Οι Pink Floyd, το βρετανικό μουσικό συγκρότημα που έχει γράψει τον δικό του τόμο στη μουσική, ξεκίνησε τη δισκογραφική του περιπέτεια τέτοιες ημέρες, πενήντα χρόνια πίσω. Ηταν 10 -κατά άλλους 11- Μαρτίου 1967 όταν κυκλοφόρησε το πρώτο τους τραγούδι με τίτλο «Arnold Layne».
Τότε, ξεκίνησε να γράφεται η δισκογραφική τους ιστορία, μέσα στα αυλάκια ενός βινυλίου, ενός σινγκλ. Η πορεία του συγκροτήματος ξεκίνησε δύο χρόνια νωρίτερα, το 1965, όταν οι Pink Floyd σχηματίστηκαν από τον μπασίστα Ρότζερ Γουότερς, τον κιμπορντίστα Ρίτσαρντ Ράιτ και τον ντράμερ Νικ Μέισον.
Αρχική ονομασία του συγκροτήματος ήταν «The Screaming Abdabs», με τη συμμετοχή του μπασίστα Κλάιβ Μέτκαλφ και των τραγουδιστών Τζουλιέτ Γκέιλ και Κιθ Νομπλ. Στο σχήμα προστέθηκε ο Σιντ Μπάρετ και μετονομάστηκαν σε Pink Floyd, παίρνοντας το όνομά τους από μια «μείξη» των αγαπημένων μπλούζμεν μουσικών τού Σιντ, Φλόιντ-Ντίπερ Μπόι-Κάνσιλ και Πινκ Αντερσον.
Σκεφτείτε τώρα την εποχή που παίχτηκε αυτό το τραγούδι στο βρετανικό ραδιόφωνο. Οπως διηγήθηκε χρόνια αργότερα ο Ρότζερ Γουότερς, η ιστορία του ήταν εμπνευσμένη από ένα περίεργο περιστατικό: ένας άνθρωπος γυρνούσε στο Κέμπριτζ ντυμένος γυναικεία: «Η μητέρα μου και η μητέρα τού Σιντ έμεναν τότε σε φοιτητικούς κοιτώνες, καθώς εκεί κοντά ήταν ένα κολλέγιο θηλέων και έξω από τα παράθυρα κρεμόντουσαν διαρκώς ρούχα και εσώρουχα για να στεγνώσουν και ο “Arnold” τούς τα έκλεβε», δήλωσε ο Γουότερς. Τραβεστί, κάποιος ψυχωτικός με φετίχ ή ένας που, απλώς, ήθελε να κάνει πλάκα;
Το τραγούδι είχε στην άλλη πλευρά του, στο φλιπ – σάιντ, το «Candy and a Currant Bun». Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί τότε ότι αυτό θα αποτελούσε την απαρχή μιας μυθικής πορείας ενός συγκροτήματος;
Το μακρινό 1967, σε κάθε περίπτωση, ήταν απίθανη η ίδια η ιστορία του τραγουδιού, χτυπούσε κάτω από τη μέση τον καθωσπρεπισμό και σκανδάλιζε τους βρετανούς μικροαστούς. Ετσι, τον πρώτο καιρό απαγορεύθηκε η ραδιοφωνική του μετάδοση. «Αν κάποιοι βρίσκουν το τραγούδι μας νοσηρό, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ακούγοντάς το μας ανακαλύπτουν. Είμαστε τα λουλούδια μέσα σε ένα καφάσι από σάπια φρούτα, που είναι η σημερινή σκηνή», είχε σχολιάσει τότε ο Μπάρετ. Αντίστοιχα, αρκετές εφημερίδες της εποχής είχαν χαρακτηρίσει αυτό το τραγούδι ως κάτι εξαιρετικά ξεδιάντροπο, με σχόλια που συμπυκνώνονται στο «ύμνος της σεξουαλικής διαστροφής». Πώς αντέδρασε το κοινό; Το τραγούδι «σκαρφάλωσε» στο Νούμερο 20 του πίνακα επιτυχιών της Βρετανίας. Η ηχογράφηση του τραγουδιού ήταν μονοφωνική, κάτι που προκάλεσε την έντονη διαφωνία μεταξύ του παραγωγού Νόρμαν Σμιθ -ο οποίος ζήτησε να ηχογραφηθεί ξανά, στερεοφωνικά- και του Μπάρετ που δεν το συζήτησε και πολύ.
Αυτό το τραγούδι με τα κλεμμένα γυναικεία ρούχα και εσώρουχα δεν μπήκε σε κανένα άλμπουμ, αλλά χρόνια αργότερα συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Echoes». Επίσης, υπάρχει και στη συλλογή «The early years 1962-1972» – με ανέκδοτα βίντεο, ντέμο και ρεμίξ επιτυχίες για τους θαυμαστές τού (πρώτου) βρετανικού ροκ ψυχεδελικού συγκροτήματος. Το «Arnold Layne» είναι τόσο αγαπητό στους οπαδούς του συγκροτήματος, αλλά και στους ίδιους τους Floyd, που σε συναυλίες τους μπορεί να διαρκέσει και 15 λεπτά με διάφορους πιθανούς κι απίθανους αυτοσχεδιασμούς, ενώ η διάρκειά του ήταν μόλις 2:55”.
Εκείνη τη χρονιά, το 1967, στις 5 Αυγούστου, κυκλοφόρησε το εκπληκτικό πρώτο άλμπουμ του γκρουπ, «The Piper at the Gates of Dawn» και όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στο ίδιο κεφάλαιο της Ιστορίας που γράφτηκε με βινύλια-μνημεία, με νότες που διδάσκονται στις μουσικές σχολές όλου του κόσμου, με νεωτεριστικούς και συγκινησιακά φορτισμένους στίχους, με ευφάνταστα εξώφυλλα δίσκων και με θεματικές συναυλίες.
Υπολογίζεται ότι το συγκρότημα έχει πουλήσει, περίπου, 74,5 εκατομμύρια άλμπουμ στις ΗΠΑ και περισσότερα από 300 εκατομμύρια άλμπουμ, παγκοσμίως. Το μεγαλύτερό του επίτευγμα, όμως, είναι ότι κατάφερε έπειτα από 50 χρόνια να ακούγεται και να τραγουδιέται από τους σημερινούς νέους με το ίδιο πάθος που είχαν τότε και οι γονείς τους.
Και, σκεφτείτε, όλα ξεκίνησαν από ένα τραγούδι για έναν τύπο που έκλεβε ρούχα και εσώρουχα κοριτσιών. Ψυχεδέλεια…