Αν η καταστροφική πυρκαγιά στη Νοτρ Νταμ πλήγωσε συναισθηματικά όλους τους Γάλλους, αν για τους Παριζιάνους μπορεί να εξελιχθεί ακόμη και σε τουριστική συμφορά, για τον Εμανουέλ Μακρόν είναι ήδη σκέτη κατάρα!
Αδιανόητα παιχνίδια της ζωής: οι πύρινες γλώσσες ξέφυγαν από το λημέρι του Κουασιμόδου και έκαψαν τον προγραμματισμό του γάλλου προέδρου, δηλαδή την ανακοίνωση δέσμης φιλολαϊκών μέτρων, μέσω διαγγέλματος προς τον λαό, στις 8 το βράδυ της περασμένης, αποφράδας για τους Γάλλους, Δευτέρας.
Τον πρόλαβε η φωτιά και το διάγγελμα ματαιώθηκε – και η ειρωνεία έγκειται στο ότι αφορούσε ένα πρόγραμμα προσαρμοσμένο σε εκείνη τη λέξη που ο Ουγκώ την έβαλε να στολίζει κάποιον τοίχο της Παναγίας των Παρισίων γραμμένη στα ελληνικά: ΑΝΑΓΚΗ.
«Πρέπει να σεβαστούμε αυτήν τη στιγμή. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο πρόεδρος θα μιλήσει εν ευθέτω χρόνω» ανακοίνωσαν τα Ηλύσια Πεδία όσον αφορά τις ματαιωθείσες προεδρικές εξαγγελίες.
Η εφημερίδα Le Figaro πάντως βρήκε τον τρόπο να «ρίξει μια ματιά» στο κείμενο της ομιλίας με τα νέα μέτρα, και τα παρουσίασε στους αναγνώστες της. Είναι κατά κάποιον τρόπο εμπνευσμένα από τα χαοτικά Κίτρινα Γιλέκα, αφού στοχεύουν ακριβώς στην καταστολή των κινητοποιήσεών τους και των βιαιοτήτων που τις συνοδεύουν. Μόλις τα νέα διαδόθηκαν, τα Ηλύσια Πεδία φρόντισαν να ενημερώσουν τους πολίτες ότι «ο αρχηγός του κράτους δεν επιβεβαιώνει ούτε σχολιάζει διαρροές στον Τύπο».
Αν δεν καιγόταν η εκκλησία της Παναγίας, με μία αγόρευση 28 λεπτών ο Μακρόν θα πληροφορούσε τους Γάλλους ότι υπακούει στη λαϊκή ΑΝΑΓΚΗ, έτσι ξεκινά έναν αγώνα υπέρ της μεσαίας τάξης, αλλά και εναντίον «του συστήματος της κάστας και των προνομίων».
Θα εξήγγελλε φορολογικές ελαφρύνσεις, τιμαριθμική αναπροσαρμογή των χαμηλότερων συντάξεων, τοπικά δημοψηφίσματα – όλα ταιριαστά με τη δική του ΑΝΑΓΚΗ να υποστηρίξει ότι ο «μεγάλος εθνικός διάλογος», το πρότζεκτ που είχε εγκαινιάσει τον περασμένο Ιανουάριο, είχε ουσιαστικά και όχι επικοινωνιακά αποτελέσματα.
«Την κλείνω!»
Το καλό χαρτί των εξαγγελιών -μέχρι νεωτέρας, καμένο και αυτό- θα έπεφτε σαν κεραυνός (ή σαν φλεγόμενο «βέλος») πάνω στα ιερά και στα όσια του γαλλικού αστισμού: ο πρόεδρος θα ανακοίνωνε ότι κλείνει ο ναός της ελίτ, η περιβόητη Εθνική Σχολή Διοίκησης (École Nationale d’Administration), το εκπαιδευτικό ίδρυμα που δημιουργήθηκε το 1945 από τον Σαρλ Ντε Γκολ με στόχο τη σφυρηλάτηση του πολιτικού προσωπικού της Γαλλίας. Πρόκειται για σχολείο παραγωγής κρατικών στελεχών ανώτατης βαθμίδας, πολιτικών και δη προέδρων της Γαλλικής Δημοκρατίας: εκεί, λόγου χάρη, φοίτησαν ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ζακ Σιράκ, ο Φρανσουά Ολάντ, όπως και ίδιος ο Μακρόν αλλά και ο πρωθυπουργός του, ο Εντουάρ Φιλίπ.
Επιστροφή στην κοινωνία
«Το κράτος πρέπει να δώσει το παράδειγμα. Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών και δημοκρατικής αριστείας, πρέπει να επαναφέρουμε δημοκρατικούς κανόνες για την πρόσληψη και τη σταδιοδρομία στα υψηλά κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης. Πιστεύω στην υπεροχή της δημοκρατίας και η δημοκρατία χρειάζεται μια ελίτ, δηλαδή τους ανθρώπους εκείνους οι οποίοι θα λαμβάνουν τις αποφάσεις. Απλά, αυτή η ελίτ πρέπει να επιλεγεί από την κοινωνία αξιοκρατικά, αποκλειστικά βάσει προσόντων».
Αυτά θα έλεγε ο Μακρόν, λέει η Le Figaro, αλλά οι βουλές του Θεού (ή των ανθρώπων – ποιος ξέρει;) ήταν άλλες. Η «κοινωνία των ίσων ευκαιριών» και σε «αποκλειστικά αξιοκρατική βάση» θα περιμένει λίγον καιρό ακόμη την εξαγγελία της.