Το γλέντι για το Κύπελλο του ΠΑΟΚ στήθηκε στον τραγουδιστή Κωνσταντίνο Αργυρό. Το τρόπαιο έλαμπε πάνω στην πίστα και φώτιζε τα ευτυχισμένα πρόσωπα που είχαν γεμίσει το μαγαζί. Ενας σύλλογος, μία (σχεδόν) ολόκληρη πόλη -με όλο τον σεβασμό στην ιστορία του Αρη και του Ηρακλή- μεθούσαν από χαρά. Ο Ιβάν Σαββίδης «έκλεψε την παράσταση» με το… σουξέ της βραδιάς: «Του χρόνου Πρωτάθλημα, ξεκινήσαμε και δεν σταματάμε». Αυτό περίμεναν όλοι ν’ ακούσουν. Για τη Θεσσαλονίκη, αυτό το Κύπελλο σημαίνει κάτι πολύ πιο σπουδαίο από τον πρώτο τίτλο του ΠΑΟΚ εδώ και 14 χρόνια: την απαρχή της «ασπρόμαυρης» κυριαρχίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Χθες (Κυριακή) βράδυ ο ρωσοπόντιος επιχειρηματίας ήταν «παρών» και σε άλλη μία γιορτή, που έγινε λίγες ώρες νωρίτερα και 500 χιλιόμετρα νοτιότερα: στη φιέστα του Ολυμπιακού για την κατάκτηση του 44ου τίτλου του (Πρωταθλήματος), στο Φάληρο. «Υπομονή να έχει ο κ. Σαββίδης, να μας βλέπει να πανηγυρίζουμε», του διεμήνυσε ο Βαγγέλης Μαρινάκης από μικροφώνου. Δεν ήταν τυχαίο, που αναφέρθηκε ονομαστικώς μόνο σε ‘κείνον – και όχι σε οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο της ομάδας του. Την παντοκρατορία του Ολυμπιακού την έχει αμφισβητήσει, κατ’ επανάληψη, και ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Και ο Γιάννης Αλαφούζος. Αλλά ο κ. Μαρινάκης, στο πρόσωπο του Ιβάν βλέπει τη μεγαλύτερη απειλή. Ο λόγος δεν είναι, βεβαίως, το ότι ο ΠΑΟΚ πήρε το Κύπελλο. Πέρυσι το είχε πάρει η ΑΕΚ. Ε, και;
Δεν είναι ο μόνος που έχει θορυβηθεί. Οπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, λίγη ώρα μετά τη λήξη του Τελικού, ο κ. Αλαφούζος επικοινώνησε τηλεφωνικώς με τον κ. Μελισσανίδη, για να σχολιάσουν το «καραμπινάτο» λάθος του βοηθού διαιτητή που καθόρισε το αποτέλεσμα του αγώνα. Ο μεγαλομέτοχος του Παναθηναϊκού το εξέλαβε ως συνέχεια των αποφάσεων του Κύζα που αδίκησαν την ομάδα του στον δεύτερο ημιτελικό της Τούμπας. Νωρίτερα, ο κ. Μελισσανίδης είχε χαρακτηρίσει τον επόπτη γραμμών, «στημένο». Ισως είναι το μοναδικό σημείο στο οποίο, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός και ΑΕΚ συμφωνούν: ο Σαββίδης -όπως όλα δείχνουν- είναι ο νέος «κυρίαρχος του παιχνιδιού».
Το πραγματικό «σκάνδαλο», που αποδεικνύει την επιρροή του στα ποδοσφαιρικά πράγματα, δεν είναι το λάθος του λάινσμαν, στο οποίο όλοι «κόλλησαν» από το βράδυ της Κυριακής, αλλά η έδρα του Τελικού. Οταν ο Σαββίδης ζήτησε να γίνει το ματς στο Πανθεσσαλικό, η ΕΠΟ πέταξε πρόθυμα στα σκουπίδια τη δική της λίστα με τα υποψήφια γήπεδα. Κανένας δεν τόλμησε να του φέρει αντίρρηση, να τον κακοκαρδίσει. Τους ήταν πολύ πιο εύκολο να αντισταθούν στη λογική, η οποία έλεγε πως ένα παρατημένο στάδιο χωρίς άδεια λειτουργίας δεν ήταν δυνατόν, μέσα σε μία εβδομάδα, να μεταμορφωθεί σε ασφαλές γήπεδο για να φιλοξενήσει 17.000… «Ταλιμπάν» του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ. Ακόμη και ο υφυπουργός Αθλητισμού «διατάχθηκε» να υποχωρήσει μπροστά στην επιθυμία του Ιβάν.
