Ο Ράφα Ναδάλ είχε απουσιάσει από τα κορτ για (σχεδόν) πέντε μήνες. Πάνω που ξεπέρασε το πρόβλημα με το τραυματισμένο του πόδι, λίγο πριν από την αλλαγή του xρόνου νόσησε από κορονοϊό. Αρκετά βαριά, όπως αποκάλυψε. Σκέφτηκε να αποσυρθεί από το Αυστραλιανό Open. Στα 36 του χρόνια (θα τα κλείσει τον Ιούνιο) δεν είχε κανένα λόγο να υποβάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια δοκιμασία. Ούτε η δόξα του λείπει, ούτε το χρήμα.
Στην πορεία του προς τον τελικό του τουρνουά έπαθε αφυδάτωση. Συνήλθε, όμως, καταφέρνοντας να φτάσει στο μεγάλο παιχνίδι της Κυριακής. Εκεί είχε να αντιμετωπίσει τον Ντανίλ Μεντβέντεφ, τον κατά τεκμήριο καλύτερο παίκτη στις σκληρές επιφάνειες τον τελευταίο χρόνο. Τον ίδιο, τα hard-courts τον δυσκόλευαν, ανέκαθεν. Από το 2009, που είχε κατακτήσει το τρόπαιο στη Μελβούρνη, είχε αγωνιστεί σε τέσσερις τελικούς, και είχε ηττηθεί και στους τέσσερις.
Ο Μεντβέντεφ πήρε το πρώτο σετ σε 42 λεπτά. Οταν κέρδισε και το δεύτερο, η βεβαιότητα για την ταυτότητα του νικητή έκλεισε πολλές τηλεοράσεις. Η τελευταία φορά που ο Ναδάλ είχε «επιστρέψει» από το 0-2 σε γκραν-σλαμ τελικό, ήταν πριν από 15 χρόνια: στο Γουΐμπλεντον του 2007. Το βρεγμένο -από την πολλή υγρασία- μαλλί του, τον έκανε να μοιάζει με μεσόκοπο που αδυνατεί να ανταγωνιστεί τον γεμάτο ενέργεια 26χρονο γιο του. Το «ρωσικό ρομπότ» τον σφυροκοπούσε αλύπητα. Μέχρι που εμφανίστηκε ένας «σούπερμαν» με φούξια μπλουζάκι: ο παλιός, καλός Ναδάλ, με το forehand πάνω από το κεφάλι του σαν το λάσο του καουμπόι να καταδιώκει τον αντίπαλό του.
Επίτευγμα «ψυχής»
Καμία τεχνική ανάλυση δεν μπορεί να εξηγήσει πειστικά, πώς ο Iσπανός θρύλος του τένις κατάφερε να ανατρέψει όλα τα δεδομένα και να βγει νικητής από αυτόν τον επικό τελικό, που κράτησε πεντέμισι ώρες. Ο άθλος του δεν περιγράφεται με τενιστικούς όρους – ήταν ένα επίτευγμα «ψυχής». Ακόμη ένα θαύμα της ατσάλινης θέλησης και της παροιμιώδους μαχητικότητας του «πολεμιστή» Ναδάλ. Που απέναντι στα νιάτα, το σφρίγος και τη δαιμονιώδη φόρμα του Μεντβέντεφ στάθηκε αποφασισμένος να μην παραδοθεί (ακόμα) στη φθορά του χρόνου. Στη συνέντευξη Τύπου τον χαρακτήρισε ως τον πιο απρόσμενο τίτλο της καριέρας του.
Με αυτόν συμπλήρωσε 21 κερδισμένα Γκραν-Σλαμ, τα περισσότερα που κατέκτησε, ποτέ, ένας τενίστας, αφήνοντας τους ιστορικούς του αντιπάλους (Φέντερερ και Τζόκοβιτς) να μοιράζονται τη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας (έχουν από 20 τρόπαια). Παράλληλα, έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης (μετά τον Τζόκοβιτς) που έχει θριαμβεύσει από δύο φορές -τουλάχιστον- σε όλα τα Majors. Ο Ναδάλ μετράει 13 Ρολάν Γκαρός (στην αγαπημένη του χωμάτινη επιφάνεια), τέσσερα Αμερικανικά Οpen, δύο Γουΐμπλεντον και δύο Αυστραλιανά Οpen.
