Μπήκα στο «Ζόναρς» περνώντας μέσα από την αρωματική κουρτίνα καπνού που έβγαινε με γενναιοδωρία από το πούρο του Χρήστου Ζαμπούνη. Στεκόταν εκεί, δίπλα στην είσοδο, φορώντας μπλέιζερ και χαμόγελο. Και σκέφτηκα πως οι πολυτέλειες της ζωής βρίσκονται, τελικά, στις αποκλειστικότητες. Να συζητήσεις για το θέατρο με τον Κέβιν Σπέισι. Να σου μαγειρέψει σφυρίδα ο Λευτέρης Λαζάρου. Και να σε συστήσει, κοινωνικά, ο Χρήστος Ζαμπούνης. «Ο κύριος Μπενάκης» μου είπε, κάνοντας το νεύμα που προτρέπει σε χειραψία. «Της γνωστής οικογενείας» συμπλήρωσε.
Στο «Ζόναρς» θα μπορούσαν να εγκαταστήσουν ένα σύστημα που βγάζει καπνό πούρου στην είσοδο, για τις ελάχιστες περιπτώσεις απουσίας του Ζαμπουνη. Διότι ο καπνός του πούρου λειτουργεί ως φίλτρο που συγκρατεί έξω, στη θορυβώδη Πανεπιστημίου, όλα όσα δεν αρμόζουν στην ατμόσφαιρα του χώρου. Και το βράδυ της Τρίτης η ατμόσφαιρα ήταν εστέτ, αστική, με ευαισθησίες. Και στο κέντρο της ένα παιδί που έχει ζήσει στα αλώνια και στα σαλόνια. Με ματωμένα γόνατα και καθαρή ψυχή. Ο Αρης Δαβαράκης. Δηλαδή, ο Ζαχαρίας. Μαζευτήκαμε στο «Ζόναρς» για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου. «Ο πρωθυπουργός μου». Από τις εκδόσεις «Φερενίκη», συμφερόντων του ανθρώπου με το πούρο και το μπλέιζερ.
Ο Αρης, εκ των ιδρυτών του protagon, διατηρεί μία παθιασμένη σχέση με την πολιτική. Κοντέψαμε, που λέει ο λόγος, να χαλάσουμε τις καρδιές μας όταν άρχισε να αρθρογραφεί παθιασμένα υπέρ του Τσίπρα. Ηταν αναπόφευκτο, όποιος έβλεπε το όνομά του δίπλα στον τίτλο του βιβλίου, να υποθέσει ότι ο Δαβαράκης γράφει κάτι για τον Τσίπρα. Καμία σχέση. Το μόνο κοινό που έχει ο πρωθυπουργός του Αρη με τον Τσίπρα είναι η ηλικία. Ο Κώστας Γερακάρης είναι λίγο πάνω από τα τριάντα, παντρεμένος με μία όμορφη πιτσιρίκα. Ευφυής, κυνικός, με αίσθηση δικαίου και όραμα για τη χώρα που πρέπει να αντιμετωπίσει την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση. Μικρομεσαίας καταγωγής, όμως διόλου λαϊκός. Απευθύνεται προς τον λαό με ειλικρίνεια, ακόμα και όταν ο ίδιος απειλείται με έκθεση σε σκάνδαλα. «Ψηφίζω από τα 21, έφτασα στα 63 και συνέχεια λούζομαι στην απογοήτευση» λέει ο Δαβαράκης. Προφανώς για αυτό κατασκεύασε έναν πρωθυπουργό που, δυστυχώς, δεν μπορεί να αντιγράψει η πραγματική ζωή. Τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.
Ακουγα τον Κωνσταντίνο Ζούλα να διηγείται πώς «έφαγε πόρτα» από τον Αρη στο «Εργοστάσιο» της δεκαετίας του ’80. Και θυμήθηκα τα δικά μου με τον Αρη. Τότε, πράγματι, διάβαζα στα περιοδικά της εποχής για τη «σκληρή πόρτα» του Δαβαράκη στο κλαμπ, άκουγα μετά τους στίχους από την «Πορνογραφία» και απορούσα αν πρόκειται για τον ίδιο άνθρωπο. Και, για φαντάσου, όταν τον γνώρισα, είκοσι χρόνια μετά, κατάλαβα ότι ο Ζαχαρίας δεν είναι τελικά ένας άνθρωπος. Είναι πολλά παιδιά μαζί. Γιατί, αν μη τι άλλο, το κύριο χαρακτηριστικό της δημόσιας έκφρασης του είναι η ειλικρίνεια των λόγων και των προθέσεων του. Ο Δαβαράκης πέρασε τα 60, αλλά σέρνει και την παιδικότητά του μαζί. Συνεσταλμένος μπροστά στα φώτα, αλλά στην πραγματικότητα πιο λαμπερός από αυτά.
Ηταν, λοιπόν, αναμενόμενο η προσέλευση κόσμου στην παρουσίαση να υπερβεί κάθε προσδοκία. Το ακροατήριο ήταν πλούσιο, αλλά δεν το έλεγες και ετερόκλητο. Εβλεπες, ας πούμε, τον Γιάννη Ζουγανέλη και τον Διονύση Σαββόπουλο. Την Ελενα Ακρίτα, τη Ρίκα Βαγιάνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Σταμάτη Φασουλή. Για τέτοιο κόσμο σας λέω. Στο τέλος της εκδήλωσης ο Αρης έμεινε καμιά ώρα και βάλε, υπογράφοντας βιβλία. Και όταν έβλεπε φίλους παλιούς, χαμογελούσε λες και έπιανε τραγούδι αγαπημένο που είχε χρόνια να ακούσει.
