Το πώς θα ψηφίσουν οι αμερικανοί πολίτες, δηλαδή με ποιο κριτήριο, απασχόλησε τον Αλντο Κατσούλο, διευθυντικό στέλεχος της Corriere della Sera. Εγραψε ότι, αν και ο κόσμος μας ποτέ άλλοτε δεν ήταν «τόσο κοντά στον πυρηνικό πόλεμο», μόνο το 2% των ψηφοφόρων έχει κατά νου την εξωτερική πολιτική. Σε ποσοστό 21% κάποιοι θα ψηφίσουν τη Χάρις, επειδή «θέλουν να υπερασπίσουν τη δημοκρατία από τον κίνδυνο που συνιστά για αυτήν ο Τραμπ», ενώ η σχετικά μεγάλη πλειοψηφία, σε ποσοστό 41%, θα ψηφίσει «για την οικονομία».
Οι ΗΠΑ, συνέχισε ο Ιταλός, είναι όντως μεγάλη και ως δημοκρατία και ως οικονομία. Είναι η κορυφαία οικονομική δύναμη στον κόσμο. Καπιταλιστική δημοκρατία στην οποία ψηφίζουμε για τις τιμές, τους μισθούς, την απασχόληση και για τους φόρους. Και ο Τραμπ υπόσχεται μείωση των φόρων. Μάλιστα το 50% των ερωτηθέντων στο γκάλοπ του CNN είπαν ότι ο Τραμπ θα κυβερνήσει καλύτερα από τη Χάρις στον οικονομικό τομέα, ενώ μόνο το 39% πιστεύει το αντίθετο. Υπάρχουν, βέβαια, και εκείνοι που δεν εκφέρουν γνώμη, το υπόλοιπο 11%. «Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τραμπ θα κερδίσει, αλλά ότι το παιχνίδι είναι ορθάνοιχτο».
Κατόπιν ο Κατσούλο άρχισε την επίθεση στον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών και πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ: «Ο Τραμπ αντιπροσωπεύει τη μετάλλαξη της αμερικανικής Δεξιάς. Επιθετικός, αλαζονικός, πρόχειρος και επιπόλαιος σε σημείο μπανάλ. Δείχνει να είναι φτιαγμένος για να τον αγαπούν ή για να τον μισούν. Δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, έτσι τον λατρεύει η βάση και τον μισεί το κομματικό κατεστημένο». Επίσης στηλίτευσε το ότι ο Τραμπ πλασάρει τον εαυτό του ως προϊόν του, δηλαδή με επιχειρηματικό στυλ. Και παρέθεσε τα στοιχεία που δείχνουν πού υπερτερεί και πού χωλαίνει.
Η πλειοψηφία των γυναικών θα ψηφίσει τη Χάρις, έγραψε, αλλά οι περισσότεροι άνδρες αυτόν θα ψηφίσουν. Η Χάρις κερδίζει ξεκάθαρα την προτίμηση των νέων κάτω των 24 ετών, όμως «οι νέοι δεν προσέρχονται στις κάλπες όπως κάνουν οι ηλικιωμένοι». Θυμήθηκε ότι «το 2016 η Χίλαρι Κλίντον έχασε για μερικές χιλιάδες ψήφους τις κρίσιμες Πολιτείες» και ευχήθηκε αυτή «η κακή συναστρία» να μην επαναληφθεί εφέτος, όπως δεν επανελήφθη και το 2020. Και πέρασε στο κύριο θέμα του, στο εκλογικό βάρος της οικονομίας και της δημοκρατίας.
Η οικονομία δεν είναι απαραίτητα ρεπουμπλικανική υπόθεση. Το 2008, πάνω στην κρίση, ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε την πιο μεγάλη νίκη των Δημοκρατικών από το 1964. Ο Τραμπ έχει ένα σχέδιο περί φορολογικών περικοπών και περί αναζωογόνησης της βιομηχανίας, το οποίο αρέσει και στους εργαζομένους και σε εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν έχουν εκσυγχρονιστεί από ψηφιακής απόψεως. Το σχέδιό του περιλαμβάνει και δασμούς υπέρ της προστασίας των αμερικανικών προϊόντων.
«Ο τραμπισμός είναι το σύνθημα ‘‘Πρώτα η Αμερική’’, δηλαδή ο απομονωτισμός, ο προστατευτισμός, η σύνεση και η απόσυρση από σενάρια κρίσης. Ομως η δύναμη των ΗΠΑ δεν βασίζεται μόνο στις στρατιωτικές βάσεις και στα αεροπλανοφόρα. Βρίσκεται στο γεγονός ότι οι εταιρείες τεχνολογίας της, αυτές που οδηγούν το χρηματιστήριο, έχουν απεριόριστη αγορά οκτώ δισεκατομμυρίων καταναλωτών. Τα αφεντικά του web, του ηλεκτρονικού εμπορίου, των smartphones και της Τεχνητής Νοημοσύνης κατάφεραν να πουλήσουν τα προϊόντα τους ακόμη και στους φτωχούς των αναπτυσσομένων χωρών. Η Κίνα τα αγόρασε ή τα αντέγραψε».
Και οι ύμνοι προς στις ΗΠΑ συνεχίζονται: «Οι ΗΠΑ είναι πρώτες παντού. Στις επιστημονικές ανακαλύψεις, στα γράμματα και στις τέχνες, στα εμβόλια και στα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Το αμερικανικό σύστημα δεν νοιάζεται αν είσαι μαύρος ή λευκός ή κίτρινος ή μιγάς, στρέιτ ή γκέι ή ‘‘ρευστός’’. Το ενδιαφέρει μόνο να προσφέρεις προστιθέμενη αξία. Είναι σύστημα που έχει τρομερές πτυχές, που θεωρεί την υγεία αντικείμενο αγοραπωλησίας και όχι αγαθό, όμως είναι σύστημα λειτουργικό. Τώρα ένας τύπος όπως ο Τραμπ κινδυνεύει να το μπλοκάρει, υποστηριζόμενος από τον πραγματικό ηγέτη της παγκόσμιας Δεξιάς, τον Ελον Μασκ».
Στο τέλος του άρθρου του ο Κατσούλο παραδέχθηκε μεν ότι ο Τραμπ θεωρείται πιο αξιόπιστος από τη Χάρις για τη διαχείριση των οικονομικών ζητημάτων, τα οποία σχετίζονται και με τη μετανάστευση και με την αποβιομηχάνιση της αμερικανικής ενδοχώρας, ωστόσο αμφισβήτησε τις πραγματικές ικανότητές του. Επιπλέον παρατήρησε ότι και η Χάρις παρασύρεται σε προεκλογικές πιρουέτες: «Δεν είναι τυχαίο ότι η Χάρις θα πάει στα σύνορα με το Μεξικό για να βάλει ένα άγριο πρόσωπο, αφού έχει ξεκαθαρίσει ότι έχει ένα όπλο στο κομοδίνο της και, αν κάποιος μπει στο σπίτι της, θα πυροβολήσει»…