Τον λυρικό αποχαιρετισμό της –πιθανότατα πρόσκαιρο– στην Οδησσό κατέθεσε στην Corriere della Sera η Μάρτα Σεραφίνι, αφού έφυγε «για την Ανατολή» όπως έγραψε ρίχνοντας λίγη πρέζα μυστηρίου στο αντίο της. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς addio, κάτι οριστικό και αμετάκλητο δηλαδή, αφού «Odessa ciao» μαύριζε ο τίτλος πάνω από το σε γενικές γραμμές γκρίζο σημείωμα της ιταλίδας δημοσιογράφου. Ενδέχεται να τα ξαναπούνε οι δυο τους. Θα το ήθελε η συντάκτρια, καταλάβαμε. Μία φωτογραφία του σταθμού όπου τερμάτισε το τρένο που την έφερε από το Λβιβ στην πόλη των Φιλικών στόλισε το γραπτό της. Οχι, στους Φιλικούς δεν αφιέρωσε αράδα – και σωστά, γιατί να τους ξέρει και τι τη νοιάζει; Εξάλλου η Οδησσός τότε ήταν Ρωσία.
Η Σεραφίνι «ερωτεύτηκε» την Οδησσό κατά τη διάρκεια της δίμηνης παραμονής της εκεί, διότι σε κάποιους δρόμους της τής θύμιζε κάτι δυσεύρετο στην Ανατολή, το Παρίσι. Ετσι έγραψε. Ομολόγησε ότι εκεί «έβαλε πολλές μπουγάδες», ότι «βρήκε το λιμάνι της», ότι απόλαυσε ανέσεις εξαφανισμένες σε άλλα μέρη, κοντινά της Οδησσού. Και «μπίρα με συναδέλφους» ήπιε η Σεραφίνι και εντυπώσεις αντάλλαξαν οι ανταποκριτές των Δυτικών Μέσων. «Εγινε σαν σπίτι μου». Τι εισέπραξε από την πόλη; Θα λέγαμε ανάμεικτα συναισθήματα, εντυπώσεις που κονταροχτυπιούνται. Αυτά, τουλάχιστον, δείχνουν οι χαρακτηρισμοί της.
Η Οδησσός είναι για τη Σεραφίνι «όμορφη, παγωμένη, μαύρη, παρανοϊκή, φωλιά κατασκόπων, φιλορωσική, αντιπαθητική, μαφιόζικη». Η Ιταλίδα μάλλον υπερέβη τα εσκαμμένα (όχι τα ορύγματα του ουκρανικού Πεζικού) όταν έγραψε κάτι βαρύ: «Η Οδησσός δεν έχει καθαρή ψυχή. Οπως όλα τα λιμάνια, έχει αντιφάσεις, έχει την κίνηση αλλά και τις σκοτεινές γωνιές της. Το μεγαλείο της την κάνει βασίλισσα. Αλλά σαν βασίλισσα είναι κακιά. Δεν έχει τη ζεστή καρδιά της Νάπολης ή τη λαϊκή ψυχή της Γένοβας». Ισως ψάχνοντας απάντηση στη «μη καθαρή ψυχή», η Σεραφίνι έγραψε ότι «η Οδησσός είναι λιμάνι των επιχειρήσεων, της μαφίας, των πετροχημικών».
Ακριβώς σε αυτό το σημείο του κειμένου της, δίπλα στους «μαφιόζους», θυμήθηκε τους «43 φιλορώσους που κάηκαν ζωντανοί στο κτίριο των συνδικάτων το 2014». Και η μνεία του γεγονότος έγινε μόνο και μόνο για την ανακλαστική αναφορά «στην επίθεση που δέχεται τώρα» η πόλη, «από τον Πούτιν» βέβαια. Διότι «ο Πούτιν τη μισεί περισσότερο από όλες» τις άλλες πόλεις, ωστόσο «μέχρι στιγμής δεν την έχει τραυματίσει, αν και πέφτουν πύραυλοι». Η Σεραφίνι έκρινε ότι η Ρωσία πληγώνει την Οδησσό με άλλον τρόπο, «που είναι χειρότερος». Είναι ο «αποκλεισμός του λιμανιού, που κρατάει στα σιλό τα σιτηρά ενώ λιμοκτονούν χιλιάδες άνθρωποι σε όλον τον κόσμο».
Η Σεραφίνι αναφέρθηκε στους περίεργους βομβαρδισμούς των ξενοδοχείων της Οδησσού, αλλά κατέθεσε ότι η πόλη του Ευξείνου Πόντου «δεν υποφέρει όπως το Μικολάιβ». Η ενόχληση της πόλης έγκειται στο ότι στερείται της δυνατότητας να κάνει μπίζνες και να βγάλει χρήματα, δηλαδή «αυτό που ξέρει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο να κάνει». Ετσι είναι. Τα λιμάνια εκτιμούν το χρήμα. Και την έλλειψή του την εκτιμούν πολύ περισσότερο.
Ας κλείσει το κομμάτι της μόνη της η ιταλίδα συντάκτρια: «Η Οδησσός ήταν μεγαλόψυχη μαζί μου. Γεια σου, βασίλισσα, σε χαιρετώ. Σου φιλώ το χέρι. Και, τελικά, ξέρω ότι θα μου λείψεις. Θα τα ξαναπούμε».