Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης δεν κομίζει κάτι καινούργιο στην πολιτική ατζέντα. Όμως είναι και αυτός ένα από τα «φαντάσματα» της Πρώτης Φοράς Αριστερά που έρχονται να στοιχειώσουν —και να αποκαθηλώσουν— το δήθεν σοσιαλδημοκρατικό προφίλ που επιχειρεί να φιλοτεχνήσει εσχάτως ο Αλέξης Τσίπρας για τον εαυτό του.
Ο κ. Λαφαζάνης, πρώην κορυφαίος υπουργός τη πρώτης κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πρώην επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας, δημοσίευσε στον ιστότοπο iskra.gr ένα κείμενο-προπομπό του βιβλίου που θα εκδώσει με τίτλο «Η μεγάλη προδοσία». Σε αυτό το κείμενο δεν στάθηκε τόσο στην περιβόητη πια «κωλοτούμπα» του κ. Τσίπρα και πώς «πρόδωσε» το «Οχι» του δημοψηφίσματος του 2015, κάνοντάς το ένα ταπεινωμένο «ναι» και ένα τρίτο εφιαλτικό μνημόνιο, αλλά κυρίως στο πώς ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κοροϊδέψει τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, με υποσχέσεις περί κυβέρνησης εθνικής ενότητας και να αναβαπτίσει έπειτα με κάλπες, τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς, τον δεσμό του με την εθνικιστική Δεξιά του Πάνου Καμμένου.
Και αυτό το θέμα, το πώς οι υπόλοιποι αρχηγοί που σύρθηκαν να συναινέσουν στο τρίτο μνημόνιο —καθώς πια οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είχαν απωλέσει την πλειοψηφία— πίστεψαν τις υποσχέσεις του κ. Τσίπρα ότι δεν θα προσφύγει στις κάλπες, έχει ξαναειπωθεί στο παρελθόν, αλλά τώρα ο κ. Λαφαζάνης τα συγκεντρώνει σε ένα κείμενο, προφανώς από τη δική του οπτική γωνία.
Έτσι, διαβάσαμε πώς ο κ. Τσίπρας είχε δεσμευτεί για «συγκυβέρνηση» με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι μετά την ψήφιση του τρίτου μνημονίου στις 14 Αυγούστου ’15 και πώς ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Βαγγέλης Μεϊμαράκης, είχε φτάσει στο σημείο να προτείνει για πρωθυπουργό σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας τον Γιάννη Δραγασάκη. Και πώς τελικά ο κ. Τσίπρας, «σε συμπαιγνία» με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, οδήγησε τη χώρα σε εκλογές-εξπρές με το γνωστό διχαστικό δίλημμα «ή μας τελειώνουν ή τους τελειώνουμε».
Ο κ. Λαφαζάνης έγραψε το άρθρο στο iskra.gr ώστε να αποκρούσει τις κατηγορίες ότι μπορούσε να ανατρέψει τον κ. Τσίπρα και να μην ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο.
Έγραψε ο κ. Λαφαζάνης:
«Επειδή αυτή η άποψη δεν είναι μεμονωμένη αλλά εντύπωση πολλών πολιτών, θεωρώ χρέος μου να διευκρινίσω τα γεγονότα…
»(…) Η κυβέρνηση, αντί να πέσει, είδε το Μνημόνιό της να συγκεντρώνει 222 βουλευτικές ψήφους, έναν αριθμό ρεκόρ, που δεν είχε συγκεντρώσει κανένα Μνημόνιο .
»Στη συνέχεια ο Αλ. Τσίπρας , μετά από αυτόν τον απρόσμενο “θρίαμβο”, “πούλησε” τα “συνεταιράκια” του και έσπευσε να παραιτηθεί, προκειμένου να προκηρύξει σε συμπαιγνία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, εκλογές σε χρόνο-εξπρές, παρά τις αντίθετες υποσχέσεις που είχε δώσει σε Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι για “συγκυβέρνηση”.
