H παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήταν μια ευκαιρία για τους υπουργούς της κυβέρνησης να βγουν λίγο από τα συνηθισμένα και να δηλώσουν «παρών» στα social media —οι εκλογές άλλωστε είναι κοντά. Για παράδειγμα ο Τάκης Θεοδωρικάκος, ο υπ. Προστασίας του Πολίτη που θα είναι υποψήφιος στον Νότιο Τομέα της Αθήνας, ανήρτησε στο Facebook φωτογραφίες από την παρουσία του στο κέντρο επιχειρήσεων της Αμεσης Δράσης.
Πιο ενδιαφέρον, είχε η περιοδεία του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκου Πιερρακάκη, στη γειτονιά του Αγίου Παύλου στην Αθήνα. Ο κ. Πιερρακάκης θα είναι υποψήφιος στην Α’ Αθήνας και βάδισε στη γειτονιά όπου, όπως ανέφερε στο Facebook, τη δεκαετία του ’60 εγκαταστάθηκαν ο παππούς και η γιαγιά του, μαζί με την πατέρα του.
Η βόλτα του υπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης, όπως αυτή αποτυπώθηκε στα social media, είχε απ’ όλα: και Finos Film (φωτογραφία επάνω), καθώς σε αυτή τη γειτονιά ήταν η έδρα της θρυλικής κινηματογραφικής εταιρείας, και επίσκεψη στην εκκλησία και επαφές με απλούς πολίτες. Δεν είναι εύκολη η συγκεκριμένη περιοχή —η οικονομική κρίση και το Μεταναστευτικό-Προσφυγικό δεν την άφησαν ανεπηρέαστη.
Το μήνυμα του κ. Πιερρακάκη ήταν το εξής: «Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να πετύχει ένα νέο άλμα, συνδυάζοντας τον σεβασμό στις ρίζες, την πίστη στον εαυτό μας, και την καθαρή, τολμηρή ματιά στο αύριο».
Πιο αναλυτικά, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
«Παραμονή Πρωτοχρονιάς στον Άγιο Παύλο της Αθήνας
»Στη γειτονιά αυτή, τη δεκαετία του ‘60 εγκαταστάθηκαν ο παππούς και η γιαγιά μαζί με τον πατέρα μου. Πολλοί δρόμοι της περιοχής εμφανίζονται σε ταινίες της Φίνος Φιλμς, και κανείς μπορεί ακόμα να διακρίνει τα γραφεία του Φίνου στην οδό Χίου.
»Θυμάμαι να παίζω ως παιδί τα Σαββατοκύριακα στην πλατεία του Αγίου Παύλου ενώ οι μεγάλοι κάθονταν στο διπλανό ουζερί. Θυμάμαι τις ιστορίες που έλεγε ο παππούς, ιστορίες από την κατοχή και τον πόλεμο, αλλά και αφηγήσεις με την Σοφία Βέμπο και τον Μίμη Τραϊφόρο, το θέατρο των οποίων βρισκόταν εκεί κοντά, στην οδό Καρόλου, δίπλα από το πρακτορείο με τα φορτηγά του. Θυμάμαι τα μεγάλα τραπέζια της γιαγιάς τις Κυριακές καθώς και τα πρώτα κόμικ που διάβασα που ήταν τα δικά τους δώρα, κάθε φορά που τους επισκεπτόμουν.
»Η γειτονιά του τέλους της δεκαετίας του ’80, αρχών της δεκαετίας του ’90, η γειτονιά που είναι ακόμα ζωντανή στη δική μου μνήμη, έχει αλλάξει αρκετά έχοντας περάσει από μεγάλες δυσκολίες και προκλήσεις, αλλά διατηρεί τη γνησιότητα και την αλήθεια της – όπως και τόσες άλλες σε όλη την Αθήνα και σε πολλές γωνιές της Ελλάδας. Μια γειτονιά ανθρώπων που αγωνίστηκαν για το καλύτερο. Μια γειτονιά με το στοιχείο της κοινότητας, της κοινής ζωής που δίνει σε έναν τόπο, σε μια χώρα, όπως και σε ένα δρόμο και σε μια πλατεία, ποιότητα, ταυτότητα και ανθρωπιά. Το πνεύμα της κοινότητας, βαθύ μας γνώρισμα ακόμα και σε εποχές ατομικότητας, μας στηρίζει στο δρόμο για το μέλλον, μας δίνει δύναμη και έμπνευση για να πάμε μπροστά. Όπως πήγαν μπροστά εκείνες οι γενιές μετά τον Πόλεμο, όπως έκαναν τις δικές τους υπερβάσεις και οικοδόμησαν ένα μεταπολεμικό θαύμα. Η Ελλάδα σήμερα μπορεί να πετύχει ένα νέο άλμα, συνδυάζοντας τον σεβασμό στις ρίζες, την πίστη στον εαυτό μας και την καθαρή, τολμηρή ματιά στο αύριο.
»Το τελευταίο, ως ευχή για τη χρονιά που έρχεται. Μια ευχή που, πλέον, έπειτα από αρκετά χρόνια, είναι ρεαλιστική».