Επειτα από έξι χρόνια παρουσίας στην τηλεόραση μέσω των επεισοδίων της δημοφιλούς και πολυβραβευμένης βρετανικής σειράς «Downton Abbey», η πλούσια και αριστοκρατική οικογένεια των Κρόουλι αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη της και στη μεγάλη οθόνη με την ομώνυμη ταινία η οποία προβάλλεται ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους.
Το έργο γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στο Γιορκσάιρ στα πλατό της σειράς. Την σκηνοθέτησε ο Μάικλ Ενγκλερ ενώ το σενάριο έγραψε ο Τζούλιαν Φέλοουζ, ηθοποιός/σκηνοθέτης αλλά και δημιουργός της σειράς στην οποία, ωστόσο, δεν εμφανίστηκε ποτέ. Οσον αφορά το καστ, πολλοί από τους ηθοποιούς μεταξύ των οποίων η Μάγκι Σμιθ (Βάιολετ Κρόουλι), η Ελίζαμπεθ ΜακΓκόβερν (Κόρα Κρόουλι), η Μισέλ Ντόκερι (Λαίδη Μαίρη Τάλμποτ) και ο Τζιμ Κάρτερ (κύριος Κάρσον) υποδύονται τους ρόλους που είχαν στη σειρά.
Το τελευταίο επεισόδιο της σειράς έφτανε έως τα Χριστούγεννα του 1925 ενώ η η πλοκή της ταινίας αρχίζει να εκτυλίσσεται δύο χρόνια μετά, το 1927, και επικεντρώνεται γύρω από την επίσκεψη του βασιλιά Γεωργίου Ε΄ και της βασίλισσας Μαρίας στο Ντάουντον. Η ιδιαίτερη επιτυχημένη και βραβευμένη σειρά που γυριζόταν από το 2010 έως το 2015 και προβαλλόταν έως το 2016, κέρδισε με τον τελευταίο κύκλο επεισοδίων 15 υποψηφιότητες στα βραβεία Emmy, τα Oscar της τηλεόρασης, και κατέστη έτσι η μη αμερικανικής παραγωγής σειρά με τις περισσότερες υποψηφιότητες στην ιστορία των βραβείων, έχοντας κερδίσει συνολικά 15 βραβεία σε σύνολο 70 σχεδόν υποψηφιοτήτων ανά τα έτη.
«Υπήρξε μια εξαιρετική περιπέτεια, η εμπειρία του να είσαι μέρος ενός παγκόσμιου φαινομένου ήταν φανταστική. Δεν μου είχε συμβεί ποτέ κάτι ανάλογο σε τέτοιο βαθμό», δήλωσε μιλώντας στην La Repubblica o 70άχρονος και βραβευμένος με Οσκαρ (για τo σενάριο του «Εγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ» ) Τζούλιαν Φέλοουζ.
«Δεν πιστεύω πως υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στη σειρά και την ταινία», σημείωσε από την πλευρά του ο Τζιμ Κάρτερ που υποδύεται το οικονόμο του Ντάουντον. «Συνεχίζουμε να εξετάζουμε το ταξικό σύστημα κοινωνικής διαστρωμάτωσης στη Αγγλία και τις σχέσεις μεταξύ κυρίων και υπηρετών, κοινωνικές δομές που εξακολουθούν να υφίστανται εν μέρει ακόμα και σήμερα. Στην Αγγλία δεν κάνουμε τίποτα άλλο πέρα από το να κρίνουμε τους άλλους, λόγω ταξικών και κοινωνικών προκαταλήψεων, με κριτήριο το σχολείο στο οποίο φοίτησαν, το πώς ντύνονται και τον τρόπο που μιλάνε».
Ενα άλλο ζήτημα που θίγεται στην ταινία είναι οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις όπως αυτές διαμορφώθηκαν στη Βρετανία κατά τη δεκαετία του 1920. «Ο Οσκαρ Ουάιλντ και όλα όσα υπέστη ως ομοφυλόφιλος ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη εκείνη την περίοδο. Οι ομοφυλόφιλοι έπρεπε να προσέχουν πάντα ώστε να μην αποκαλυφθούν. Αλλά εκείνη την εποχή υπήρχαν και χώροι για να συναντιούνται, να πίνουν ένα ποτό, να χορεύουν, να συζητούν. Οταν, όμως, έφτανε η αστυνομία, εκείνοι έπρεπε γρήγορα να απομακρυνθούν. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη για τους ομοφυλόφιλους αλλά στην ταινία το τέλος είναι αίσιο όσον αφορά αυτό το ζήτημα», αποκάλυψε ο Φέλοουζ.
«Οταν ξεκινήσαμε την περιπέτεια της ταινίας, είπα “θεέ μου, εδώ είμαστε πάλι, είναι σαν την ταινία ‘Ημέρα της Μαρμότας’”, δεν άλλαξε τίποτα, ούτε ένα χορταράκι στον κήπο, ούτε τα έπιπλα, ούτε οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων. Είχαν περάσει τρία χρόνια από τον τελευταίο κύκλο της σειράς έως την έναρξη των γυρισμάτων, αλλά αισθανόμασταν σαν να είχε περάσει μόνον μια ημέρα», ανέφερε η Ελίζαμπεθ ΜακΓκόβερν.
Ερωτώμενος για το ενδεχόμενο να υπάρξει και συνέχεια στη μεγάλη οθόνη, ο Φέλοουζ περιορίστηκε να δηλώσει πως «σε αυτήν την βιομηχανία κανείς δεν πρέπει ποτέ να λέει ποτέ. Ολα θα εξαρτηθούν από τις εισπράξεις και τις συζυγίες των άστρων. Οταν έγραψα το σενάριο για την ταινία δεν σκεφτόμουν πως θα έγραφα και ένα άλλο. Αλλά τώρα φτάσαμε στο τέλος και το φιλμ προβάλλεται και φυσικά έχω μία, δύο ιδέες για νέα επεισόδια. Πρώτα, όμως, πρέπει να περιμένουμε την ετυμηγορία του κοινού».