Τον Σεπτέμβριο του 2010 εγκατέλειψε την Εθνική. Τον Σεπτέμβριο του 2015 ανακοίνωσε ότι του απομένει ένας χρόνος -σκάρτος- μπασκετικής ζωής. Πριν από λίγους μήνες τον αποχαιρετίσαμε, με τη δέουσα συγκίνηση, σε κάθε ένα από τα τελευταία του παιχνίδια: στο Πρωτάθλημα και στην Ευρωλίγκα. Κι όμως, το βράδυ του Σαββάτου -στο Κλειστό του ΟΑΚΑ- οι χιλιάδες θαυμαστές του ακόμη δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, ότι δεν θα τον ξαναδούν στο παρκέ.
Η αποχώρηση ενός σπουδαίου αθλητή από τη δράση είναι ένας «μικρός θάνατος». Οχι μόνο για όσους δέθηκαν συναισθηματικά μαζί του, πανηγύρισαν τους θριάμβους του ή έκλαψαν στις αποτυχίες του, αλλά και για εκείνους που ποτέ δεν ταυτίστηκαν. Που προσεύχονταν να αστοχήσει στο κρίσιμο σουτ, να χάσει τον αγώνα κόντρα στη δική τους ομάδα. Που τον αποδοκίμαζαν ή τον έβριζαν, αλλά -κατά βάθος- τον θαύμαζαν και τον σέβονταν. Που τον «μισούσαν» επειδή έπαιζε με τους άλλους. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα λείψει και από τους αντιπάλους του. Θα λείψει από το μπάσκετ.
Για τον θάνατο -με ή χωρίς εισαγωγικά- ποτέ δεν είσαι έτοιμος, όσο κι αν έχεις προετοιμαστεί. Στη χθεσινή -αντάξια του μεγαλείου του «3D»- τελετή, ο αποχαιρετισμός έκρυβε έναν θρήνο. Εστω κι αν, για τον ίδιο τον Διαμαντίδη, η ζωή τώρα αρχίζει: στα 36 του, χωρίς την παραμικρή βιοποριστική αγωνία, μακριά από τις στερήσεις και τις δουλείες του πρωταθλητισμού, δίπλα στη σύζυγό του και τα δυο τους παιδιά, πιθανότατα στη γενέτειρά του -την Καστοριά- που λατρεύει, με τις ημέρες του στο εξής να είναι κατά-δικές του.
Δώδεκα χρόνια μυθικής καριέρας έγιναν συρραφή αξέχαστων στιγμών: τα αγαπημένα του τρίποντα με τη Μάλαγα και την Μπαρτσελόνα, το «βάλ’ το αγόρι μου» με την Εθνική απέναντι στη Γαλλία, η «τάπα» στον Ακερ… Υστερα, όταν προσπάθησε να πει δυο λόγια στον κόσμο που τον αποθέωνε, ήρθε η ώρα να θυμηθούμε τη σεμνότητα του χαρακτήρα του. «Τελικά, είναι πιο εύκολο να παίζεις από το να κρατάς μικρόφωνο», παραδέχτηκε με την ντροπή ενός μαθητή του Δημοτικού που ξέχασε το ποιήμά του. Μα, υπάρχουν ακόμη «σούπερ σταρ» που κοκκινίζουν; Ο Δημήτρης είναι από τους τελευταίους.
Για να φτάσουμε στο τελευταίο λεπτό του αρχηγού με την πράσινη φανέλα, στο 1:19’’ προτού λήξει το ημίχρονο του φιλικού αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (ο Παναθηναϊκός νίκησε 80-73), στο φινάλε του τουρνουά «Diamonds Are Forever». Ο Διαμαντίδης πάτησε παρκέ, πήρε την μπάλα και -αντί να σκοράρει- έδωσε ασίστ στον Νίκολς! Παίκτης – ομάδα, ο ευλογημένος, μέχρι την τελευταία στιγμή. Ακόμη ένα μνημείο προς τιμήν του.
