Στα ελληνικά δεν υπάρχει όρος που να αποδίδει παγίως τη λέξη ghostwriter. Η ομότιτλη ταινία του Ρομάν Πολάνσκι αποδόθηκε ως «Αόρατος συγγραφέας». Αλλες φορές τους αποκαλούμε αφανείς ή και σκιώδεις συγγραφείς. Ολα αυτά περιγράφουν τους ανθρώπους που γράφουν ένα βιβλίο (συχνά αυτοβιογραφίες) για λογαριασμό κάποιου άλλου, χωρίς το όνομά τους να εμφανίζεται στο εξώφυλλό του. Ας δανειστούμε τον τίτλο του Πολάνσκι, λοιπόν, για να μιλήσουμε για τους «αόρατους συγγραφείς».
Στην καριέρα του ως αόρατος συγγραφέας, ο Ντάνιελ Πέισνερ έχει συνεργαστεί με τη Σερένα Ουίλιαμς, τη Γούπι Γκόλντμπεργκ και τον Ντένζελ Ουάσινγκτον. Εχει γράψει περισσότερα από 70 βιβλία, κάποια από τα οποία έγιναν μπεστ σέλερ. Δεν τον ενδιαφέρει να μπει το όνομά του στο εξώφυλλο, αρκείται σε μια αναφορά στη σελίδα με τους συντελεστές.
«Δεν υπάρχει κάποιος αναγνώστης στις ΗΠΑ που λέει: “Θεέ μου! Πρέπει να διαβάσω τη νέα συνεργασία του Ντάνιελ Πέισνερ”» εξήγησε ο ίδιος στους Times. «Αγοράζουν αυτά τα βιβλία για την ιστορία που αφηγούνται, όχι για τον συγγραφέα τους».
Αυτοί οι αφανείς πρωταγωνιστές των εκδόσεων άρχισαν πρόσφατα να έρχονται στο προσκήνιο. Και συγκεντρώθηκαν πρώτη φορά προκειμένου να κουβεντιάσουν όλοι μαζί το παράξενο επάγγελμά τους. Η «Συγκέντρωση των Φαντασμάτων» διοργανώθηκε σε ένα μεγάλο πέτρινο κτίριο δίπλα στο Central Park, που ανήκει στην Ακαδημία Ιατρικής της Νέας Υόρκης.
«Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που τόσο πολλοί αόρατοι συγγραφείς βρέθηκαν στον ίδιο χώρο» είπε ο 64χρονος Πέισνερ. Στη συγκέντρωση βρέθηκαν, πράγματι, 138 από αυτούς. Και ήταν όλοι πολύ χαρούμενοι που συζητούσαν τη δουλειά τους με συναδέλφους που μπορούσαν να την κατανοήσουν.
Το συνέδριο φιλοξενήθηκε από την Αμερικανική Εταιρεία Δημοσιογράφων και Συγγραφέων και το πρακτορείο Gotham Ghostwriters, που ιδρύθηκε από τον Νταν Γκερστάιν, πρώην συγγραφέα ομιλιών και πολιτικό σύμβουλο. Το πρακτορείο του ξεκίνησε με μια λίστα από ανθρώπους που έκαναν την ίδια δουλειά. Οι συγγραφείς ομιλιών έκαναν ένα ετήσιο συνέδριο και ο Γκερστάιν άρχισε να σκέφτεται ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα και για τους αόρατους συγγραφείς.
Οι αόρατοι συγγραφείς είχαν αρχίσει ήδη να βγαίνουν από τις σκιές. Ο Τζέι Αρ Μέρινγκερ έγραψε ένα κείμενο 6.000 λέξεων στον New Yorker, αφηγούμενος με λεπτομέρειες την εμπειρία του ως αόρατος συγγραφέας των απομνημονευμάτων του πρίγκιπα Χάρι, «Spare». Πριν από αυτό, είχε κυκλοφορήσει το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ντέμι Μουρ με τη βοήθεια της Αριελ Λέβι. «Η Ντέμι Μουρ ευχαρίστησε ανοιχτά τη Λέβι» είπε ο Γκερστάιν. «Η Λέβι εμφανίστηκε και σε κάποιες συνεντεύξεις Τύπου».
Κοιτάζοντας τους συγκεντρωμένους αόρατους συγγραφείς στην αρχή του πρώτου συνεδρίου τους, ο Γκερστάιν τους ρώτησε: «Πόσοι αόρατοι συγγραφέας χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; Η απάντηση είναι: Δεν ξέρουμε, γιατί όλοι υπέγραψαν συμβάσεις εμπιστευτικότητας».
Η Τζόντι Λίπερ, αόρατη συγγραφέας έξι μπεστ σέλερ, είπε ότι υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες η ίδια αναγνώριζε το έργο ενός συναδέλφου της στο ύφος και στην αφήγηση, αλλά αυτός δεν αναφερόταν πουθενά. «Μερικές φορές δεν μπορείς να πεις ποτέ ότι έγραψες εσύ το βιβλίο» σημείωσε. «Εξαρτάται από τα συμβόλαια που έχεις υπογράψει».
Η συγκέντρωση ήταν «πραγματικά υπέροχη» είπε η ίδια στους Times, μιλώντας από το Λος Αντζελες, όπου είχε πάει για να συναντήσει έναν νέο πιθανό συνεργάτη.
Υπήρξε και μια τελετή απονομής βραβείων, των «Οσκαρ» της αόρατης συγγραφής. Τα ονόμασαν βραβεία Andy – από το «και» (and), που τόσο συχνά εμφανίζεται πριν από τα ονόματά τους στα εξώφυλλα των βιβλίων.
Η Μάνταλιν Μόρελ, που διευθύνει ένα λογοτεχνικό πρακτορείο για αόρατους συγγραφείς, έκανε την απονομή των βραβείων. Κανείς δεν έβγαλε λόγο. Οι νικητές «απλώς άρπαξαν το βραβείο τους και εξαφανίστηκαν από τη σκηνή πολύ γρήγορα» είπε η ίδια. Ισως επειδή αυτό έχουν συνηθίσει να κάνουν.