Χαζοενθουσιασμός, μαλλιά με εξτένσιονς, μυτερά ψεύτικα νύχια, πολύχρωμα σορτσάκια, χαζά καπέλα και σουρεαλιστικές ενδυματολογικές επιλογές. Και ο δεύτερος φετινός ημιτελικός της Eurovision είχε όλα όσα έχουμε συνηθίσει από το ανοιξιάτικο πανηγυράκι τα τελευταία χρόνια – εκτός από την πρόκριση του ελληνικού τραγουδιού στον τελικό.
Παρακολουθώντας το –α λα χαζοχαρούμενη διαφήμιση της δεκαετίας του 1950– σόου, παλεύεις σκληρά να αποφύγεις τους κλισέ χαρακτηρισμούς. Και, δυστυχώς, τελικά δεν τα καταφέρνεις. Γιατί, χαζεύοντας αυτή την bubblegum εκδοχή του «Hairspray» (ή οποιουδήποτε άλλου μιούζικαλ του Τζον Γουότερς) δυσκολεύεσαι να βρεις αναφορές που να μην παραπέμπουν σε γκέι στερεότυπα.
Ακόμα και η εμφάνιση του Βερνίκου, με το κολλητό καφέ σορτσάκι και τα «χορευτικά» κατακαθίσματα του, είχε κάτι αντίστοιχα ερμαφρόδιτο με το τραγούδι του. Κάντε ένα απλό πείραμα: Δείτε την εμφάνισή του χωρίς ήχο, και μετά ακούστε το τραγούδι χωρίς εικόνα. Στην πρώτη δοκιμή, θα σας φανεί σαν καλοσκηνοθετημένο στιγμιότυπο από την παλιά εκπομπή της Ανίτας Πάνια. Στην δεύτερη, θα αναγκαστείτε, μοιραία, να κλείσετε τον ήχο.
Το «What They Say» (ακόμα και ο τίτλος μας κλείνει το μάτι) δεν άξιζε να περάσει στον τελικό, ούτε αυτής της Eurovision – που κάθε χρόνο είναι σαν παρωδία του περσινού εαυτού της. Με άλλα λόγια, είναι ένα κομμάτι που, εκτός του πλαισίου της σύγχρονης Eurovision, δεν θα το έπαιζε ραδιοφωνικός παραγωγός σε ξερονήσι, ακόμα κι αν τον πλήρωναν.
Οι μόνες που κέρδισαν από την επιλογή και την παρουσίασή του, ήταν οι στοιχηματικές εταιρείες, που καρπώθηκαν το τυχοδιωκτικό πνεύμα κάποιων τζογαδόρων, οι οποίοι «τσίμπησαν» στις υψηλές αποδόσεις της ελληνικής πρόκρισης. Οπως κερδίζουν κάθε χρόνο που κάποιος σαν τον Καρεμπέ συνδυάζει τη φράση «ευρωπαϊκός τίτλος» με τη λέξη «Ολυμπιακός».
Κατά τα άλλα, τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανάδικα της εγχώριας TV θα ψέξουν την ΕΡΤ για την εκκεντρική επιλογή της, η ΕΡΤ θα τα ρίξει στο κοινό που την ανέδειξε και κάποιοι «ειδικοί» θα νουθετήσουν την κρατική ραδιοτηλεόραση να ποντάρει πιο συμβατικά – και, ίσως, σε πιο επαγγελματίες ερμηνευτές.
Κάποιοι θα θυμηθούν το μακρινό 2018 και το «Ονειρό Μου» της Γιάννας Τερζή, την τελευταία φορά που η Ελλάδα είχε μείνει εκτός τελικού στη Eurovision (τραγούδι για Γκράμι, μπροστά στο φετινό), όλοι θα συμφωνήσουν ότι η φετινή αποτυχία ήταν μια κακή παρένθεση και θα κατευθύνουν το ενδιαφέρον τους στις επερχόμενες εκλογές.
Για την ιστορία, οι δέκα χώρες που προκρίθηκαν από τον δεύτερο ημιτελικό ήταν η Αυστρία, η Αρμενία, η Αυστραλία (με κάτι ροκάδες βγαλμένους από βιντεοκλίπ των 80s), η Αυστρία, το Βέλγιο, η Εσθονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Σλοβενία και, φυσικά, η Κύπρος (δωδεκάρι, πες αλεύρι…).
Οι δέκα προκριθέντες, μαζί με τους άλλους δέκα του πρώτου ημιτελικού, τους Big-5 (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) –που κλείνουν κάθε χρόνο εισιτήρια για τον τελικό γιατί χρηματοδοτούν τη διοργανώτρια EBU– και με την περσινή νικήτρια, Ουκρανία, θα μαζευτούν το βράδυ του Σαββάτου για να υμνήσουν πολύχρωμα τους Ουκρανούς. Και για να βγάλουν τον φετινό νικητή, βεβαίως, βεβαίως.