Σύγκρουση δύο κόσμων
Ο κυριακάτικος τελικός ήταν η μάχη δύο κόσμων: του φλογερού ταμπεραμέντου του Ναδάλ, που αγωνίζεται με την «καρδιά» του, ενάντια στο «κρύο αίμα» (παρά τις εκρήξεις θυμού) του Μεντβέντεφ, που παίζει με το μυαλό του σκακιστή και τις αυστηρά προδιαγεγραμμένες κινήσεις. Ταυτοχρόνως, ήταν η αναμέτρηση δύο γενεών. Με τον 40άρη Φέντερερ να παλεύει να επανέλθει για να γράψει ένα φινάλε αντάξιο της μυθικής του καριέρας, τον Τζόκοβιτς να έχει θυσιάσει τη συμμετοχή του στο τουρνουά στις αντιεμβολιαστικές του εμμονές, και τον Ναδάλ ταλαιπωρημένο, υπήρχε η αίσθηση πως οι αγώνες στη Μελβούρνη θα σηματοδοτούσαν το τέλος της κυριαρχίας των Big-3 και την ανατολή της νέας γενιάς του τένις. «Η νέα εποχή έφτασε. Πόσο, ακόμη, θα μπορεί ο Ναδάλ να είναι ο Ναδάλ που θαυμάσαμε;», έγραφαν προ ημερών οι New York Times. Επεσαν έξω. Ο Ισπανός κράτησε ψηλά τη σημαία της «παλιάς φρουράς».
Ούτε ο Φέντερερ δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη, αν κρίνει κανείς από το συγχαρητήριο μήνυμα που έστειλε χθες βράδυ στον «φίλο του και μεγάλο αντίπαλο», Ράφα: «Πριν από μερικούς μήνες κάναμε πλάκα, που ήμασταν και οι δύο με πατερίτσες. Εκπληκτικό! Ποτέ μην υποτιμάς έναν σπουδαίο πρωταθλητή… Είμαι περήφανος που μοιράζομαι αυτή την εποχή μαζί σου και νιώθω τιμή που σου έδωσα ώθηση να πετύχεις περισσότερα. Οπως έκανες κι εσύ σε μένα τα τελευταία 18 χρόνια». Ο Ελβετός αντιλαμβάνεται περισσότερο από τον καθέναν, πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκανε ο Ναδάλ. Πριν από τον Ισπανό, μόνον εκείνος είχε κατακτήσει το Αυστραλιανό Οpen στα 35+ και έπειτα από έξι μήνες απουσίας από τη δράση.
Ο Μεντβέντεφ, που το παρουσιαστικό του παραπέμπει περισσότερο σε ήρωα του Ντίκενς, παρά σε τενίστα, δείχνει πιο έτοιμος από όλους τους υποψήφιους διαδόχους των Big-3 να παραλάβει τα σκήπτρα. Ηταν ο πρώτος της next-gen που κατέκτησε major τουρνουά, και ο μόνος, προς το παρόν, που έχει κερδίσει κάποιο από τα «ιερά τέρατα» σε γκραν-σλαμ τελικό (τον Τζόκοβιτς, τον περασμένο Σεπτέμβριο στο αμερικανικό Οpen). Η απογοήτευση που «έβγαλε» στη συνέντευξη Τύπου μαρτυρά ότι το είχε πιστέψει πως θα μπορούσε να φτάσει σε back-to back- επιτυχίες, μετά τον θρίαμβό του στη Νέα Υόρκη, και πολύ σύντομα να σκαρφαλώσει στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Αλλά, χθες, ο Ναδάλ… του μήνυσε να μη βιάζεται.
Η κυριαρχία των τριών τενιστών που την τελευταία 20ετία έδωσαν στο άθλημα «άλλη διάσταση», συνεχίζεται. Ο τελευταίος -μέχρι σήμερα- τενίστας που έφτασε σε διαδοχικές κατακτήσεις major τροπαίων, πέραν του Τζόκοβιτς, είναι ο Ναδάλ: το 2012. Από το 2009 κι έπειτα, μόνο μια φορά (το 2014) δεν κέρδισε το Αυστραλιανό Οpen ο Τζόκοβιτς, ο Φέντερερ, ή ο Ναδάλ. Από το 2003, όταν ο Φέντερερ κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στο Γουΐμπλεντον, μέχρι σήμερα, οι τρεις τους έχουν «σαρώσει» το 82% των μεγάλων τουρνουά: 61 στα 74. Μάλιστα, οκτώ από αυτές τις 19 σεζόν δεν άφησαν κανέναν άλλον να πάρει τίτλο σε Γκραν-Σλαμ. Και από τις 2 Φεβρουαρίου 2004, όταν για πρώτη φορά ο Φέντερερ βρέθηκε στην κορυφή του ranking, μόνον ο Αντι Μάρεϊ κατάφερε να διακόψει την εναλλαγή τους στην πρωτοκαθεδρία του σπορ.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς παραμένει από σήμερα (31/1) επικεφαλής στην παγκόσμια κατάταξη τένις για 358η εβδομάδα. Ο Μεντβέντεφ και οι υπόλοιποι «ανατέλλοντες αστέρες» των κορτ θα συνεχίσουν στη «σκιά» των μεγαλύτερων (και καλύτερων) από εκείνους. Και στο Ρολάν Γκαρός, που ακολουθεί, ο Ναδάλ θα αναζητήσει το 22ο μεγάλο του τρόπαιο – κάτι που θα είναι πρωτοφανές και, ταυτοχρόνως, τόσο αναμενόμενο. Στον παράξενο κόσμο του τένις, όπου ο χρόνος έχει τους δικούς του κανόνες, όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο… πιο ίδια μένουν.