Ο χρόνος κυλάει ενιαίος και αδιαίρετος, όμως κάποια γεγονότα τον τεμαχίζουν σε εποχές. Για τον Παναθηναϊκό, το σημερινό ξημέρωμα -με τη φανέλα Νο 13 να κρέμεται από τη σκεπή του ΟΑΚΑ- μοιάζει πολύ με το πρώτο πρωινό (το 2012) χωρίς τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη ζωή του. Και χωρίς την προηγούμενη γενιά των Γιαννακοπουλαίων στο τιμόνι του. Το πέρασμά του στη νέα εποχή κράτησε τέσσερα χρόνια και ολοκληρώθηκε χθες με το «αντίο» του Διαμαντίδη. Από σήμερα, όλα θα είναι διαφορετικά. Στην ουσία, αλλά και στη σημειολογία.
Το γήπεδό του λέγεται, πια, «Νίκος Γκάλης». Το ολοκαίνουργιο παρκέ του, πιο ανοιχτόχρωμο από το παλιό, δίνει την αίσθηση ότι ο αγωνιστικός χώρος μεγάλωσε. Οι νέες εμφανίσεις της ομάδας -σε βαθύ πράσινο- προϊδεάζουν για το διαφορετικό που έρχεται. Η Ευρωλίγκα -με το νέο σύστημα διεξαγωγής των αγώνων- θα είναι ένας άλλος, πολύ πιο απαιτητικός, κόσμος. Και το ρόστερ περιλαμβάνει πολλά άγνωστα πρόσωπα, αλλά όχι την πιο οικεία φιγούρα της τελευταίας δεκαετίας, που ήταν η «σταθερά» της ομάδας.
Θεωρητικά, ο Παναθηναϊκός της προσεχούς περιόδου θα εμφανιστεί με την πιο πλούσια έκδοσή του από την εποχή του Βερολίνου (2009). Ποτέ, στα τρία τελευταία χρόνια του Ομπράντοβιτς και -πολύ περισσότερο- μετά απ’ αυτόν, ο σύλλογος δεν είχε την πολυτέλεια τόσων αξιόλογων παικτών που μπορούν να εναλλάσσονται σε όλες τις θέσεις, με τέτοια πολλά υποσχόμενα αγωνιστικά χαρακτηριστικά.
Με ταχύτητα στη μεταφορά της μπάλας, ικανότητα στο μακρινό σουτ και στο «ένας εναντίον ενός», επιθετική άμυνα και -κυρίως- πάγκο γεμάτο ποιότητα, η ομάδα του Πεδουλάκη θα παίζει εντελώς διαφορετικό μπάσκετ από αυτό που μας είχε συνηθίσει. Επιπλέον, ο Παναθηναϊκός του 2016-2017 διαθέτει… κανονικό προπονητή και έκανε πλήρη προετοιμασία, με τον κόουτς από πάνω (και όχι σε κάποιο Ευρωμπάσκετ…) και με σχεδόν όλους τους παίκτες ετοιμοπόλεμους.
Υπάρχουν, βεβαίως, και αδυναμίες. Μια απ’ αυτές είναι ότι το καλοκαίρι δεν έδωσε τη δέουσα προσοχή στην περιφερειακή του γραμμή. Κάτι που ομολόγησε -εμμέσως πλην σαφώς- ο Αργύρης Πεδουλάκης, αφήνοντας να εννοηθεί ότι -σε δεύτερο χρόνο- θα φροντίσει να ενισχύσει την περίμετρό του. Η πιο μεγάλη, ασφαλώς, θα είναι η απουσία του Διαμαντίδη.
Θα είναι αισθητή και στα αποδυτήρια. Του Παναθηναϊκού δεν θα του λείψει μόνον μία «μαγική» ασίστ ή ένα καθοριστικό τρίποντο, αλλά και ο άνθρωπος που συσπειρώνει, ηρεμεί και εμπνέει τους συμπαίκτες του. Ο Διαμαντίδης δεν ήταν απλώς ο καλύτερος παίκτης της ομάδας, ήταν και ο πνευματικός ηγέτης της. Γι’ αυτό, εκείνο που προέχει, είναι να «γεμίσει» την άδεια φανέλα του αρχηγού. Εύκολο είναι; Πολύ δύσκολο. Μα, απολύτως αναγκαίο.
Είναι άτυχος ο Παναθηναϊκός, που τον έχασε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης. Είναι πιο άτυχος ο Διαμαντίδης, ο οποίος σπατάλησε την τελευταία διετία της μπασκετικής του ζωής -τα πιο ώριμα χρόνια του- φυλακισμένος στις τεχνουργίες των «αλχημιστών» που είχε για προπονητές.