Με τίτλο του ρεπορτάζ της «Η μοναξιά του Ζελένσκι στο μπούνκερ – τώρα νιώθει προδομένος από τους συμμάχους του», η Corriere della Sera παρουσίασε το τελευταίο δημοσίευμα του περιοδικού Time. To αμερικανικό έντυπο αφιέρωσε στον πρόεδρο της Ουκρανίας το πρώτο τεύχος του Νοεμβρίου.
Συντάκτης του αμερικανικού ρεπορτάζ είναι ο Σάιμον Σούστερ, ο ίδιος δημοσιογράφος που στην αρχή της σύγκρουσης είχε περάσει δύο εβδομάδες στο προεδρικό μέγαρο του Κιέβου, είχε περιγράψει τις ανήσυχες πολεμικές νύχτες του Ζελένσκι, είχε αποκαλύψει την προσπάθεια των Ρώσων να τον σκοτώσουν, αλλά και το κύμα συμπαράστασης των Δυτικών. Και τότε το Time του είχε αφιερώσει ένα εξώφυλλο.
Σήμερα, έπειτα από 20 και πλέον μήνες πολέμου, το αφήγημα του Σούστερ είναι διαφορετικό, σχολίασε η Corriere. Εχει άλλο ύφος και άλλη διάθεση. Το νέο σενάριο δεν έχει καμία σχέση με το παλιό. Ο Σούστερ είναι ο πιο δικτυωμένος Δυτικός δημοσιογράφος του Κιέβου, αφού βασίζεται σε εξαιρετικές εσωτερικές πηγές. Και τις χρησιμοποιεί χωρίς να αναφέρει ονόματα, για να μιλήσει περί «θυμωμένου Ζελένσκι», ο οποίος «αισθάνεται προδομένος από τους Δυτικούς συμμάχους του» διότι «του έδωσαν τα μέσα για να επιβιώσει, όχι όμως και για να νικήσει».
Ο Ζελένσκι δεν είναι πια ο Ζελένσκι που ξέραμε. Δεν κάνει πια αστεία ή φάρσες για να εκτονώσει την ένταση στην «αίθουσα του πολεμικού συμβουλίου», ούτε έχει πλέον βαρύ πρόγραμμα συναντήσεων με πολιτικό προσωπικό ξένων χωρών. Εχει χάσει το κέφι του. «Τώρα μπαίνει στην αίθουσα, ακούει τις ενημερώσεις, δίνει τις διαταγές και φεύγει» – έτσι περιγράφει το Time τον σημερινό Ζελένσκι. Στο αφιέρωμα που του έκανε έβαλε τίτλο: «Κανείς δεν πιστεύει στη νίκη μας όσο εγώ, κανείς!» Και για υπότιτλο την επεξηγηματική φράση: «Η μοναχική μάχη του Ζελένσκι».
Οι συνεργάτες του έχουν αρχίσει ήδη τα ιοβόλα σχόλια. Κάποιος «από τους στενότερους ανθρώπους του», όπως τον χαρακτήρισε ο Σούστερ, είπε ότι η απόλυτη πίστη του Ζελένσκι στη νίκη της Ουκρανίας τείνει πλέον στον μεσσιανισμό. «Αυταπατάται, ξεγελάει τον εαυτό του» ήταν η δεύτερη δόση του δηλητηρίου που έχυσε. Δεν άργησε να έρθει και η τρίτη δόση, η πιο φαρμακερή απ’ όλες: «Εχουμε ξεμείνει από επιλογές. Δεν κερδίζουμε. Ομως για προσπαθήστε να του το πείτε…».
Από όλα αυτά εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Ζελένσκι εθελοτυφλεί προ αδιασείστων στοιχείων. Δεν παραδέχεται ότι η πολυδιαφημισμένη «αντεπίθεση» των δυνάμεων του Κιέβου που ξεκίνησε τον Ιούνιο δεν κατάφερε να επιτύχει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Και η επίσκεψή του στις ΗΠΑ, τον περασμένο Σεπτέμβριο, ήταν υποτονική. Δεν είχε καμία σχέση με εκείνη τη θριαμβευτική που έκανε πριν από έναν χρόνο.
Το αμερικανικό μέσο, κλείνοντας το δικό του ρεπορτάζ, έγραψε ότι στην αρχή της ρωσικής εισβολής η αποστολή του Ζελένσκι ήταν να προκαλέσει τη συμπάθεια της ανθρωπότητας. Τώρα το έργο του είναι πιο περίπλοκο: πρέπει να πείσει τους διαφόρους ηγέτες ότι η βοήθειά τους προς την Ουκρανία είναι συμφέρουσα και για τις δικές τους χώρες, ότι «θα πληρώσει μερίσματα», όπως είπε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Δύσκολο έργο, διότι οι παγκόσμιες κρίσεις πολλαπλασιάζονται.
Αντιμέτωπος όμως με τη λύση να παγώσει τον πόλεμο ή και να τον χάσει, ο Ζελένσκι δεν βλέπει άλλη επιλογή από το συνεχίσει στην πεπατημένη: «Δεν νομίζω ότι η Ουκρανία μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της να κουραστεί από τον πόλεμο», λέει. Και ο Σούστερ σχολίασε: «Ο πρόεδρος λιγότερο από τον καθένα»…