Οι εφετινές ευρωεκλογές (23-26 Μαΐου) κρίνονται κρίσιμες από την ευρωπαϊκή ακροδεξιά, αφού τις έχει αναγάγει σε υπαρξιακό επίπεδο: «κερδίζω έδρες στην Ευρωβουλή εκμεταλλευόμενη τη λαϊκή δυσαρέσκεια ή εξαφανίζομαι» θα μπορούσε να είναι το (μυστικό, φυσικά) μότο της πίσω από το φιλολαϊκό προσωπείο.
Σήμερα η κάθε απόχρωσης λαϊκιστική Δεξιά, σε όποια χώρα της Ευρώπης και αν «πολιτεύεται», δεν αμφισβητεί το πλαίσιο (την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα όργανά της, το ευρώ, κ.λπ.) αλλά, αντιθέτως, ενδιαφέρεται να κυριαρχήσει στο Στρασβούργο ώστε να αλώσει εκ των ένδον το όλο οικοδόμημα στο όνομα της «Ευρώπης των λαών» (εναντίον, υποτίθεται, της «Ευρώπης των ελίτ» τις οποίες εξυπηρέτησε ο γερμανογαλλικός άξονας).
H εκτίμηση της βρετανικής εφημερίδας The Times είναι ότι μάλλον θα τα καταφέρει σε επίπεδο «σοβαρών κερδών» και ότι έτσι θα αποκτήσει «πραγματική εξουσία στις Βρυξέλλες».
Διεθνιστές… εθνικιστές
Το πανευρωπαϊκόν του πράγματος έγκειται στις… διεθνιστικές συμμαχίες που αναπτύσσονται μεταξύ των εθνικιστών: στην Ιταλία, στην Πολωνία, στην Ουγγαρία, στη Γαλλία, στην Ισπανία, στη Δανία, στην Ολλανδία, αλλά και στη Γερμανία. Πρωταγωνιστής αυτών των ζυμώσεων είναι ο Ματέο Σαλβίνι.
Για τον επικεφαλής της Λέγκας που συγκυβερνά στην Ιταλία, οι ευρωεκλογές δεν είναι τίποτε άλλο από «δημοψήφισμα» στο οποίο οι λαοί θα αποφανθούν αν είναι υπέρ «της Ευρώπης των ελίτ, των τραπεζών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, της μετανάστευσης και της επισφαλούς εργασίας» ή υπέρ «της Ευρώπης των ανθρώπων και της εργασίας».
Οι νέες συμμαχίες και η λαϊκιστική αντίδραση στη μετανάστευση έχουν ήδη προκαλέσει πολιτικό σεισμό στο συντηρητικό/φιλελεύθερο/κεντροδεξιό Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Για τον εθνικιστή πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Ορμπαν, που ωστόσο το κόμμα του είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, η παραδοσιακή ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά θα κινηθεί και αυτή δεξιότερα. Προσωπικός στόχος του, «οι αντίπαλοι της μετανάστευσης να γίνουν πλειοψηφία στους θεσμούς της ΕΕ».
Η ενότητα της ΕΕ έχει ήδη υποστεί πλήγματα από τις αντιμεταναστευτικής αιχμής συμμαχίες στην Αυστρία, στην Πολωνία, στην Τσεχία, στην Πολωνία. Και φυσικά καιροφυλακτούν η Μαρίν Λεπέν στο Παρίσι και η Εναλλακτική για τη Γερμανία στο Βερολίνο. Ο ιταλός συγκυβερνήτης τού Σαλβίνι, ο πεντάστερος λαϊκιστής Λουίτζι Ντι Μάιο, προσθέτει στην εξίσωση τα Κίτρινα Γιλέκα του συρμού (τα οποία, ωστόσο, θαυμάζει και διεκδικεί για πάρτη του και ο ευρωπαϊκός αριστερισμός).
Οι ακροδεξιοί ευρωσκεπτικιστές θα επιδιώξουν να καλύψουν το κενό από την υποχώρηση των μεγάλων δημοκρατικών ευρωπαϊκών κομμάτων, συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατικών, και να μεταβάλουν την Ευρωβουλή σε πεδίο υπονόμευσης της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα κεντρικά όργανά της, όπως είναι η Κομισιόν.