Το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών φτάνει στο τέλος του. Στον μεγάλο τελικό της Κυριακής (13:00) στο Σίδνεϊ θα αναμετρηθούν, η Αγγλία με την Ισπανία. Οι «Λιονταρίνες» έγιναν η πρώτη εθνική ομάδα -ανδρών ή γυναικών- της Αγγλίας μετά το 1966 που θα λάβει μέρος στη «μητέρα των μαχών» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Η πρώτη που τα κατάφερε σε ξένο έδαφος. Οι Ισπανίδες έκαναν εφέτος το μεγάλο άλμα. Το 2015 δεν είχαν περάσει ούτε τους ομίλους. Το 2019 αποκλείστηκαν στον γύρο των «16». Δεν είχαν νικήσει σε νοκ-άουτ αγώνα της διοργάνωσης, ποτέ στο παρελθόν. Αλλά δείτε, πού έφτασαν τώρα.
Το τουρνουά σημείωσε μεγάλη αγωνιστική επιτυχία – παίχτηκε ποδόσφαιρο υψηλής ποιότητας, και αρκετά από τα παιχνίδια ήταν συναρπαστικά. Αλλά και εμπορική, σύμφωνα με τον πρόεδρο της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο. Με έσοδα 525 εκατ. ευρώ, έβγαλε τα έξοδά του. Ολοι οι αριθμοί (προσέλευσης θεατών, τηλεθέασης, απήχησης στα social media, κλπ) δικαίωσαν την επιλογή της αύξησης των φιναλίστ σε 32 (από 24).
Βοήθησε πολύ και η εξαιρετική πορεία της οικοδέσποινας Αυστραλίας. Οι αγώνες της, σε τρεις μεγάλες πόλεις (Σίδνεϊ, Μελβούρνη, Μπρίσμπεϊν) ήταν sold-out. Στον ημιτελικό εναντίον της Αγγλίας, περίπου 75.000 θεατές γέμισαν τις εξέδρες του «Stadium Australia». Οι «Matildas» ηττήθηκαν (3-1), σε ένα παιχνίδι το οποίο παρακολουθήσαν 11,2 εκατομμύρια άνθρωποι (πρόκειται για την υψηλότερη τηλεθέαση που έχει καταγραφεί στη χώρα από τότε που άρχισαν οι μετρήσεις, το 2001), όμως πρόλαβαν να γράψουν ιστορία.
Η Αυστραλία είναι ένα τυπικό παράδειγμα της εντυπωσιακής προόδου που έχει κάνει το γυναικείο ποδόσφαιρο την τελευταία δεκαετία. Πριν από 13 χρόνια, όταν η 30χρονη Εμιλι φαν Εγκμοντ πραγματοποίησε την πρώτη από τις 134 εμφανίσεις της με τη φανέλα της εθνικής της ομάδας (σε ένα ματς εναντίον της Νότιας Κορέας στο Μπρίσμπεϊν), οι θεατές δεν ξεπερνούσαν τους 2.000. Το περασμένο Σάββατο, στο ίδιο γήπεδο, στον προημιτελικό με τη Γαλλία συγκεντρώθηκαν σχεδόν 50.000. Σύμφωνα με τον Guardian Australia οι «Matildas» είναι, σήμερα, η πολυτιμότερη εθνική ομάδα της χώρας, έχοντας πενταπλασιάσει την αξία του brand της από την έναρξη του τουρνουά. Και στο Instagram μετρούν υπερδιπλάσιους followers (650.000) σε σχέση με τους «Socceroos», την ανδρική εθνική ποδοσφαίρου της Αυστραλίας.
Τον Ιούνιο του 2012, θυμάται το Athletic, η εθνική ομάδα γυναικών της Αγγλίας έπαιξε ένα φιλικό ματς με την αντίστοιχη της Ολλανδίας σε γήπεδο ράγκμπι. Η FA, η αγγλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου, είχε ενημερώσει τα κορίτσια πως δεν μπορούσε να τους διαθέσει κάποιο άλλο, κανονικό. Το 2011, το BBC, που κατείχε τα τηλεοπτικά δικαιώματα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Γυναικών εκείνης της χρονιάς, δεν μετέδωσε ούτε τους αγώνες της Αγγλίας. Μόνο κάποια στιγμιότυπα στην εκπομπή ριάλιτι «Flog It!» (Μαστίγωσέ το!). Ενδεκα χρόνια αργότερα, τον τελικό του Euro Γυναικών 2022, στον οποίο οι Αγγλίδες νίκησαν τις Γερμανίδες, παρακολούθησαν στο BBC1 σχεδόν 17,5 εκατομμύρια τηλεθεατές.
