Ποιος είπε πως τα πλούτη του Στινγκ -κατά κόσμο Γκόρντον Σάμνερ- τον κρατούν… αποκομμένο από τα βάσανα του απλού λαού; Ο Βρετανός πήρε την ακουστική κιθάρα του και το Σάββατο το πρωί επισκέφτηκε εντελώς αναπάντεχα θα έλεγε κανείς τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου της Bekaert, λίγο έξω από την Φλωρεντία, τον μόνιμο τόπο διαμονής του εδώ και χρόνια.
Με τον τρόπο αυτό ήθελε να δείξει την συμπαράσταση του στους 318 ιταλούς υπαλλήλους της βελγικής βιομηχανίας, οι οποίοι θα μείνουν στο δρόμο, μετά το κλείσιμο του εργοστασίου της Τοσκάνης.
Ο Στινγκ έκατσε κάτω από ένα αντίσκηνο κι έπαιξε πολλές από τις επιτυχίες του τόσο από την προσωπική του καριέρα, όσο και από εκείνη με τους Police, ωστόσο το τραγούδι που έκανε όλους να αναθαρρήσουν ήταν το «The Last Ship», ένα εργατικό αγωνιστικό τραγούδι που έγραψε για τo ναυπηγείο του Wallsend όπου εργαζόταν ο μακαρίτης ο πατέρας του αλλά και ο παππούς του, στο φτωχικό Νιούκαστλ.
«Σήμερα ήρθε ο Στινγκ να μας επισκεφτεί. Είμαστε λιγότερο μόνοι σε σχέση με χθες», τον προλόγισε εις εκ των υπαλλήλων, οι οποίοι παρακολούθησαν την impromptu συναυλία μαζί με τις οικογένειές τους.
«Ήταν χρέος μου να το κάνω αυτό. Στο κάτω κάτω εδώ μένω πλέον», ήταν η λακωνική δήλωση του 68χρονου μουσικού, ο όποιος έχει αγοράσει μια πανέμορφη βίλα στην τοσκανική εξοχή και διαμένει μαζί με την επί ετών σύζυγο του, Τρούντι Στάιλερ.
«Δεν προσεγγίσαμε εμείς τον Στινγκ. Εκείνος ζήτησε να έρθει να τραγουδήσει και μάλιστα ήθελε να μάθει και τις ιστορίες των υπάλληλων εδώ», συμπλήρωσε ο Αλεσάντρο Μπεκαστρίνι, πρόεδρος των εργαζομένων στην Bekaert.
Κι ανεξάρτητα από την έκβαση της όλης υπόθεσης, οι 318 Ιταλοί θα έχουν να λένε πως στον αγώνα τους συνέδραμε και ένας όχι και τόσο απλός βρετανός μουσικός, ονόματι Γκόρντον…
Το ναυπηγείο, η ανεργία και το «The last ship»
Μία μέρα έπειτα από αυτή την τόσο ιδιαίτερη «συναυλία» του, η ιταλική Corriere della Sera φιλοξένησε άρθρο του σπουδαίου μουσικού, στο οποία εξήγησε με λεπτομέρεια και ευαισθησία τι τον έκανε να πραγματοποιήσει αυτή την έκτακτη εμφάνιση.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Γουόλσεντ, μία πόλη στη βορειοανατολική Αγγλία. Εκείνη την εποχή υπήρχαν μόνο δύο βασικοί χώροι απασχόλησης στην πόλη. Ενα ανθρακωρυχείο (που τώρα έχει κλείσει) και ένα ναυπηγείο που βρισκόταν στο τέλος του δρόμου όπου μέναμε, και ήταν διάσημο επειδή είχε κατασκευάσει μερικά από τα μεγαλύτερα και ωραιότερα πλοία του κόσμου. Οταν όμως αυτή η τόσο επικερδής βιομηχανία στη Βρετανία άρχισε να περνά κρίση στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 και το συγκεκριμένο ναυπηγείο έκλεισε, έμεινε πάρα πολύς κόσμος χωρίς δουλειά. Αυτή ήταν και η ιστορία που με ενέπνευσε για να γράψω το μιούζικαλ “The Last Ship”, που έκανε περιοδεία σε όλη τη Βρετανία από την αρχή του 2018» εξηγεί ο Στινγκ.
Τονίζοντας λοιπόν με ξεχωριστή υπερηφάνεια ότι όσο πλούσιος και διάσημος κι αν είναι πλέον, προέρχεται από την εργατική τάξη, λέει χαρακτηριστικά: «Η ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας μου, όπως και αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ιταλία, οδηγεί πλέον σε ένα φλέγον ζήτημα παγκόσμιου ενδιαφέροντος, το οποίο πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα από τους οικονομολόγους και τους πολιτικούς. Το να κλείνει ένα εργοστάσιο για οικονομικούς λόγους, μπορεί να είναι νόμιμο. Είναι όμως ηθικό;».
Και συνεχίζοντας τον ενδιαφέροντα συλλογισμό του: «Τι θα απογίνουν οι άνθρωποι, αν η ίδια η δουλειά, όπως την ήξεραν μέχρι σήμερα, θα σταματήσει να υπάρχει; Η ταυτότητα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η συλλογικότητα είναι αλληλένδετες με την εργασιακή απασχόληση. Ευχαριστώ τους εργάτες που ήταν τόσο φιλικοί μαζί μου, αλλά και τη δήμαρχο Τζούλια Μουνιάι, που μοιράστηκαν μαζί μου την ιστορία τους. Δεσμεύομαι να αφηγούμαι αυτή την ιστορία όποτε θεωρώ ότι θα είναι χρήσιμο».