Παρά τις υποκριτικές ανησυχίες με τις οποίες, παράγοντες, δημοσιογράφοι και οπαδοί, πλημμύρισαν -από προχθές- τα ραδιόφωνα και τα social media, για το όνειρο της ισονομίας που χάνεται, η μαύρη αλήθεια είναι πως ισονομία δεν είχαμε ποτέ. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το Κύπελλο με τον ίδιο, ακριβώς, τρόπο που όλα αυτά τα χρόνια οι δικές τους ομάδες έχουν πάρει ένα σωρό τρόπαια, και έχουν κλέψει πολλές νίκες και αρκετούς τίτλους από τον ΠΑΟΚ, με αδικίες πολύ πιο απροκάλυπτες. Δεν ζούμε, το τελευταίο διάστημα, κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει επί δεκαετίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το «παιχνίδι» ο Σαββίδης έτσι το βρήκε – δεν το επινόησε εκείνος. Το έμαθε παίζοντας (και χάνοντας) επί πέντε χρόνια. Και τώρα που άρχισε να κερδίζει, μην περιμένετε να αλλάξει τους κανόνες του.
Οι οποίοι (κανόνες) είναι απλοί: πρώτα ελέγχεις την ΕΠΟ, κι έπειτα παίρνεις με το μέρος σου την πλειονότητα των ομάδων στο Πρωτάθλημα, ώστε να ψηφίζουν ό,τι εξυπηρετεί τα συμφέροντά σου. Εάν έχεις και «δόντι» στην Κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα. Τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Οι διαιτητές έχουν το χάρισμα να «μυρίζονται» αμέσως ποιος είναι, κάθε φορά, ο ισχυρός – ποιον δεν πρέπει να δυσαρεστήσουν. Τις εποχές που κυριάρχησαν ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός -παλαιότερα αλλά και επί πολυμετοχικότητας- ή η ΑΕΚ, είχε συμβεί κάτι διαφορετικό; Οχι. Μόνον η διάρκεια της κυριαρχίας τους διέφερε, και η απληστία τους. Σε κάποιους δεν αρκούσε να παίρνουν τους τίτλους, αλλά απαιτούσαν να μη χάνουν ποτέ και πουθενά. Ηθελαν, επίσης, να καθορίζουν και τις τύχες των υπόλοιπων ομάδων. Γι’ αυτό η δική τους «χούντα» ήταν πιο ανυπόφορη.
Οταν την ποδοσφαιρική Αρχή (την ΕΠΟ) την εξουσίαζε το κράτος, τα κομματικά στελέχη που διόριζε στην Ομοσπονδία η εκάστοτε κυβέρνηση ήταν «της καρπαζιάς». Εάν «είχες» τον υπουργό, είχες και την εύνοιά της. Εκείνες τις εποχές είχαμε ζήσει «ομορφιές» ανεπανάληπτες – οι παλιοί θα τις θυμούνται. Σε Τελικό Κυπέλλου, καλή ώρα, κάποιες εκτελέσεις πέναλτι που δεν βόλευαν τον ισχυρό, επαναλαμβάνονταν, επειδή -λέει- τα φλας των φωτογράφων είχαν «τυφλώσει» τον παίκτη που σούταρε. Μετά το 1996 που το ποδόσφαιρο αποτίναξε τον ζυγό της πολιτικής, ο έλεγχος της ΕΠΟ κόστιζε κάτι παραπάνω, επειδή μεσολαβούσαν εκλογές. Αλλά, όποιος τον κέρδιζε -έχοντας και μια καλή ομάδα, βεβαίως- έπαιρνε το Πρωτάθλημα. Οσοι υποτίμησαν την αξία της φιλίας της Ομοσπονδίας και πίστεψαν ότι θα κατακτήσουν τον τίτλο επενδύοντας μόνο σε παίκτες, έκλαψαν τα λεφτά τους.
Οσο η ΕΠΟ θα παίζει τον ρόλο της «μάνας» στο τάβλι, που όποιος την πιάνει κερδίζει, η ισονομία θα είναι μια ουτοπία. Η εύνοια της εξουσίας της δεν μπορεί να μοιραστεί σε μερίδια, γιατί ο τίτλος του Πρωταθλητή είναι μόνον ένας. Από τη στιγμή που ο Σαββίδης μπήκε στο «τριπάκι», θα επιδιώξει να γίνει «χαλίφης στη θέση του χαλίφη». Θα τα καταφέρει; Οσα συνέβησαν στο Κύπελλο, η πιθανολογούμενη μετά βεβαιότητος εκλογή του «δικού του» (όπως ο ίδιος τον χαρακτηρίζει) υποψηφίου στην ΕΠΟ, η πρόσδεση αρκετών ομάδων στο «άρμα» του ΠΑΟΚ, ο επιχειρηματικός του καλπασμός, τα media που διαρκώς ασχολούνται μαζί του, οι καβγάδες στη Βουλή για την αφεντιά του, τα πάντα μαρτυρούν τη δυναμική του.