Οι top παίκτριες που θαυμάσαμε στο τουρνουά της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, πέρασαν πολλά για να φτάσουν ως εδώ. Τις θυσίες που έχουν κάνει για το ποδόσφαιρο, ούτε που τις φαντάζονται οι άνδρες συνάδελφοί τους. Ακόμη και στην Αγγλία, όπου υπάρχει γυναικεία λίγκα (WSL) από το 2011, σε κάποιους συλλόγους πλήρωναν για το φαγητό τους, αγόραζαν μόνες τους τα παπούτσια τους (ή έπαιζαν με δανεικά), προπονούνταν σε άθλιες εγκαταστάσεις, και έπρεπε να κάνουν κάποια άλλη δουλειά για να ζήσουν. Η Λούσι Μπρονζ, που παίζει δεξί μπακ στην εθνική Αγγλίας και έχει κατακτήσει τέσσερα μετάλλια Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν σερβιτόρα σε γνωστή αλυσίδα πίτσας. Επιπλέον, το μόνο προπονητήριο που μπορούσε να χρησιμοποιήσει, απείχε από το σπίτι της μιάμιση ώρα με το αυτοκίνητο – οι ποδοσφαιρικές ακαδημίες για κορίτσια είναι ελάχιστες και σήμερα. Η Κέιτλιν Φουρντ εργαζόταν ως οδηγός ταξί στην Uber. Και πάει λέγοντας.
Σε άλλες χώρες, τα πράγματα ήταν -και εξακολουθούν να είναι- ακόμη πιο δύσκολα. Οι αθλήτριες από τη Νιγηρία, την Τζαμάικα, ή τη Νότια Αφρική, έχουν να διηγηθούν πικρές ιστορίες, για το πώς κατάφεραν να προετοιμαστούν για το Παγκόσμιο Κύπελλο και να φτάσουν ως εκεί. Για τις περισσότερες από τις 736 παίκτριες αυτού του Μουντιάλ, και μόνο η συμμετοχή στο τουρνουά ήταν άθλος.
Τους Αγγλους, πάντως, φαίνεται να τους έχουν συγκινήσει πολύ οι περιπέτειες των κοριτσιών που ανήκουν στις «Λιονταρίνες». Τα media και τα social media έχουν ξεσπαθώσει εναντίον του πρίγκιπα Γουίλιαμ (που είναι και πρόεδρος της FA) και του πρωθυπουργού, Ρίσι Σούνακ, για την επιλογή τους να μην παραστούν στον κυριακάτικο τελικό. Δικαίως, αν σκεφθεί κανείς ότι η αρχηγός της ομάδας, Μίλι Μπράιτ, μπορεί να γίνει ότι πιο κοντινό προς τον Μπόμπι Μουρ υπήρξε ποτέ, σηκώνοντας στον ουρανό ένα Παγκόσμιο Κύπελλο για την Αγγλία, όπως εκείνος το 1966. Τους έχει εξοργίσει ακόμη περισσότερο, το ότι στην εξέδρα των VIP στο Σίδνεϊ θα βρίσκεται η Βασίλισσα Λετίθια, της Ισπανίας, με την κόρη της, Ινφάντα Σοφία.
Οι παίκτριες του εφετινού Μουντιάλ θα μοιραστούν το ποσό – ρεκόρ των 140 εκατ. ευρώ. Το αντίστοιχο έπαθλο της FIFA για τους άνδρες που συμμετείχαν στο περσινό Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν 404 εκατ. ευρώ. Σχεδόν τριπλάσιο. Ωστόσο, οι κοπέλες που φωνάζουν για ανισότητα, δεν έχουν δίκιο – η διοργάνωση του Κατάρ απέφερε κέρδη που μετριούνται σε δισεκατομμύρια. Αλλωστε, όπως είπε ο πρόεδρος Ινφαντίνο, «το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένας μήνας κάθε τέσσερα χρόνια, και αφορά μόνο μερικές εκατοντάδες από τους χιλιάδες επαγγελματίες παίκτες. Η ισότητα είναι απαραίτητη, αλλά πρέπει να το κάνουμε σωστά».
Ο ηγέτης του παγκοσμίου ποδοσφαίρου προέτρεψε τις κυβερνήσεις, τις εθνικές ομοσπονδίες, τα media και τους χορηγούς, να κάνουν περισσότερα για την ανάπτυξη του γυναικείου ποδοσφαίρου. Η FIFA βλέπει σε αυτό μια νέα, τεράστια αγορά. Οχι μόνον επειδή η προσέλευση θεατών αυξάνεται αλματωδώς, αλλά και γιατί, όπως δείχνουν οι σχετικές έρευνες, μόνο το 20% όσων πληρώνουν για να παρακολουθήσουν αγώνες γυναικών, πηγαίνουν στο γήπεδο και σε παιχνίδια μεταξύ ανδρών.
«Εχετε τη δύναμη να αλλάξετε την κατάσταση», τόνισε ο Ινφαντίνο, απευθυνόμενος στις γυναίκες. «Μπορείτε να πείσετε εμάς τους άνδρες, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε». Αυτό το Μουντιάλ ήταν (ακόμη μια) απόδειξη ότι ο σεξισμός και οι προκαταλήψεις που αντιμετωπίζουν οι κυρίες του ποδοσφαίρου -των σπορ, γενικότερα-, είναι τεράστια αδικία.