Φιλικό ματς της Εθνικής μπάσκετ στην άδεια αυγουστιάτικη Αθήνα με 11.000 εισιτήρια να έχουν πουληθεί, ήδη, το απόγευμα της προηγούμενης μέρας, είχαμε πολύ καιρό να δούμε. Ο λόγος που τα αποκαλυπτήρια της νέας έκδοσης της «επίσημης αγαπημένης», στην αναμέτρησή της με την Ισπανία, συγκέντρωσαν τέτοιο ενδιαφέρον, είναι, προφανώς, η πεποίθηση των ελλήνων φιλάθλων ότι στο Ευρωμπάσκετ του Σεπτεμβρίου (1-18/9) θα φτάσει μακριά. Ακόμη και σε μετάλλιο – γιατί όχι; Είναι και η δίψα για διάκριση. Από την τελευταία φορά που η Ελλάδα ανέβηκε στο βάθρο μεγάλης μπασκετικής διοργάνωσης, πέρασαν 13 χρόνια. Είναι πάρα πολλά, για μια χώρα με εξαιρετική παράδοση στο σπορ.
Αυτή η αισιοδοξία δεν είναι αυθαίρετη. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ένας από τους κορυφαίους παίκτες στον Κόσμο, φόρεσε ξανά τη γαλανόλευκη φανέλα έπειτα από, σχεδόν, τρία χρόνια απουσίας. Η τελευταία του εμφάνιση με το εθνόσημο καταγράφηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2019 στο Μουντομπάσκετ της Κίνας, στο ματς εναντίον της Τσεχίας. Η Εθνική χρειαζόταν νίκη με διαφορά (τουλάχιστον) 12 πόντων, όμως το τελικό σκορ (84-77) σήμανε το πρόωρο τέλος της στο τουρνουά. Ο «Greek Freak» έφυγε από το γήπεδο πικραμένος, αμίλητος – ούτε στη μεικτή ζώνη δεν εμφανίστηκε, για να πει δυο λόγια. Στους 35 μήνες που μεσολάβησαν, φόρεσε το δακτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ, κατέκτησε τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη των Τελικών, αναδείχτηκε για άλλη μια φορά MVP της regular season, και έγινε δυο φορές πατέρας. Τώρα, λίγο πριν κλείσει τα 28, επέστρεψε για να οδηγήσει την Εθνική Ελλάδας σε μια μεγάλη επιτυχία. Που, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, θα του έδινε μεγαλύτερη χαρά και από τη «στέψη» του με τους Μπακς.
Τον πλαισιώνει ένα εξαιρετικό γκρουπ παικτών: ο Νικ Καλάθης, ο Κώστας Σλούκας στο μεσουράνημά του, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ των Μάβερικς – ίσως, το καλύτερο ρόστερ που είχε, ποτέ, η Εθνική μετά το 2010 (Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης, Νίκος Ζήσης, Αντώνης Φώτσης, Γιώργος Πρίντεζης, Γιάννης Μπουρούσης, Σοφοκλής Σχορτσιανίτης και ο Καλάθης στα 21 του). Το «ίσως» δεν θα είναι απαραίτητο, αν τα καταφέρει και ο τραυματίας Γιώργος Παπαγιάννης: ένας από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης, κορυφαίος ριμπάουντερ της περσινής Ευρωλίγκας (με 8,2 κατά μέσον όρο), τον οποίο η front-line της Εθνικής μας δεν έχει την πολυτέλεια να στερηθεί, όσο θα απουσιάζει και ο Ντίνος Μήτογλου (δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής, ώσπου να τελεσιδικήσει η απόφαση της πειθαρχικής επιτροπής για τη γνωστή υπόθεση ντόπινγκ).
Πάνω απ’ όλα, τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν την κάνει η παρουσία του Δημήτρη Ιτούδη. Ενός κανονικού, «μάχιμου» προπονητή, από τους κορυφαίους της Ευρώπης, με τεράστια εμπειρία από ματς που «καίνε», τεχνογνωσία στην κατάκτηση τίτλων, και με κύρος που του επιτρέπει να επιβάλει τους κανόνες του στην ομάδα. Ο 51χρονος κόουτς θα προσπαθήσει να πετύχει περισσότερα από τους προκατόχους του και στην περιλάλητη αξιοποίηση του Γιάννη, η οποία δεν είναι απλή υπόθεση. Θα πρέπει να κατασκευάσει μια πεντάδα με τον έλληνα ΝΒΑer (με βασικό ζητούμενο, οι συμπαίκτες του να καταφέρουν να ακολουθήσουν τον «τρελό» ρυθμό του), και μια χωρίς αυτόν. Μια πεντάδα για τις ανάγκες της επίθεσης και μια για τις ανάγκες της άμυνας, με τον Αντετοκούνμπο, ή χωρίς.
Το εμπεδώσαμε, πια, ότι η βοήθεια του Γιάννη, από μόνη της, δεν εγγυάται την επιτυχία. Ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας ήταν παρών και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 2014 και του 2019, στο Ευρωπαϊκό του 2015, και στο Προολυμπιακό Τουρνουά του 2016. Αλλά προκοπή, δεν είδαμε. Ούτε η «ποιότητα» του ρόστερ προσφέρει βεβαιότητες. Με την «υπερομάδα» του 2010 στο Παγκόσμιο της Τουρκίας είχαμε αποκλειστεί στους «16». Ενα χρόνο νωρίτερα, χωρίς τους (τραυματίες) Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Τσαρτσαρή, κερδίσαμε το τελευταίο μας -μέχρι σήμερα- μετάλλιο, το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας. Κι έκτοτε, όχι βάθρο δεν ξαναείδαμε, αλλά ούτε το καταραμένο «χιαστί» παιχνίδι δεν μπορούμε να περάσουμε. Πάντα κάτι έλειπε. Πάντα κάτι έφταιγε. Συνήθως, οι προπονητές.
Μετράμε τις εξαιρετικές μονάδες που διαθέτουμε, και ονειρευόμαστε μετάλλια. Καλά κάνουμε. Ωστόσο, για να μην εκπλαγούμε δυσάρεστα για ακόμη μια φορά, θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας και ποιους παίκτες θα βρούμε απέναντι: τον Ντόντσιτς, τον Γιόκιτς, τον Γιούλ, τον Μπογκντάνοβιτς, τον Ντράγκιτς, τον Γκομπέρ, τον Φουρνιέ… Αλλά και ποιες ομάδες: την Ισπανία, τη Σερβία, τη Γαλλία, τη Σλοβενία, τη Λιθουανία, την Ιταλία, την Τουρκία… Οποια θέση κι αν καταλάβουμε στον όμιλό μας (Ελλάδα, Ιταλία, Κροατία, Ουκρανία, Μεγάλη Βρετανία, Εσθονία), το ματς – «φωτιά» στα προημιτελικά δεν το γλιτώνουμε. Αν τερματίσουμε πρώτοι, ή δεύτεροι, θα συναντήσουμε τη Γαλλία, τη Λιθουανίας, ή τη Σλοβενία. Ως τρίτοι, την Ισπανία, ή την Τουρκία. Κι ως τέταρτοι, πιθανότατα, τη Σερβία. Εκεί, στα «νοκ-άουτ», θα φανούν οι πραγματικές μας δυνατότητες. Το πρώτο «ματς της αλήθειας» θα το έχουμε δώσει μερικές μέρες νωρίτερα. Στις 25 Αυγούστου, στο Βελιγράδι, για τα προκριματικά του Μουντομπάσκετ 2023: Σερβία – Ελλάδα. Νίκολα Γιόκιτς Vs Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Λοιπόν; Πάμε στο Ευρωμπάσκετ για μετάλλιο; Ο ρεαλιστής Γιάννης τα είπε όλα σε λίγες προτάσεις: «Σε όσες διοργανώσεις έχω πάει, δεν έχουμε περάσει στην οκτάδα. Δεν μπορεί να σκεφτόμαστε το μετάλλιο, πάντα αυτό κάνουμε και τρώμε τα μούτρα μας. Πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα, κι αυτό είναι η οκτάδα – μακάρι να το πετύχουμε. Δεν κέρδισα πρωτάθλημα επειδή σκεφτόμουν τον τίτλο στο NBA. Βήμα – βήμα, να γίνουμε καλύτεροι πρέπει».