Σε κοινωνίες με περισσότερο κλειστές και πατριαρχικές δομές, όπως η κινεζική, το βήμα που χρειάζεται να κάνουν οι γυναίκες για να καταγγείλουν την σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος τους είναι μεγάλο.
Στον απόηχο της υπόθεσης του μεγαλοπαραγωγού Χάρβεϊ Γουάινσταϊν οι Κινέζες διεκδικούν και αυτές τη δυνατότητα να μιλήσουν ανοιχτά για όσα υπέστησαν και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθούν να υφίστανται.
Μία έρευνα, αναφέρει ο Guardian, έχει δείξει ότι το 80% των γυναικών έχει υποστεί κάποιο είδος σεξουαλικής παρενόχλησης. Δεν θα έπρεπε να πουν και αυτές #WoYeShi, ένα «Και εγώ» στα κινεζικά;
Το λένε, αλλά τα αποτελέσματα είναι για την ώρα ελάχιστα. Οσα έχουν έλθει στο φως είναι η κορυφής της κορυφής του παγόβουνου, παραδέχονται οι ακτιβιστές, γιατί υπάρχουν πολλά που κρατούν τις γυναίκες στη σιωπή.
Η δημοσιογράφος Χουάνγκ Σουεκίν ότι την παρακίνησε να ερευνήσει την παρενόχληση στον επαγγελματικό της χώρο το αίσθημα ντροπής γιατί δεν αντιμετώπισε τους δράστες των παρενοχλήσεων. «Δεν ήθελα να κάνω φασαρία, αλλά η σιωπή ισοδυναμεί με συνενοχή», λέει.
Το έργο των ακτιβιστριών, πέρα από τις προκαταλήψεις, δυσκολεύει και το κράτος. Σε καθεστώς περιστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και λογοκρισίας, ο φεμινισμός και ο ακτιβισμός υπέρ των γυναικών δεν είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτός.
Χαρακτηριστικά το 2015, πέντε φεμινίστριες είχαν τεθεί υπό κράτηση γιατί σχεδίαζαν να διανείμουν σε μέσα μεταφοράς αυτοκόλλητα κατά της παρενόχλησης.
Ακόμη περισσότερο, αναφέρει στον Guardian η καθηγήτρια Λέτα Χονγκ Φίντσερ η οποία μελετά τον φεμινισμό στην Κίνα, η αποτελούμενη αποκλειστικά από άνδρες ηγεσία του ΚΚΚίνας φοβάται και ανησυχεί από το ενδεχόμενο οι ανδρικές ελίτ να βρεθούν απέναντι σε καταγγελίες για την συμπεριφορά τους.
Έτσι, υποπτεύεται η ίδια, έχουν πιέσει τα μέσα ενημέρωσης να αποφύγουν τις έρευνες σε βάθος. Η καταγγελία των παρενοχλήσεων είναι ένα ζήτημα «εισαγόμενης» αναστάτωσης που οι κινεζικές αρχές δεν θέλουν να δουν να εισάγεται στην χώρα τους.
Ωστόσο η προσπάθεια του κινεζικού #MeToo θα συνεχιστεί, ακόμη και με έναν ήπιο ακτιβισμό. Κάποιος, συνομολογούν οι άνθρωποι του κινήματος, πρέπει να κάνει την αρχή.