Εκκινώντας από τη μη διαπραγματεύσιμη πολιτική θέση ότι οι ΗΠΑ εξουσιάζουν τον πλανήτη και συγχρόνως «δίνουν το παράδειγμα της δημοκρατικής διακυβέρνησης» και καταλήγοντας στο εξίσου απόλυτο συμπέρασμα ότι «ο κόσμος εξαρτάται από τις ΗΠΑ για να διατηρήσει μία τάξη βασισμένη σε κανόνες, ή, έστω, ό,τι απέμεινε από αυτήν την τάξη», το βρετανικό περιοδικό Economist επικέντρωσε στις αντιφάσεις του αμερικανικού πολιτειακού συστήματος οι οποίες λαμβάνουν μεγάλη έκταση εσχάτως. Οι Βρετανοί προτίμησαν τον όρο «δυσλειτουργίες» για να περιγράψουν τις αντιδιαμετρικές πολιτικές που ασκούν οι Πολιτείες την ίδια ώρα που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση απλώς παρακολουθεί.
Τα παραδείγματα πολλά, αλλά παρατίθενται ορισμένα πολύ χτυπητά. Η «πράσινη» Καλιφόρνια απαγόρευσε την πώληση βενζινοκίνητων αυτοκινήτων από το 2035, και αυτή η απόφαση οδηγεί «σε αναδιαμόρφωση της αυτοκινητοβιομηχανίας, σε μείωση των εκπομπών άνθρακα, σε καταπόνηση του ηλεκτρικού δικτύου». Συγχρόνως το Τέξας «απαγόρευε την άμβλωση από τη στιγμή της σύλληψης, χωρίς να εξαιρούνται οι περιπτώσεις βιασμού ή αιμομιξίας – εκεί όσες κάνουν εκτρώσεις αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης έως και 99 ετών». Οι Πολιτείες κάνουν ό,τι θέλουν, έγραψε το περιοδικό, και «θεωρητικώς, αυτό δεν είναι κακό».
Οι Βρετανοί θεωρούν καλό το γεγονός ότι «με 50 Πολιτείες στη διάθεσή της, η Αμερική έχει 50 εργαστήρια για να ελέγξει ποιες πολιτικές λειτουργούν και ποιες όχι». Στο ίδιο πνεύμα έγραψαν ότι «οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν πού να ζήσουν και οι εταιρείες πού να δραστηριοποιηθούν» βάσει προτιμήσεων που συνάδουν προς τους τοπικούς νόμους. Πάντα θεωρητικώς, αυτό το μοντέλο μπορεί να αποδώσει καρπούς γνώσης κεντρικά αλλά και τοπικά: «Οποιαδήποτε Πολιτεία μπορεί να διδαχθεί από τους γείτονές της που έχουν καλύτερα σχολεία ή καλύτερους επιχειρηματικούς κανόνες».
Οι μεγάλες αντιθέσεις από Πολιτεία σε Πολιτεία –στην πραγματικότητα οι διαφορές των Δημοκρατικών κυβερνητών από τους Ρεπουμπλικανούς κυβερνήτες– έχουν παροξυνθεί. Η κατάσταση δεν έχει φθάσει στα πρόθυρα του εμφυλίου, φρονεί το Economist, ωστόσο υπενθυμίζει ότι έχουν ήδη σημειωθεί επεισόδια πολιτικής βίας όπως η επίθεση στο Καπιτώλιο. «Οι αμερικανικές δυσλειτουργίες αντιπροσωπεύουν έναν κίνδυνο, και η κατάσταση μπορεί να χειροτερέψει» έγραψε, συνεπώς θεωρεί υπεύθυνη για τον εκτραχηλισμό την πλευρά των Ρεπουμπλικανών (βασικά τον Τραμπ και τους οπαδούς του).
Οι «Διαιρεμένες Πολιτείες της Αμερικής» («The Disunited States» στο πρωτότυπο) εννοούνται στο δημοσίευμα σαν αποτέλεσμα ενός «φεντεραλισμού» του οποίου «η εποικοδομητική μορφή του» υπονομεύεται πλέον από «τις ιδεολογικές συγκρούσεις που καθιστούν την πολιτική πόλωση δυνητικά θανατηφόρα ασθένεια». Και η πιο «εποικοδομητική μορφή του φεντεραλισμού» είναι, βέβαια, οι καπιταλιστικές μπίζνες. Αυτές πλήττονται τώρα. «Ενώ η χώρα ήταν κάποτε τεράστια ενιαία αγορά, τώρα η Καλιφόρνια και η Νέα Υόρκη πιέζουν τις εταιρείες να γίνουν πιο ‘’πράσινες’’, ενώ το Τέξας και η Δυτική Βιρτζίνια τις τιμωρούν επειδή ευνοούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εις βάρος του πετρελαίου και του φυσικού αερίου».
Για τους Βρετανούς η τάση για διάσπαση είναι αναστρέψιμη. «Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της αντί να τις αναθέτει σε μεμονωμένες Πολιτείες, κυρίως στους τομείς της μετανάστευσης και της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής. Επίσης, θα βοηθούσε ο τερματισμός της σύγκρουσης που συχνά παραλύει το έργο του Κογκρέσου. Κυρίως, όμως, απαιτείται εκλογική μεταρρύθμιση».
Αλλά και οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους επίσης, έγραψε ο Economist: «Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι δύσκολο στην εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όμως πρέπει να αγνοήσουμε την καταιγίδα οργής που τα πλημμυρίζει και να ψηφίσουμε ηγέτες που θέλουν να ολοκληρώσουν τα πράγματα. Αν η εναλλακτική είναι η όλο και μεγαλύτερη διχόνοια, αυτό δεν θα οδηγήσει σε τίποτα καλό» κατέληξε το βρετανικό Μέσο.
Είναι σαφέστατο ότι σκοπός του άρθρου του Economist είναι η υπέρ των Δημοκρατικών και του προέδρου Τζο Μπάιντεν παρέμβαση εν όψει των μεσοπρόθεσμων εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου. Κι αυτό μολονότι το συγκεκριμένο Μέσο θεωρείται πυλώνας του οικονομικού φιλελευθερισμού.