Την προηγούμενη φορά που διασχίσαμε την Λεωφόρο Ποσειδώνος με προορισμό το παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού ένιωθες την άσφαλτο να βράζει κάτω από τον καυτό ήλιο. Μέσα Μαΐου του 2016, «μεταμφιεσμένα» όμως σε Αύγουστο. Τότε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες πάσχιζαν να πάρουν μια ανάσα δροσιάς στις έρημες παραλίες του Αγίου Κοσμά. Οι γυναίκες ίδρωναν κάτω από τις μαύρες μαντίλες ενώ τα πιτσιρίκια έτρεχαν ξυπόλυτα στους γύρω δρόμους. «Καλά, δεν καίγονται τα πόδια τους;» σκεφτόμασταν. Ειρωνεία..
Οκτώ μήνες μετά, τα ίδια πιτσιρίκια περπατούσαν φορώντας μόνο σαγιονάρες. Η υδράργυρος φλέρταρε με τους μηδέν βαθμούς Κελσίου. Είχαμε βάλει το ένα ρούχο πάνω από το άλλο, σκουφιά στο κεφάλι και γάντια στα χέρια. Μία ημέρα πριν, οι Αθηναίοι «γιόρταζαν» με ατέλειωτες «selfie» μια κατάλευκη χειμωνιάτικη ημέρα.
Στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού δεν υπήρχαν σκηνές σε εξωτερικό χώρο. Εχουν αφαιρεθεί εδώ και μήνες. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είχαν ταμπουρωθεί μέσα στις εγκαταστάσεις και έβγαιναν μόνο για τα απαραίτητα. Μία γυναίκα έπλενε ρούχα σε μία πράσινη λεκάνη και δύο αγόρια έπαιζαν σε ένα πεζούλι. Κουμπώσαμε τα φερμουάρ από τα μπουφάν και σύραμε τα βήματά μας μέχρι το γήπεδο του μπέιζμπολ, εκεί που εκατοντάδες άνθρωποι είδαν τον χιονιά μέσα από τις σχισμές των σκηνών τους. Στο εσωτερικό του ανοιχτού γηπέδου υπήρχαν 150 σκηνές, εκτεθειμένες στον αέρα και το κρύο.
(Το vimaonline.gr δημοσίευσε ένα βίντεο που δείχνει τον πρόχειρο καταυλισμό, χιονισμένο, με το πρώτο φως του ήλιου)
«Πρόκειται για ειδικές σκηνές που έχει τοποθετήσει η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ» μας ενημέρωσε η συντονίστρια του πρόχειρου καταυλισμού. Περπατήσαμε ανάμεσα στις σκηνές. Μεσημέρι Τρίτης 10 Ιανουαρίου, με λιγοστό χιόνι να έχει απομείνει πάνω στο βρεγμένο χώμα. «Σε όλες τις σκηνές υπάρχει σύστημα θέρμανσης» μας είπε η συντονίστρια, δείχνοντάς μας τα καλώδια που διακλαδώνονταν πάνω από τα κεφάλια μας. «Στο εσωτερικό των σκηνών υπάρχει σταθερή θερμοκρασία 20 βαθμών Κελσίου» συμπλήρωσε. Η πραγματικότητα είναι ότι σε κάθε σκηνή, θεωρητικά χωρητικότητας οκτώ ατόμων, υπήρχε μία σόμπα- καλοριφέρ, τοποθετημένη στο κέντρο. Είναι όμως αρκετή για να ζεστάνει μια οικογένεια που κοιμάται και ξυπνά σε μία σκηνή στην μέση ενός ανοιχτού γηπέδου;
Αρκετές από τις σκηνές ήταν άδειες. Στις υπόλοιπες έμεναν κυρίως οικογένειες ενώ όλοι οι μετανάστες του καταυλισμού είναι από το Αφγανιστάν. Ανάμεσα στα πρόχειρα καταλύματα ήταν απλωμένα ρούχα. Παιδικά παντελόνια, μπλούζες και χρωματιστές κάλτσες που πάγωναν αντί να στεγνώνουν. Περίπου στην μέση του καταυλισμού βρίσκεται η σκηνή του Γκασέμ. Μας υποδέχτηκε στο προσωρινό του «σπίτι» χαμογελαστός και μας προσέφερε ζεστό τσάι.
«Πόσο δύσκολο ήταν το χθεσινό βράδυ» τον ρωτήσαμε. «Κάθε βράδυ έχει πολύ κρύο και μέσα στις σκηνές» μας είπε. Εδειξε προς την σόμπα γύρω από την οποία μαζεύεται η οικογένειά του για να ζεσταθεί. «Αυτό έχουμε μόνο» είπε. Ο Γκασέμ βρίσκεται στην χώρα μας εδώ και 10 μήνες. Δίπλα του βρισκόταν η κόρη του, η μικρή Ταράνομ. Ενα κοριτσάκι τρισήμιση ετών με πυκνά μπερδεμένα μαλλιά που δεν σταματά το παιχνίδι. Σκεφτείτε το. Δέκα ολόκληρους μήνες ο Γκασέμ μεγαλώνει την μικρή του κόρη σε μία σκηνή στη μέση ενός ανοιχτού γηπέδου στο Ελληνικό. Ηταν εκεί τους καλοκαιρινούς μήνες, κάτω από τον καυτό ήλιο και τώρα πασχίζει να προφυλάξει την οικογένεια του από το πολικό ψύχος που έχει χτυπήσει τη χώρα μας.
Απομακρυνθήκαμε από τον καταυλισμό ρίχνοντας κλεφτές ματιές μέσα από τις σχισμές των σκηνών. Στους τριγύρω χώρους έβλεπες κυρίως πιτσιρίκια που είχαν ξεμυτίσει. Κάποια ήταν πάνω σε ποδήλατα ενώ άλλα έπαιζαν ποδόσφαιρο. Υπήρχαν πολλά μικρά αγόρια και κορίτσια που φορούσαν καλοκαιρινές σαγιονάρες σε γυμνά πόδια και ένα ελαφρύ φουτεράκι. Τα κοιτούσαμε απορημένοι, κουκουλωμένοι κάτω από αμέτρητα υφάσματα. Είχε ήδη νυχτώσει και ένιωθες το κρύο να φτάνει μέχρι τα κόκαλά σου. Οι μεγαλύτεροι προετοιμάζονταν για τις βραδινές ώρες, προσπαθούσαν να μαζέψουν τα πράγματά τους και ύστερα να ταμπουρωθούν στις σκηνές. Εκεί, «αγκαλιασμένοι» με ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ θα περνούσαν ένα ακόμα χειμωνιάτικο βράδυ.
