Μαρτύριο. Είναι η λέξη που πέντε έξι χιλιάδες χείλη πρόφεραν περισσότερο από κάθε άλλη, το βράδυ της Πέμπτης στο ΣΕΦ. Είναι αυτή που περιγράφει καλύτερα απ’ όλες τι βιώνει ο Ολυμπιακός από την αρχή της σεζόν. Με μια «κουφή» νίκη στο ενδιάμεσο (επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, ΤΣΣΚΑ, στη Μόσχα) να τροφοδοτεί φρούδες ελπίδες πως η ένδοξη ομάδα του πρόσφατου παρελθόντος δεν χάθηκε οριστικά, και να κάνει αυτόν τον κατήφορο ακόμη πιο βασανιστικό.
Η ήττα των «ερυθρόλευκων» από την Αναντολού Εφές (67-86) ήταν η τέταρτη στα πέντε τελευταία τους παιχνίδια, και τους έριξε στη 14η θέση του βαθμολογικού πίνακα της Ευρωλίγκας. Επίσης, η τρίτη διαδοχική σε εντός έδρας αγώνα τους – κάτι που είχε 15 ολόκληρα χρόνια να συμβεί. Η 13η σε 18 ματς στην Ευρώπη. Εδώ και αρκετούς μήνες ο Ολυμπιακός έχει αρχίσει να καταρρίπτει, ένα – ένα, τα αρνητικά του ρεκόρ. Αλλά, περισσότερο από τα άτυχα αποτελέσματα, «πονάει» ο τρόπος με τον οποίο η ομάδα αποτυγχάνει: παίζοντας ανυπόφορο μπάσκετ και, πολύ συχνά, αμαχητί.
Η Εφές είναι η φιναλίστ της περασμένης σεζόν. Μια από τις πιο «ποιοτικές» ομάδες της Ευρωλίγκας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο τρίτος της γκαρντ στην ιεραρχία, ο Μπομπουά, θα έπαιζε στον εφετινό Ολυμπιακό «με κλειστά μάτια». Δεν ήταν έκπληξη η ήττα, αλλά η ευκολία με την οποία έχασαν (πάλι) οι «ερυθρόλευκοι». Αντιστάθηκαν μόνο σε δύο σημεία του αγώνα, στο πρώτο και στο τρίτο δεκάλεπτο. Πλησίασαν κάποια στιγμή στους έξι πόντους (61-67), όμως στη συνέχεια κατέρρευσαν. Οπως με τη Βιλερμπάν, την Μπασκόνια και τη Μακάμπι.
Εκαναν 17 λάθη. Αφησαν τους δύο πιο χαρισματικούς σουτέρ των Τούρκων, τον Μίτσιτς και τον Λάρκιν, να τους βάλουν -μαζί- 51 πόντους. Επιτέθηκαν άναρχα, λες κι έπαιζαν χωρίς σχέδιο, χωρίς κατεύθυνση από τον πάγκο. Από τη μια, ο Μιλουτίνοφ (ο κορυφαίος σέντερ του τουρνουά) πήρε ελάχιστες προσπάθειες. Και, από την άλλη, ο Πάντερ επιχειρούσε υπερβολικά φιλόδοξα σουτ, αγνοώντας τους συμπαίκτες του που βρίσκονταν σε καλύτερη θέση. Χωρίς, κανείς, να του… τραβήξει το αυτί.
Ναι, ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με κατασκευαστικά σφάλματα, που ατύχησε στην επιλογή των ξένων του και τώρα διορθώνει το ρόστερ του, που άλλαξε προπονητή… εν κινήσει και υποχρεώθηκε να κάνει δεύτερη, φθινοπωρινή προετοιμασία. Το μεγαλύτερό του πρόβλημα, όμως, (φαίνεται να) είναι η καθολική απογοήτευση – αποτέλεσμα όσων έχουν συμβεί στον οργανισμό εδώ και ενάμισι χρόνο. Οι παίκτες δεν πιστεύουν στον προπονητή τους, στους συμπαίκτες τους, ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό. Το βλέπεις από την ευκολία με την οποία «τα παρατάνε» στο παιχνίδι, μόλις ο αντίπαλος ξεφύγει λίγο στο σκορ. Η πίστη πως «όλα τα μπορεί», που χαρακτήριζε τον Ολυμπιακό τα προηγούμενα χρόνια, έχει σβηστεί από το dna του. Η ομάδα συνήθισε στις ήττες κι έχασε τον εγωϊσμό της – ό,τι χειρότερο μπορούσε να πάθει.
«Στόχος μας παραμένει η είσοδος στα πλέι-οφ», τόνισε ο Κεστούτις Κεμζούρα μετά τον αγώνα με την Εφές, σε μια επίδειξη (μάλλον αυθαίρετης) αισιοδοξίας. Αραγε, ο λιθουανός κόουτς βλέπει κάτι που διαφεύγει σε όλους τους άλλους; Μακάρι να έχει δίκιο, αν και δεν εξήγησε πώς θα μπορούσε να συμβεί αυτό το «θαύμα». Είπε και κάτι άλλο που μας παραξένεψε, ο πρώην βοηθός του Ντέιβιντ Μπλατ: πως «ο Ρότσεστι μπορούσε να μας βοηθήσει απόψε (Πέμπτη βράδυ) στην επίθεση, όμως θα είχαμε πρόβλημα στην άμυνα». Που σημαίνει, τι; Οτι τώρα ανακάλυψε αυτήν την αδυναμία του Αμερικανού, που ο ίδιος επέλεξε;
Ο Ρότσεστι έπαιξε ένα πεντάλεπτο. Ο άλλος νεοφερμένος, ο Ριντ, ούτε δέκα λεπτά. Δεν είναι εύκολο, στη μέση της σεζόν να βρεθούν παίκτες που μπορούν να αλλάξουν τη μοίρα μιας ομάδας. Κάποιες εξαιρέσεις, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ακόμη κι αν οι Αγγελόπουλοι διέθεταν απεριόριστα χρήματα για διορθωτικές κινήσεις, οι ομάδες «χτίζονται» το καλοκαίρι. Τότε που ο Μπλατ έκανε όλα τα λάθη της καριέρας του μαζεμένα.
Μια ματιά στο αγωνιστικό πρόγραμμα του Ολυμπιακού αρκεί για να αντιληφθεί κάποιος πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα: Ζάλγκιρις (στο ΣΕΦ) την άλλη Παρασκευή, Μπάγερν Μονάχου και Αλμπα Βερολίνου στη Γερμανία τη μεθεπόμενη (διαβολο)βδομάδα, κι έπειτα Αρμάνι Μιλάνο (στο ΣΕΦ), Παναθηναϊκός (στο ΟΑΚΑ), Ρεάλ (στη Μαδρίτη), Χίμκι (στο ΣΕΦ), Ερυθρός Αστέρας (στο Βελιγράδι) και Μπαρτσελόνα (στη Βαρκελώνη). Εως το τέλος του 2019 οι «ερυθρόλευκοι» μπορεί να έχουν ξεμείνει από στόχους. Να παίζουν, έτσι για να παίζουν. Μπροστά σε μια εξέδρα που θα αραιώνει όλο και περισσότερο. Μαρτύριο.