Τρεις δεκαετίες μετά το «Φόρεστ Γκαμπ», ο αμερικανός βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Ρόμπερτ Ζεμέκις αποφάσισε να στρέψει ξανά το βλέμμα του στο παρελθόν και να διευρύνει τα όρια της κινηματογραφικής δημιουργίας, ενώνοντας εκ νέου τις δυνάμεις του με τον Τομ Χανκς και τη Ρόμπιν Ράιτ. Το αποτέλεσμα είναι το «Here». Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις ΗΠΑ την 1η Νοεμβρίου, ενώ από τις 12 Δεκεμβρίου προβάλλεται και στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Το «Here» βασίζεται στο ομώνυμο graphic novel του αμερικανού γραφίστα Ρίτσαρντ ΜακΓκουάιρ και σύμφωνα με τον σκηνοθέτη είναι ένας «στοχασμός πάνω στη ζωή». Η ιστορία ξετυλίγεται σε ένα μόνο σημείο, με την κάμερα να βρίσκεται πάντα στην ίδια θέση. Σε αυτό το ίδιο σημείο, όπου κάποια στιγμή βλέπουμε δεινοσαύρους να βρυχώνται, μετεωρίτες να πέφτουν και προϊστορικούς ανθρώπους να ανακαλύπτουν τον κόσμο, κάποια στιγμή (το 1907) κτίζεται ένα σπίτι εντός του οποίου κατοικούν, ανά τις δεκαετίες, διάφορες οικογένειες. Εως ότου καταλήγουν να ζουν εκεί ο Ρίτσαρντ (Τομ Χανκς) και η Μάργκαρετ (Ρόμπιν Ράιτ), ένα ζευγάρι της γενιάς των baby boomers, που θα φτιάξει τη δική του οικογένεια.
Η πλοκή εκτυλίσσεται κυρίως στο καθιστικό του σπιτιού, με τον Ζεμέκις να εστιάζεται κυρίως στην κοινή ζωή του Ρίτσαρντ και της Μάργκαρετ, από την ηλικία των 18 ετών έως τα βαθιά γεράματά τους, παρουσιάζοντας συγχρόνως στιγμές από τις ζωές των υπόλοιπων οικογενειών που έζησαν προηγουμένως εκεί.
«Η μοναδική οπτική γωνία δεν αλλάζει ποτέ, όμως τα πάντα τριγύρω αλλάζουν» είχε αναφέρει ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στο Vanity Fair το καλοκαίρι. Μεταξύ όλων αυτών που αλλάζουν συγκαταλέγονται, φυσικά, και οι πρωταγωνιστές, οι οποίοι εμφανίζονται πολλά χρόνια μικρότεροι, καθώς και μεγαλύτεροι από όσο είναι στην πραγματικότητα – 68 ετών ο Τομ Χανκς και 58 η Ρόμπιν Ράιτ.
Οσο για τον τρόπο που κατέστη αυτό δυνατό, ο Ζεμέκις επέλεξε να καταφύγει στο αποκαλούμενο «digital makeup», δηλαδή σε προηγμένα λογισμικά Τεχνητής Νοημοσύνης που επιτρέπουν τη γήρανση και, κυρίως, την απο-γήρανση (de-aging) των ηθοποιών – στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο του Χανκς και της Ράιτ, αλλά και της Κέλι Ράιλι και του Πολ Μπέτανι, που υποδύονται τους γονείς του Ρίτσαρντ.
«Δεν θα μπορούσαμε να γυρίσουμε αυτή την ταινία πριν από μια πενταετία» είπε ο σκηνοθέτης, μιλώντας στο Variety. Εναλλακτικά ο Ζεμέκις θα μπορούσε να βάλει διαφορετικούς ηθοποιούς να υποδύονται κάθε χαρακτήρα ανάλογα με την εκάστοτε ηλικία του, αλλά ίσως έτσι το κοινό να έχανε το νήμα της αφήγησης, προσπαθώντας να ακολουθήσει την εξέλιξη της δράσης.
Οσο για το συμβατικό μέικ-απ, θα μπορούσε να είχε αφαιρέσει μια δεκαετία από τον Τομ Χανκς, αλλά σε καμία περίπτωση μισό αιώνα. Και για τα εφέ γραφικών υπολογιστή (CGI) συνεπάγονται τεράστια έξοδα, καθώς και πολλοί επιπλέον μήνες δουλειάς στο στάδιο της μεταπαραγωγής.
Η ΤΝ, ωστόσο, άλλαξε τα δεδομένα. Ετσι, ο ευρηματικός σκηνοθέτης των «Ποιος Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ» και «Επιστροφή στο Μέλλον» έσπευσε να το εκμεταλλευθεί, επιθυμώντας να εισαγάγει στο Χόλιγουντ νέες τεχνικές κινηματογραφικής δημιουργίας – αν και αυτή τη φορά το αποτέλεσμα ενδέχεται να μην ήταν το επιθυμητό, αν κρίνουμε τουλάχιστον από τις εισπράξεις της ταινίας: λιγότερα από 14 εκατ. δολάρια παγκοσμίως, από τα τέλη Οκτωβρίου έως σήμερα, ενώ η ταινία κόστισε περί τα 45 εκατ. δολάρια.
Οσον αφορά τη χρήση της ΤΝ στο Χόλιγουντ, σε πρόσφατη συζήτησή της με τον Νταξ Σέπαρντ στο podcast του «Armchair Expert», η Λίζα Κουντρόου (από τα «Φιλαράκια») υποστήριξε πως το «Here» είναι προάγγελος αρνητικών εξελίξεων στη βιομηχανία του κινηματογράφου. «Το μόνο που κατάλαβα [από την ταινία] είναι ότι προωθεί την Τεχνητή Νοημοσύνη» είπε.