«Το πρώτο φιλμ του Φελίνι που είδα ήταν το “Λα Στράντα” αλλά το τέλος από τις “Νύχτες της Καμπίρια” είναι εξαίσιο, μια πνευματική αναγέννηση. Τον Φελίνι τον συνάντησα κάποιες φορές στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Επρόκειτο να γυρίσουμε ένα ντοκιμαντέρ μαζί, κατά τα δικά του πρότυπα, σχετικά με τον κινηματογράφο, αλλά πέθανε (το 1993). Αυτό που μου έμαθε είναι ότι πρέπει πάντα να αναζητάμε σημεία για τα γυρίσματα κοντά σε καλά εστιατόρια, ότι ακόμα και εάν δεν είναι ιδανικά τα μέρη, το σημαντικό είναι να είναι καλό το εστιατόριο». Αυτά και άλλα πολλά αποκάλυψε το προσφάτως ο Μάρτιν Σκορσέζε, μιλώντας ενώπιον εκατοντάδων φανατικών θαυμαστών του στην Αιώνια Πόλη.
Ο δημιουργός ταινιών όπως «Ο Ταξιτζής», το «Οργισμένο Είδωλο», «Τα Καλά Παιδιά» και «Ο Πληροφοριοδότης» βραβεύθηκε για το σύνολο του έργου του στο πλαίσιο της 13ης διοργάνωσης του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης. Ο 76χρονος (έχει γενέθλια σήμερα, 17 Νοεμβρίου) Αμερικανός, ιταλικής καταγωγής, σκηνοθέτης ανέβηκε στη σκηνή, όντας εμφανώς συγκινημένος, σχεδόν δακρυσμένος, για να παραλάβει το βραβείο του από τον Πάολο Ταβιάνι. «Ο Σκορσέζε ανήκει σε εκείνη την κατηγορία σκηνοθετών που με τα έργα τους μας βοηθάνε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε. Έχει μια ασυγκράτητη ενέργεια που ξεχύνεται ποικιλοτρόπως», σημείωσε ο μικρότερος από τους θρυλικούς Αδερφούς του ιταλικού σινεμά, πλέκοντας το εγκώμιο του συναδέλφου του.
Αλλά ο Σκορσέζε, πέρα από μεγάλος σκηνοθέτης και μεγάλος παραγωγός είναι και ένας μεγάλος σινεφίλ. Οπότε, για να ανταποδώσει την τιμή που του έκαναν οι Ιταλοί, επέλεξε να μιλήσει για τα αριστουργήματα του ιταλικού σινεμά που καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει και κατανοεί o ίδιος, όχι μόνον τον κινηματογράφο, αλλά και τον κόσμο που μας περιβάλλει. «Πρόκειται για ταινίες που με καθόρισαν, δεν είναι οι αγαπημένες μου, γιατί στη συνέχεια είδα πολλές άλλες ιταλικές ταινίες, πολύ ωραίες, αλλά ήμουν ήδη ένας σκηνοθέτης. Αυτά είναι έργα που για μένα δεν ήταν κινηματογράφος αλλά η πραγματική ζωή».
Ο Σκορσέζε, αναφέρει η La Repubblica, επέλεξε εννιά ιταλικές ταινίες, ξεκινώντας με τον «Ακατόνε», το έργο με το οποίο πραγματοποίησε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι. «Το είδα πρώτη φορά στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης το 1963 ή το ’64. Μεγάλωσα σε μια σκληρή γειτονιά και η πρώτη ταινία που είδα με πρόσωπα με τα οποία μπορούσα να ταυτιστώ ήταν “Το λιμάνι της Αγωνίας” του Ελία Καζάν. Αλλά είχε γυριστεί σε στούντιο, όποτε ήταν κάτι διαφορετικό. Με τα πρόσωπα της ταινίας του Παζολίνι συνδέθηκα αμέσως. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν ο Παζολίνι, συγκλονίστηκα γιατί κατανοούσα τα άτομα που παρουσίαζε, εντυπωσιάστηκα από την αγιοσύνη της ανθρώπινης ψυχής. Στο τέλος της ταινίας, όταν ο Ακατόνε, ξεψυχώντας, λέει “τώρα είμαι καλά, υπέφερα αρκετά”, εκεί έγκειται η αγιοσύνη του», υποστήριξε.
Μίλησε επίσης για την «Κατάληψη της Εξουσίας από τον Λουδοβίκο τον 14ο» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, μια «ταινία που δίνει την εντύπωση ότι βγήκε από τους πίνακες του Καραβάτζιο ή του Βελάθκεθ», για τον «Ουμπέρτο Ντι», το αριστούργημα του Βιτόριο ντε Σίκα που σηματοδοτεί το «απόγειο του νεορεαλισμού», για την «Περιπέτεια» του Μικελάντζελο Αντονιόνι η οποία «για μένα ήταν σαν τη σύγχρονη τέχνη, την οποία ενδεχομένως να μην κατανοώ», για τον «Σαλβατόρε Τζουλιάνο» του Φραντσέσκο Ρόσι καθώς «δεν είχα δει ποτέ στην οθόνη μια μητέρα να θρηνεί έτσι έναν γιο». «Ο Γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι τον επηρέασε στα «Χρόνια της Αθωότητας», «Το Διαζύγιο αλά Ιταλικά» του Πιέτρο Τζέρμι τον βοήθησε να βρει το κατάλληλο στιλ για «Τα Καλά Παιδιά» ενώ στη «Θέση» του Ερμάνο Όλμι είναι διάχυτη «μια αίσθηση αγνότητας παρά την μεταπολεμική απόγνωση και τη βιομηχανοποίηση, που επιδίωξα να αναπαράγω σε κάποιες από τις ταινίες μου όπως το “Οργισμένο Είδωλο”».
Ο Σκορσέζε δεν παρέλειψε επίσης να αναφέρει στους ιταλούς οικοδεσπότες του, σημειώνει η Corriere della Sera, ότι «θυμάμαι όταν το 2006 έφερα εδώ το “The Departed” (Ο Πληροφοριοδότης), όλοι πίστευαν πως ήταν η τελευταία μου σημαντική ταινία. Αλλά αντιθέτως…», από τότε σκηνοθέτησε άλλες τέσσερις ταινίες ενώ τον επόμενο χρόνο αναμένεται και το «The Irishman» με πρωταγωνιστές τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, τον Τζο Πέσι και τον Αλ Πατσίνο με τον οποίο ο Σκορσέζε δεν είχε συνεργαστεί ποτέ ξανά.