«Δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να σας το πούμε. Ο δυνατός και ευγενής φίλος “Lemmy” πέθανε σήμερα μετά από σύντομη μάχη με μια επιθετική μορφή καρκίνου. Εμαθε πως έπασχε στις 26 Δεκεμβρίου. Βρισκόταν σπίτι, μπροστά από το αγαπημένο του video game από το “The Rainbow”, με την οικογένειά του». Η ανακοίνωση στην επίσημη σελίδα στο facebook του συγκροτήματος Μotorhead στις τρεις τα ξημερώματα ώρα Ελλάδος για το θάνατο του τραγουδιστή και μπασίστα Ιαν Κίλμιστερ, προκάλεσε σοκ στους ανά τη γη θαυμαστές του.
«Δεν μπορούμε καν να σας εκφράσουμε το μέγεθος του σοκ και της λύπης μας. Δεν υπάρχουν λόγια. Θα μπορέσουμε να μιλήσουμε περισσότερο τις επόμενες μέρες. Μέχρι τότε, παρακαλούμε βάλτε δυνατά τη μουσική των Motorhead, παίξτε δυνατά μουσική των Hawkwind, ακούστε δυνατά τη μουσική του “Lemmy”. Και πιείτε μερικά ποτά. Μοιραστείτε ιστορίες. Γιορτάστε τη ζωή με τον τρόπο που αυτός ο υπέροχος άνθρωπος την γιόρτασε, τόσο ζωντανά και έντονα. Αυτό ακριβώς θα ήθελε».
Ο -ακριβώς 70 ετών- Ιαν «Lemmy» Kίλμιστερ, ήταν για πολλούς «ο πιο κουλ άνθρωπος στη γη». Ο συγκλονιστικός βρετανός μουσικός που όπως έγραψαν κάποιοι «προκαλούσε ακόμα και την κόλαση με τη μουσική του», ήταν μέλος των Hawkwind πριν δημιουργήσει τους Motorhead, των οποίων βέβαια η μεγαλύτερη επιτυχία είναι το «Αce of spades». Καθόρισε τη ροκ μουσική σε κάθε επίπεδο – από τον ήχο μέχρι τους στίχους.
«Μπορεί να με σκοτώσουν οι πολλές γυναίκες, το ποτό ή η πολλή μουσική, όμως αυτός είναι ένας υπέροχος τρόπος να πεθάνει κανείς»
Ο Κίλμιστερ γεννήθηκε παραμονή Χριστουγέννων του 1945 στο Σταφορντσάιρ της Αγγλίας. Αποφάσισε ακαριαία να γίνει ρόκερ, όταν είδε τους Beatles να παίζουν στο Cavern Club του Λίβερπουλ, ενώ ο ίδιος ήταν ακόμα έφηβος. Παράτησε το σχολείο, εργάστηκε σε βιομηχανίες και εκτροφεία αλόγων. Αρχισε να ταξιδεύει με διάφορες μπάντες στη δεκαετία του ’60. Επαιζε μπάσο φορώντας μια σχεδόν διαστημική στολή στους Hawkwind για τρία χρόνια μέχρι το 1975, οπότε εκδιώχθηκε από το συγκρότημα μετά τη σύλληψή του για κατοχή ναρκωτικών στα σύνορα ΗΠΑ-Καναδά. Στην αυτοβιογραφία του «White Line Fever» έγραψε πως «απλώς έκανα τα λάθος ναρκωτικά». Ετσι ίδρυσε τους Motorhead.
Ηθελε να δημιουργεί ροκ μουσική στην πιο γρήγορη, δυνατή, σχεδόν πρωταρχική μορφή της, γεγονός που επηρέασε σημαντικά τη σκηνή της thrash metal μουσικής. Όταν τον ρωτούσαν, επέμενε πως οι Motorhead ήταν ένα καθαρά ροκ συγκρότημα. Επέμενε πως ήθελε να είναι «η πιο βρώμικη ροκ μπάντα του κόσμου. Αν μετακομίσουμε δίπλα σας, το γκαζόν σας θα πεθάνει». Οπως σημειώνει το Variety, o Kίλμιστερ τραγουδούσε με έναν έντονα λαρυγγικό αλλά συγχρόνως μελωδικό τρόπο και έπαιζε μπάσο με στιλ κλασικού κιθαρίστα.
Ζούσε στο Λος Αντζελες τις τελευταίες δεκαετίες. Ισχυριζόταν πως έχει κοιμηθεί με περισσότερες από 1.000 γυναίκες, αγαπούσε το βίντεο πόκερ είχε μεγάλη συλλογή αναμνηστικών των Ναζί, αν και πεισματικά αρνιόταν πως έχει οποιοδήποτε πνευματική ή πολιτική συγγένεια μαζί τους. «Απλά, πάντα τα κακά αγόρια φοράνε τις καλύτερες στολές. Ο Ναπολέων, οι Ναζί. Δεν είμαι φασίστας, ούτε skinhead» είχε πει στο περιοδικό Spin. Κάθε μέρα της ζωής του, για πολλά χρόνια, έπινε ένα μπουκάλι Jack Daniels, αν και τελευταία ισχυριζόταν πως το έχει μειώσει. O Kίλμιστερ έγραψε το τραγούδι των Ramones «R.A.M.O.N.E.S.» και μέρος των στίχων της μπαλάντας του Ozzy Osbourne «Mama, I’m Coming Home». Συχνά έλεγε ότι από αυτό το τελευταίο τραγούδι έβγαλε τα περισσότερα χρήματα από τα πνευματικά δικαιώματα, σε σχέση με κάθε άλλο τραγούδι που έκανε για τους Motorhead επί 15 χρόνια.
Δεν συνήθιζε να κρατά το στόμα του κλειστό. Κάθε άλλο. Μετά το μακελειό στο Παρίσι τον Νοέμβριο, μίλησε στο γερμανικό σόου «ZDF Aspekte». Το συγκρότημα είχε παίξει περίπου δέκα φορές στο Μπατακλάν, ο χώρος τού ήταν οικείος: «Κοιτάζαμε στην τηλεόραση τι συνέβαινε. Μπορούσες να ακούσεις πυροβολισμούς. Είναι τόσο χαζό! Αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο χαζοί! Για ποιο λόγο να γίνει όλο αυτό; Νομίζεις ότι είναι ηρωικό κατόρθωμα να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους; Μαλάκες. Δειλοί.» Σχεδίαζαν εμφάνιση στο Παρίσι την αμέσως επόμενη μέρα των επιθέσεων, μια συναυλία που δεν δόθηκε ποτέ… « Θα πήγαινα την επόμενη μέρα να παίξω κανονικά. Αν οι τρομοκράτες σε σταματήσουν, νίκησαν. Και δεν θα με χτυπήσουν. Αν η αστυνομία ακυρώσει ένα show δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, αλλά εμείς δεν θα ακυρώναμε».
Σε πρόσφατη συνέντευξή του είπε: «Μπορεί να με σκοτώσουν οι πολλές γυναίκες, το ποτό ή η πολλή μουσική, όμως αυτός είναι ένας υπέροχος τρόπος να πεθάνει κανείς».