»Πράγματι, ο Α. Τσίπρας για να καθησυχάσει τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι και να “κλειδώσει” την ψήφο τους στη Βουλή για το τρίτο μνημόνιο, το οποίο θα ήταν το πρόγραμμά του της νέας περιόδου και περίπου διαφήμιζε ως “μάννα εξ ουρανού” για την Ελλάδα, είχε αποδεχθεί άτυπη συμφωνία μαζί τους πως θα προχωρούσαν σε συγκυβέρνηση, ενδεχομένως και με έναν άλλο πρωθυπουργό από τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην πάνε τα κόμματά τους ως πρόβατα επί σφαγήν σε άμεσες εκλογές, έχοντας ψηφίσει το πρόγραμμα του “αντιπάλου” τους!
»Αυτός ήταν, άλλωστε, ο λόγος για τον οποίο ο Αλ. Τσίπρας δεν παραιτήθηκε άμεσα για να πάμε σε εκλογές, όπως θα «έπρεπε», μετά την οδυνηρή, μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, για το κόμμα του ψηφοφορία στη Βουλή, άσχετο αν την κέρδισε με τη “κτηνώδη” πλειοψηφία των 222 βουλευτών.
»Αντίθετα, αμέσως σχεδόν μετά την ψηφοφορία στη Βουλή για το τρίτο μνημόνιο, το κυβερνητικό επιτελείο δήλωσε ότι θα καταθέσει στη Βουλή για συζήτηση και ψηφοφορία πρόταση εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση.
»Ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε κανένα άλλο λόγο να καταθέσει τέτοια πρόταση με κάτω από 120 βουλευτές στη διάθεσή του, αν δεν είχε τη συμφωνία παρασκηνίου από την ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, κυρίως βέβαια από τη ΝΔ, ότι θα έδιναν θετική ψήφο στη κυβέρνηση ή τουλάχιστον δεν θα την έριχναν.
»Γι’ αυτό άλλωστε ο τότε αρχηγός της ΝΔ Ευ. Μεϊμαράκης είχε καταθέσει δημόσια πρόταση προς τον ΣΥΡΙΖΑ για να συγκυβερνήσουν, υποδεικνύοντας ως πρωθυπουργό τον Γιάννη Δραγασάκη.
»Ο τελευταίος, βεβαίως, γνωρίζοντας προφανώς και τις δεύτερες σκέψεις του Αλ. Τσίπρα και της ομάδας του, για παράκαμψη της υποσχεθείσας πρότασης εμπιστοσύνης στη Βουλή προς τη κυβέρνηση με στόχο την άμεση προκήρυξη εκλογών, “αρνήθηκε” με χίλιες ευγένειες και όσο “πατάει η γάτα” την “τιμητική” πρόταση Μεϊμαράκη, με ένα τρόπο που περίπου σήμαινε αποδοχή της.
»Πράγματι, ενώ ο Αλ. Τσίπρας είχε ατύπως συμφωνήσει στο παρασκήνιο για συγκυβέρνηση με τα άλλα κόμματα του κατεστημένου, αντελήφθη γρήγορα τη “παγίδα”. Πέταξε στο κάλαθο των αχρήστων την ανακοινωθείσα πρότασή του για ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, που ήταν όχημα διαμόρφωσης συναίνεσης και με διάγγελμά του παραίτησε την κυβέρνηση του για να προκηρυχθούν άμεσα εκλογές εξπρές στις 20 Σεπτέμβρη».
Αυτά όλα μπορεί να συνηθίζονται στην πολιτική. Το πώς ένας πρόεδρος ενός κόμματος επιχειρεί να αποκομίσει πολιτικά ωφέλη, να ξεφορτωθεί ενοχλητικές φωνές στο ίδιο του το κόμμα και να παρατείνει την εξουσία του. Όμως σπανίως, αν όχι ποτέ, δεν έγιναν παίζοντας τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας…