Οσο περισσότερο μελετάμε τα δελφίνια τόσο περισσότερο βλέπουμε σε αυτά συμπεριφορές που θυμίζουν την ανθρώπινη: τα δελφίνια κοινωνικοποιούνται, παίζουν και αναπτύσσουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην προσωπικότητά τους.
Τα δελφίνια επίσης βασανίζουν συχνά το θήραμα τους πριν το φάνε, δολοφονούν για ευχαρίστηση και χρησιμοποιούν τις τοξικές ουσίες γουρουνόψαρων ως ναρκωτικό. Στη λίστα όμως με τις συμπεριφορές που μπορούν να εντοπισθούν στους ανθρώπους έρχεται επίσημα μια ακόμα: μιλάνε διαφορετικά στα μωρά τους.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, μια νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε τη Δευτέρα βρήκε ότι τα θηλυκά ρινοδέλφινα κάνουν τον τόνο τους πιο ψηλό όταν απευθύνονται στα μικρά τους, χρησιμοποιώντας ένα είδος «μωρουδιακής ομιλίας».
Οι ερευνητές κατέγραψαν τα ιδιαίτερα σφυρίγματα 19 μητέρων δελφινιών στη Φλόριντα, όταν συνοδεύονταν από τα μικρά τους από τη μια και όταν κολυμπούσαν μόνα τους ή με άλλους ενήλικες.
Το χαρακτηριστικό σφύριγμα των δελφινιών είναι ένα μοναδικό σήμα που φέρει μεγάλη σημασία: είναι σαν να φωνάζουν το όνομά τους.
«Χρησιμοποιούν αυτά τα σφυρίγματα για να εντοπίζουν το ένα το άλλο. Σε τακτά χρονικά διαστήματα λένε “είμαι εδώ, είμαι εδώ”», δήλωσε η Λέιλα Σέιχ, συν-συγγραφέας της μελέτης, θαλάσσια βιολόγος του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole στη Μασαχουσέτη.
Οταν όμως κατευθύνουν το σήμα προς τα μικρά τους, το ύψος του σφυρίγματος της μητέρας είναι υψηλότερο και το εύρος των τόνων της είναι μεγαλύτερο από το συνηθισμένο, σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Proceedings of the National Academy of Sciences.
«Αυτό ίσχυε για όλες τις μητέρες της μελέτης, και για τις 19», δήλωσε, σύμφωνα με τον Guardian, ο βιολόγος Πίτερ Τιάκ, συν-συγγραφέας της μελέτης από το Πανεπιστήμιο του St Andrews στη Σκωτία.
Τα πορίσματα αυτής της έρευνας είναι προϊόν κοπιώδους και μακροχρόνιας δουλειάς για τους ερευνητές. Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, οι επιστήμονες τοποθετούσαν ειδικά μικρόφωνα πολλές φορές στις ίδιες μητέρες δελφινιών στον κόλπο της Σαρασότα στη Φλόριντα για να καταγράψουν τα σφυρίγματά τους
Αυτό περιελάμβανε και τα χρόνια που είχαν μικρά αλλά και όσα δεν είχαν καθώς, τα μικρά δελφίνια μένουν με τις μαμάδες τους κατά μέσο όρο τρία χρόνια στη Σαρασότα, και μερικές φορές περισσότερο. Οι μπαμπάδες, στα δελφίνια, δεν παίζουν παρατεταμένο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών.
«Πρόκειται για πρωτοφανή και φανταστικά δεδομένα», δήλωσε ο Μαουρίσιο Καντόρ, θαλάσσιος βιολόγος του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Ορεγκον, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη. «Αυτή η μελέτη είναι το αποτέλεσμα τόσων ερευνητικών προσπαθειών».
Βέβαια ο λόγος που τόσο τα δελφίνια όσο οι άνθρωποι αλλά και άλλα πλάσματα χρησιμοποιούν διαφορετικό τρόπο ομιλίας στα μικρά τους δεν είναι ξεκάθαρος. Επιστήμονες υποθέτουν ότι μπορεί να βοηθά τα μικρά να μάθουν να προφέρουν νέους ήχους.
Ερευνες που χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1980 υποδηλώνουν ότι τα ανθρώπινα βρέφη μπορεί να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στην ομιλία με μεγαλύτερο εύρος τόνων.
Αλλά δεν είναι μόνο οι άνθρωποι και τα δελφίνια που το κάνουν. Οι μακάκοι ρήσοι μπορούν να αλλάζουν τις φωνές τους για να προσελκύσουν και να κρατήσουν την προσοχή των μικρών τους. Και οι σπίνοι ζέβρες ανεβάζουν τον τόνο και επιβραδύνουν τα τραγούδια τους για να απευθυνθούν στους νεοσσούς, ίσως για να διευκολύνουν στην εκμάθηση του τραγουδιού.
Για τη μελέτη των δελφινιών, οι ερευνητές επικεντρώθηκαν αποκλειστικά στο χαρακτηριστικό κάλεσμα, οπότε δεν γνωρίζουν αν τα δελφίνια χρησιμοποιούν την παιδική ομιλία και για άλλους «διαλόγους» – ή αν βοηθά τους απογόνους τους να μάθουν να «μιλούν», όπως φαίνεται να συμβαίνει με τους ανθρώπους.
«Θα ήταν λογικό να υπήρχαν παρόμοιες προσαρμογές στα ρινοδέλφινα –ένα μακρόβιο, εξαιρετικά ακουστικό είδος», όπου τα μικρά πρέπει να μάθουν να φωνάζουν πολλούς ήχους για να επικοινωνούν, δήλωσε ο Φραντς Γιένσεν, οικολόγος συμπεριφοράς στο Πανεπιστήμιο Ααρχους της Δανίας και συν-συγγραφέας της μελέτης.
Ενας άλλος πιθανός λόγος για τη χρήση συγκεκριμένων τόνων είναι για να τραβήξουν την προσοχή των παιδιών.
«Είναι πολύ σημαντικό για ένα μικρό δελφίνι να ξέρει ότι “Ω, η μαμά μου μιλάει τώρα” – σε σχέση με το να ανακοινώνει απλώς την παρουσία της σε κάποιον άλλον», πρόσθεσε, σύμφωνα με τον Guardian, η Τζάνετ Μαν, θαλάσσια βιολόγος στο Πανεπιστήμιο Τζορτζταουν, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη.