Αν, όπως λένε, τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ζωή, οι εβδομαδιαίες εμφανίσεις του μαφιόζου Σεντάτ Πεκέρ έγιναν το πιο αναπάντεχο και επιτυχημένο σίριαλ των τελευταίων μηνών στην Τουρκία.
Ο πενηντάρης γκάνγκστερ, που φυλακίστηκε πολλές φορές για απάτες, δολοφονίες και εμπλοκή στο οργανωμένο έγκλημα, έσπασε τη μονοτονία της καραντίνας και του ραμαζανιού, εκθέτοντας μέσα από το YouTube τα «άπλυτα» των σχέσεων του οργανωμένου εγκλήματος με εκπροσώπους του τουρκικού κράτους.
Και όπως σε κάθε καλή δραματική σειρά, το τέλος του επεισοδίου ανεβάζει την αγωνία για το επόμενο. «Δεν τελείωσε, θα ξαναπούμε για αυτό», είναι το κλείσιμο του Πεκέρ σε κάθε επεισόδιο.
Σε κάθε παρέμβάση του στο YouTube, ο μαφιόζος παρουσιάζει και από ένα βιβλίο που σχολιάζει τρόπον τινά όσα λέει. Είχαν μάλιστα κάνει την εμφάνισή του στο γραφείο του τα απομνημονεύματα του Λέον Τρότσκι. Μήπως βλέπει τον εαυτό του σαν διωγμένο από κάποιον ανώνυμο τούρκο Στάλιν, αναρωτιέται ο Monde.
Δύο άνθρωποι πολύ κοντά στον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν (να είναι αυτός ο «Στάλιν»;) απασχόλησαν τον Πεκέρ. Είναι ο υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού και ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ, γαμπρός του Ερντογάν και καρατομηθείς υπουργός Οικονομικών. Τον απασχόλησε και ο Μεχμέτ Αγκάρ, υπουργός Εσωτερικών το 1996.
Για τον Σοϊλού είπε ότι ο ίδιος περιέβαλε τον υπουργό με σεβασμό και ότι αυτός του παρείχε αστυνομικούς ως σωματοφύλακες, αλλά και εμπιστευτικές πληροφορίες για διώξεις εναντίον του. Ο Πεκέρ μετακόμισε το 2019 στο Μαυροβούνιο, με την επίσημη δικαιολογία της παρακολούθησης πανεπιστημιακών μαθημάτων. Ωστόσο, σε όλους έλεγε ότι έφυγε από την Τουρκία λόγω της προσωπικής έχθρας που έχει με τον γαμπρό του προέδρου.
Τον Ιανουάριο του 2021, ο Πεκέρ συνελήφθη στη Βόρεια Μακεδονία και στη συνέχεια απελάθηκε στο Κόσοβο. Κατόπιν, τα ίχνη του χάνονται μεταξύ των Βαλκανίων και του Ντουμπάι, όπου μάλλον βρίσκεται. Μακριά από την Τουρκία, αλλά με πλούσια και κατά τα φαινόμενα «μαύρα» κατάστιχα για τους πρώην προστάτες του.
Και έχει να πει πολλά, μεταξύ άλλων για την εμπλοκή της ισλαμικής και εθνικιστικής ελίτ στο εμπόριο, στους εκβιασμούς και σε ύποπτους θανάτους, όπως αυτόν μιας δημοσιογράφου από το Καζακστάν που θα έκανε αποκαλύψεις για τον Αγκάρ, αλλά βρέθηκε νεκρή.
Όπως είναι φυσικό, όσα λέει ο Πεκέρ έφεραν δυσφορία στις τάξεις του κυβερνώντος AKP. Οι παραλληλισμοί με τη διαβόητη «υπόθεση Σουσουρλούκ» είναι προφανείς. Το 1996 ένα (μάλλον όχι τυχαίο) τροχαίο δυστύχημα σε αυτή την πόλη της δυτικής Τουρκίας αποκάλυψε άθελά του τις σχέσεις της πολιτικής με τις μαφίες. Ήταν η εποχή του «βρώμικου πολέμου» στο Κουρδιστάν, όπου το κράτος συνεργάστηκε με τον υπόκοσμο για να εξοντώσει μέλη του κουρδικού PKK.
Το σκάνδαλο έφερε το τέλος της υπουργικής θητείας του Αγκάρ, όχι όμως και της υπόγειας σχέσης του βαθέος κράτους με τις μαφίες.