Συνολικά 67 ατομικές βόμβες έριξαν στον βυθό της ατόλης Μπικίνι, στον Ειρηνικό, οι ΗΠΑ πριν από 70 χρόνια.
Οι δοκιμές όπλων ολικής καταστροφής προκάλεσαν τόσο μεγάλη καταστροφή ώστε σχεδόν επτά δεκαετίες αργότερα, η φύση δεν κατάφερε ακόμη να επουλώσει τις πληγές που δημιούργησε στο θαλάσσιο οικοσύστημα η ραδιενεργός έκρηξη μεγατόνων.
Οπως αναφέρει το BBC, η ζημιά της ραδιενεργού ακτινοβολίας στη θαλάσσια ζωή ειναι ανήκεστη, με τη χλωρίδα και την πανίδα στο νησί της Μικρονησίας που βρίσκεται ανάμεσα στη Χαβάη και την Αυστραλία να έχουν υποστεί ανυπολόγιστη καταστροφή.
Ή, όπως αναφέρει πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, μια «σχεδόν μη αναστρέψιμη περιβαλλοντική μόλυνση».
Και δεν ειναι μόνο η ραδιενέργεια που υπάρχει λόγω των 70 δοκιμών: είναι και αυτή που εκλύεται από τα αμέτρητα αμερικανικά και γιαπωνέζικα πλοία που βρίσκονται στο βυθό της, ναυαγισμένα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τώρα, 73 χρόνια αργότερα, μια ομάδα από αμερικανούς επιστήμονες επιστρέφουν στα Μπικίνι για να χαρτογραφήσουν τον βυθό.
Ο τεράστιος κρατήρας που δημιουργήθηκε από τις εκρήξεις είναι ακόμα εκεί -το ίδιο και τα κουφάρια όλων αυτών των σκαφών που ακόμη δεν έχουν αποσυντεθεί.
«Τα Μπικίνι επιλέχθηκαν λόγω της απόστασης (από τις ΗΠΑ) και της μεγάλης και εύκολα προσβάσιμης λιμνοθάλασσας που τα περικλείει» εξηγεί ο Αρτ Τρεμπάνις, επικεφαλής της ομάδας έρευνας από το Πανεπιστήμιο του Ντέλαγουερ.
Οπως αναφέρει ο Τρεμπάνις, αυτά τα ναυαγισμένα σκαριά στο βυθό έχουν καταντήσει τεχνητοί ύφαλοι.
Με τις δεξαμενές τους, δυστυχώς, ακόμη γεμάτες με καύσιμα που λίγο λίγο χύνονται στο βυθό του Ειρηνικού προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη ζημιά σε ένα οικοσύστημα που έχει ήδη δεχτεί μπόλικα γερά «χτυπήματα».
«Καθώς τα πλοία συνεχίζουν να αποσυντίθενται στο βυθό, αυτή η ρύπανση θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα για το οικοσύστημα» καταλήγει ο Τρεμπάνις.
Δώδεκα χρόνια δοκιμών στα Μπικίνι
Η μελανή ιστορία της ατόλης Μπικίνι αρχίζει τον Φεβρουάριο του 1946, μόλις λίγους μήνες μετά την κατάληψή της από τις ΗΠΑ.
Ο τότε διοικητής του αμερικανικού στρατού επισκέφτηκε τους 167 κατοίκους του νησιού, ζητώντας τους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην «εγκατάσταση της παγκόσμιας ειρήνης».
Στη συνέχεια, το νησί τους μετατράπηκεσε πεδίο δοκιμής πυρηνικών όπλων καθώς κρίθηκε ως το πλέον κατάλληλο, λόγω της γεωγραφικής του θέσης: ήταν η πιο απομακρυσμένη ατόλη, βρισκόταν στο βορειότερο τμήμα του συμπλέγματος και στην περιοχή δεν εντοπίζονταν θαλάσσια ρεύματα που θα μετέφεραν τη ραδιενέργεια.
Οι κάτοικοι αποχώρησαν από το νησί τους και μετεγκαταστάθηκαν 125 μίλια ανατολικότερα, στο Ρόνγκρικ και αμέσως μετά άρχισε η «Επιχείρηση Σταυροδρόμι» (Operation Crossroad).
Συνολικά εξήντα επτά πυρηνικές δοκιμές πραγματοποιήθηκαν από τον Ιούνιο του 1946 μέχρι τον Αύγουστο του 1958 στην περιοχή των νήσων Μάρσαλ με πιο ισχυρή τη βόμβα υδρογόνου «Μπράβο», που εξερράγη την 1η Μαρτίου 1954 και εκτιμάται ότι παρήγαγε δεκαπέντε μεγατόνους ενέργειας, πολύ παραπάνω δηλαδή από αυτή που χτύπησε τη Χιροσίμα.
Οι συνέπειες των δοκιμών επεκτάθηκαν λόγω των ανέμων μολύνοντας με την ακτινοβολία περισσότερα από 10.000 τετραγωνικά χλμ. στον Ειρηνικό, ενώ το σύννεφο από την έκρηξη έφτασε μέχρι την Αυστραλία, την Ινδία και την Ιαπωνία.