερικής. Τότε είναι που ενδιαφέρεται περισσότερο για τον κινηματογράφο, θεωρώντας τον «Κλέφτη Ποδηλάτων» (1948) του Βιτόριο ντε Σίκα «την πιο ανθρώπινη ταινία που γυρίστηκε ποτέ». Εκτός από αυτή, το «Θαύμα στο Μιλάνο» (1951) του ίδιου σκηνοθέτη θα αφήσει έντονο αποτύπωμα στον κατοπινό συγγραφέα, ανοίγοντας πιθανότατα και μια νέα πόρτα προς τον μαγικό ρεαλισμό που ανέπτυξε στα μυθιστορήματά του.
Σούζαν Σόνταγκ
Μπρεσόν, Ρενουάρ, Τζον Φορντ
Εδώ η λίστα περιλαμβάνει 50 ταινίες, καθώς η παρατήρηση και η κριτική της αισθητικής υπήρξε δεύτερη φύση για τη σπουδαία συγγραφέα και δοκιμιογράφο. Πρώτος πρώτος, πάντως, φιγουράρει ο «Πορτοφολάς» του Ρομπέρ Μπρεσόν, ενώ δεν θα μπορούσαν να λείπουν και άλλοι κλασικοί: ο Κιούμπρικ («2001, η Οδύσσεια του Διαστήματος»), ο Βισκόντι («Ossessione»), ο Ρενουάρ («Ο Κανόνας του Παιχνιδιού»), ο Οζου («Tokyo story»), ο Αϊζενστάιν («Θωρηκτό Ποτέμκιν»), ο Αντονιόνι («Η Εκλειψη»), ο Κουροσάβα («Οι Επτά Σαμουράι»), ο Μπέργκμαν («Περσόνα»), αλλά και Τζον Φορντ με την αγέραστη «Αιχμάλωτη της Ερήμου».
Κόρμακ ΜακΚάρθι
Τέρενς Μάλικ, Μπομπ Ράφελσον
Τον Οκτώβριο του 2007 το περιοδικό «Time» δημοσίευσε μια συζήτηση ανάμεσα στους αδελφούς Κοέν και τον σπουδαίο Κόρμακ ΜακΚάρθι («Ματοβαμμένος Μεσημβρινός», «Δρόμος») με αφορμή την κινηματογραφική διασκευή τους στο δικό του «Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους». Ο μεγάλος συγγραφέας αποκάλυψε εκεί ότι του άρεσαν ανέκαθεν τα «Πέντε Εύκολα Κομμάτια» (1970) του Μπομπ Ράφελσον και οι «Μέρες Ευτυχίας» (1978) του Τέρενς Μάλικ, ενώ χαρακτήρισε «καλή, πολύ καλή ταινία» το «Πέρασμα του Μίλερ» (1990) των αδελφών Κοέν. Και δικαίως, μεταξύ μας.
Καζούο Ισιγκούρο
Κιούμπρικ και Κουροσάβα
Τι μπορεί να βλέπει ένας νομπελίστας συγγραφέας (2017), ένα από τα βιβλία του οποίου, τα «Απομεινάρια μιας Μέρας», διασκευάστηκε σε εξίσου υπέροχη ταινία; Ο ίδιος δηλώνει λάτρης των ταινιών με τρένα, του Χίτσκοκ και της κωμωδίας σκρούμπολ. Στο Τοπ 10 τοποθετεί, ανάμεσα σε άλλα, το «Σαγκάη Εξπρές» του Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ με τη Μαρλένε Ντίτριχ, το «SOS Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα» του Κιούμπρικ («η πιο σκοτεινή απεικόνιση του πυρηνικού εφιάλτη με μια δόση κωμωδίας»), το «Ικίρου» (Ο Καταδικασμένος) του Κουροσάβα και τον «Κόκκινο Κύκλο» του Ζαν Πιέρ Μελβίλ.
Μάργκαρετ Ατγουντ
«Η Νύχτα του Κυνηγού»
Το 1999 το λονδρέζικο λογοτεχνικό Φεστιβάλ The Word είχε ζητήσει από την πολυβραβευμένη συγγραφέα να προλογίσει μία από τις αγαπημένες της ταινίες. Επέλεξε τη «Νύχτα του Κυνηγού», τη μοναδική που είχε σκηνοθετήσει ο μεγάλος ηθοποιός Τσαρλς Λότον, με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Μίτσαμ.
Τζόναθαν Κόου
Τρόμος, Σκορσέζε, Χίτσκοκ
Υπάρχει μια αίσθηση γκόθικ στις προτιμήσεις του βρετανού μυθιστοριογράφου, όπως προκύπτουν από τη λίστα 27 ταινιών που είχε φτιάξει για την Εβδομάδα της Ταινιοθήκης των Βρυξελλών. Το θρίλερ «Μετά τα Μεσάνυχτα» του Νίκολας Ρεγκ, με τον φοβερό Ντόναλντ Σάδερλαντ και την Τζούλι Κρίστι, τα «Μάτια Χωρίς Πρόσωπο» (1960) του Ζορζ Φρανζί και το παλιό βρετανικό «Μάντεψε Ποιον θα σκοτώσουν απόψε» (1945). Επέλεξε ακόμη τον «Βασιλιά της κωμωδίας» του Μάρτιν Σκορσέζε, τον «Ειρηνοποιό» του Γούντι Άλεν και τον «Δεσμώτη του ιλίγγου» του Χίτσκοκ.
Στίβεν Κινγκ
«Το Ωτοστόπ του Τρόμου» και «Billy Elliot»
Εντάξει, «βασιλιάς του τρόμου» είναι αυτός, οπότε οι ταινίες τρόμου δεν θα μπορούσαν να λείψουν από τη λίστα με τις 25 αγαπημένες που έδωσε στο αμερικανικό περιοδικό «Indiewire». Εχουμε και λέμε λοιπόν, μεταξύ άλλων: η «Νύχτα του Δαίμονα» (1957) του Ζακ Τουρνέρ, το «Ωτοστόπ του Τρόμου» (1986), το «Τελευταίο σπίτι αριστερά» (2009) του Ντένις Ηλιάδης, το «Τελευταία Εξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ» (1994) του Φρανκ Ντάραμποντ (διασκευή δικού του βιβλίου) κ.ά. Επιλέγει επίσης το «Hurt Locker» (2008) της Κάθριν Μπιγκελόου, αλλά εκεί που πραγματικά κάνει την έκπληξη είναι με το «Μπίλι Ελιοτ» (2000) του Στίβεν Ντάλντρι και την ιστορία του 11χρονου Μπίλι, από μια πόλη ανθρακωρύχων, ο οποίος λατρεύει το μπαλέτο. Ο φόβος να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους, βέβαια, παραμένει ισχυρότερος από πολλούς.
Τζορτζ Σόντερς
«Τα Σταφύλια της Οργής» και Μόντι Πάιθον
Σε συνέντευξή του στη βιβλιοφιλική ιστοσελίδα lithub, ο κάτοχος Μπούκερ για το «Λήθη και Λίνκολν» (εκδ. Ικαρος) αποκάλυψε ότι του αρέσει πολύ η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος «Τα Σταφύλια της Οργής» του Τζον Στάινμπεκ διά χειρός Τζον Φορντ, καθώς και όλο το κινηματογραφικό σύμπαν των Μόντι Πάιθον
