Ο Στέφανος Ντούσκος, ένα 24χρονο παλληκάρι από τα Γιάννενα, είναι -από τα ξημερώματα της Παρασκευής- ο ανέλπιστος αθλητικός μας ήρωας. Αυτός (ή αυτή) που παραδοσιακά εμφανίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σχεδόν «από το πουθενά», για να μας χαρίσει ένα μετάλλιο το οποίο, ούτε που φανταζόμασταν.
Το «από το πουθενά» δεν αναφέρεται στον αθλητή, αλλά στο άθλημα. Τρία Ολυμπιακά μετάλλια, όλα κι όλα, είχε να επιδείξει η ελληνική κωπηλασία: ένα στην Αθήνα (Πολύμερος – Σκιαθίτης), ένα στο Πεκίνο (Πολύμερος – Μούγιος), κι ένα στο Λονδίνο (Τσιάβου – Γιαζιτζίδου). Κανένα «χρυσό», μέχρι που το πέρασε στο λαιμό του ο Ντούσκος έπειτα από τη μυθική του κούρσα -με Ολυμπιακό ρεκόρ που «άντεχε» από το 2016- στον τελικό του μονού σκιφ.
Το πρώτο μετάλλιο της Ελλάδας στο Τόκιο ήταν υπερβατικό. Οπως της Βούλας Πατουλίδου στη Βαρκελώνη, της Νίκης Μπακογιάννη στην Ατλάντα, ή του Σπύρου Γιαννιώτη και της Αννας Κορακάκη στο Ρίο. Με ελάχιστη εμπειρία στον συγκεκριμένο τύπο σκάφους, ο Στέφανος είχε να αντιμετωπίσει «μορφές» της κωπηλασίας, από χώρες που επενδύουν πολλά και σαρώνουν τις διακρίσεις στο σπορ. Αφησε πίσω του, στη δεύτερη θέση, τον Νορβηγό Κιέτιλ Μπορτς (παγκόσμιο πρωταθλητή το 2013 και το 2018), στην τρίτη τον Ολυμπιονίκη Κροάτη Νταμίρ Μάρτιν, και εκτός βάθρου τον εν ενεργεία παγκόσμιο πρωταθλητή, Σβέρι Νίλσεν, από τη Δανία.
Είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις πρωταθλητών, παγκοσμίως, που, λίγο πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για τους Αγώνες στους οποίους στέφθηκαν «χρυσοί» Ολυμπιονίκες, δεν είχαν χορηγό. Επί μια δεκαετία, από τα 15 του που γνώρισε την κωπηλασία και την ερωτεύτηκε, εγκαταλείποντας το άλμα εις μήκος, τον Στέφανο τον στήριζαν οικονομικά οι γονείς του, από το υστέρημά τους (ο πατέρας του είναι επαγγελματίας οδηγός). Πριν από μερικά χρόνια είχε απογοητευθεί. Σκεφτόταν πως άδικα σπαταλά το χρόνο του (10 ώρες προπόνηση καθημερινά, 300 μέρες το χρόνο), σε ένα άθλημα που στην Ελλάδα θεωρείται… παρακατιανό. Που είναι και εξουθενωτικό. Πέρασε αμέτρητους μυϊκούς τραυματισμούς, έφτασε σε σημείο να μη μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι, λόγω πόνων στη μέση του. Αλλά δεν τα παράτησε.
Τον βοήθησαν και κάποιες συγκυρίες να ξαναβρεί το κουράγιο του, λες και η μοίρα του να γίνει Ολυμπιονίκης, του έκλεισε πονηρά το μάτι. Ηταν το 2019, όταν ξέμεινε από παρτενέρ στις κατηγορίες που «έτρεχε», δηλαδή στην τετράκωπο και τη δίκωπο, επειδή αρκετοί κωπηλάτες εγκατέλειπαν το άθλημα. Του είχε περάσει από το μυαλό να τους ακολουθήσει στην έξοδο, όμως ο επικεφαλής προπονητής, Τζιάνι Ποστιλιόνε (αυτός που ταίριαξε τη Μαρία Κυρίδου με την Χριστίνα Μπούρμπου) τον έπεισε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο μονό σκιφ. Η διαίσθηση του ιταλού τεχνικού αποδείχτηκε σωστή. Τον ενθάρρυνε και η μητέρα του, Μαρία, να το κάνει. Την ίδια χρονιά, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ-23 των ΗΠΑ, ο Ντούσκος πέτυχε την καλύτερη επίδοση στους Νέους (στα προκριματικά) και, στη συνέχεια, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο. Οχι μόνο δεν… πήδησε από τη βάρκα, αλλά και ανέβαλε τις σπουδές του στην Ιατρική Σχολή Ιωαννίνων, για χάρη της κωπηλασίας. Τα δύο επόμενα χρόνια κλείστηκε στο κωπηλατοδρόμιο του Σχοινιά, σαν ερημίτης.
Τις πρώτες σημαντικές διακρίσεις τις γνώρισε το 2014, όταν ακόμη ήταν μαθητής λυκείου. Τις περισσότερες, με τετράκωπο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ήταν μέλος του πληρώματος που τερμάτισε στην έκτη θέση. Κατέκτησε μετάλλια σε παγκόσμια και ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Νέων, και στους Μεσογειακούς. Εφέτος, στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έχασε οριακά ένα μετάλλιο – τερμάτισε τέταρτος. Αλλά, ακόμη κι όταν το βιογραφικό του ως αθλητή ήταν, πια, αρκετά πλούσιο, χορηγοί δεν φαίνονταν στον ορίζοντα. Η κωπηλασία δεν ήταν, ποτέ, στα ενδιαφέροντά τους. Το «χρυσό» του Ντούσκου, το 122ο Ολυμπιακό μας μετάλλιο, είναι, ίσως, η μεγάλη της ευκαιρία για ένα καλύτερο μέλλον.
Από Σεπτέμβριο ο Στέφανος θα ζει στα Γιάννενα, κοντά στους γονείς και τους φίλους του. Αν και δεν θα έχει πολλές ώρες να τους αφιερώσει. Γιατί θα σπουδάζει και, παράλληλα, θα προπονείται με τον σύλλογό του, τον Ναυτικό Ομιλο Ιωαννίνων. Είναι πεισματάρης με ό,τι καταπιάνεται. Θα τα καταφέρει. Αλλωστε, είναι μόνο 24 ετών. Και η πιο παραγωγική περίοδος για έναν κωπηλάτη είναι από τα 28 έως τα 38 του χρόνια.