Στο Χόλιγουντ είναι ευρύτερα γνωστός, εδώ και δεκαετίες, ως ο «σημαντικότερος εν ζωή προβοκάτορας-σκηνοθέτης».
Ενας άνθρωπος ο οποίος δεν διστάζει να κάνει αμφιλεγόμενες τοποθετήσεις επί παντός επιστητού -κυρίως δε, για τα αγαπημένα του θέματα, που δεν είναι άλλα από το Βιετνάμ, την πολιτική και την κοινωνία.
Τα τελευταία χρόνια, ο Ολιβερ Στόουν, επιδίδεται στην δημιουργία ντοκιμαντέρ, όπως αυτά για τους Βλαντίμιρ Πούτιν και Φιντέλ Κάστρο, ενώ απέχει συνειδητά από τις κινηματογραφικές ταινίες (η τελευταία του ταινία ήταν το «Snowden» το 2016).
Με αφορμή, ωστόσο, την κυκλοφορία του πρώτου μέρους των απομνημονευμάτων του «Chasing The Light: Writing, Directing, and Surviving Platoon, Midnight Express, Scarface, Salvador, and the Movie Game» (Εκδόσεις Houghton Mifflin Harcourt), ο 74χρονος σκηνοθέτης έκανε μια συνειδητή βουτιά στα πρώτα 40 χρόνια της ζωής του και ξέθαψε πράγματα και καταστάσεις που είχε ξεχάσει.
Και με γνώμονα αυτή την ομφαλοσκόπηση, μίλησε για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, για το πώς μεγάλωσε ανάμεσα σε έναν συντηρητικό πατέρα και μια χίπισα μάνα, αλλά και για την επαγγελματική του ενασχόληση με το σινεμά.
«Κοιτάζοντας πίσω, βλέπω τα δυο γονεϊκά πρότυπα, αυτά της πειθαρχίας του πατέρα μου και της πιο ανέμελης φύσης της μητέρας μου, να συγκρούονται. Από τον πατέρα μου πήρα το ταλέντο του γραψίματος. Και για τα σκηνοθετικά μου χαρίσματα, πρέπει να κοιτάξετε προς την μητέρα μου, που ήταν ένα πραγματικό party animal», λέει.
Ο Στόουν θυμάται πως οι γονείς του τον πήγαιναν συνέχεια στο σινεμά να δει τις καινούργιες ταινίες, στα μέσα και τα τέλη της δεκαετίας του ’50, ενώ η χίπισσα μητέρα του διοργάνωνε μέχρι και θεατρικά εντός του δωματίου του!
«Νομίζω ότι είμαι η προσωποποιημένη αντίφαση αυτών των δύο ανθρώπων. Γι’ αυτό και είμαι διαρκώς αναποφάσιστος, όπως είπε ο Όμηρος για τον Οδυσσέα», προσθέτει, ενώ θυμάται την εποχή που όντως υπηρέτησε, ως 20χρονος, στο Βιετνάμ.
Και μάλιστα είδε την άσχημη πλευρά του πολέμου, καθώς επέστρεψε στην πατρίδα του άρον-άρον και αφού πρώτα είχε δεχτεί μια οβίδα από τους Βιετκόνγκ -μια οβίδα που τον πέταξε, όπως λέει, επτά μέτρα ψηλά.
«Κάπως έτσι προετοιμάστηκα για την αγριότητα του Χόλιγουντ», λέει ο ίδιος γελώντας, «και σίγουρα έμαθα την έννοια της αντοχής στον Στρατό. Ξέρεις πώς να επιβιώσεις και να κρατήσεις τα ένστικτα της ζούγκλας: αυτό είναι πολύ σημαντικό για τη δημιουργία ταινιών», παραδέχεται.
Πόσο επώδυνο ήταν λοιπόν να επισκεφθεί ξανά το παρελθόν του και να το διαμορφώσει σε βιβλίο;
«Μου άρεσε που επέστρεψα. Ανακάλυψα ξανά πράγματα, εκτίμησα εκείνες τις στιγμές που έχασα. Γιατί η ίδια η ζωή είναι πολύ γρήγορη, μερικές φορές πηγαίνεις σαν τρένο. Δόξα τω Θεώ όμως, τήρησα ένα ημερολόγιο. Προκειμένου να κατανοήσω αυτές τις στιγμές εκτός του χρόνου και τι ακριβώς σημαίνουν. Ήθελα απλώς να γράψω την αλήθεια μου», υπερτονίζει.
Ο Ολιβερ Στόουν πήρε λοιπόν οριστικά… σύνταξη από τις ταινίες;
«Χαλαρώνω. Είμαι ημι-συνταξιούχος. Δεν με ενδιαφέρει κανένα σενάριο [που μου στέλνουν]. Η διαδικασία [μιας ταινίας] επίσης είναι εξαντλητική και τα επίπεδα έντασης είναι πλέον πολύ υψηλά και υπάρχει κίνδυνος καρδιακής προσβολής ή εγκεφαλικού επεισοδίου μου», καταλήγει.
Εξάλλου, ο Στόουν, σε άλλη, προ ημερών συνέντευξη στους New York Times, τονίζει ότι όχι μόνο στην ζωή του, αλλά και στις ταινίες του «αναζητούσε μόνο την αλήθεια».
«Ποτέ δεν ήθελα διαπληκτισμούς. Ποτέ δεν ήθελα να προκαλέσω», σημειώνει και στη συνέχεια απαντάει στις ερωτήσεις περί μη-συμμετοχής του στην δημιουργική διαδικασία του Χόλιγουντ.
«Το πρόβλημα εστιάζεται στο Χόλιγουντ. Το να γυρίσεις μια ταινία κοστίζει πολύ ακριβά – η διαφήμιση είναι δαπανηρή. Όλα έχουν γίνει πολύ εύθραυστα, πολύ ευαίσθητα. Στο Χόλιγουντ σήμερα δεν μπορείς να κάνεις ταινία χωρίς σύμβουλο για τον Covid-19. Ούτε μπορείς να κάνεις ταινία χωρίς σύμβουλο για τις αντιλήψεις και τις ευαισθησίες του κοινού. Είναι γελοίο», σχολιάζει ο τριπλά βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός εμβληματικών φιλμ των ’80s, όπως τα «Εξπρές Του Μεσονυκτίου», «Πλατούν» και «Γεννημένος την 4η Ιουλίου».
«Η Ακαδημία αλλάζει γνώμη κάθε πέντε, δέκα, δύο μήνες για τις νέες νόρμες της επικαιρότητας με τις οποίες προσπαθεί να συμβαδίζει. Είναι η νέα πολιτική ορθότητα, ένας κόσμος στον οποίο δεν αδημονώ να μπω. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια τρέλα. Είναι σαν να σε καλούν σε πάρτι στην ”Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων”», συνοψίζει με νόημα ο 74χρονος κινηματογραφιστής.
Εκτός από την προώθηση των απομνημονευμάτων του, ετοιμάζει αυτή την περίοδο δύο διαφορετικά ντοκιμαντέρ: το ένα τον πάει πίσω στα μονοπάτια της δολοφονίας του Τζον Φ. Κένεντι (JFK: Destiny Betrayed) με την οποία ασχολήθηκε στο δράμα «JFK» (1991) και το άλλο στο πεδίο του περιβάλλοντος και της καθαρής ενέργειας (Bright Future).
«Είναι θέματα που ενδεχομένως να μην είναι δημοφιλή, αλλά είναι σημαντικά για εμένα», σχολιάζει ο ίδιος.
