Ο «κύριος Απληστος» (Mr. Greedy) ήταν ένας πιγκουίνος που άφησε πίσω του μια σπάνια κληρονομιά: περισσότερους από 230 απογόνους, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα μέχρι πέμπτης γενιάς, τη μεγαλύτερη αποικία του είδους του στη Βόρεια Αμερική. Ο καρπερός πιγκουίνος πέθανε στο «σπίτι» του, τον ζωολογικό κήπο του Μέριλαντ στις ΗΠΑ, στα 33 του χρόνια, σύμφωνα με τους New York Times.
Ο ζωολογικός κήπος ανακοίνωσε τον θάνατό του (από βαθιά γεράματα) προσθέτοντας ότι δεν έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει το ισοδύναμο της ηλικίας των πιγκουίνων σε ανθρώπινα χρόνια. Ηταν ο γηραιότερος πιγκουίνος στην αποικία του.
Οταν δεν ήταν απασχολημένος με την αναπαραγωγή ή τη διασκέδαση των επισκεπτών του ζωολογικού κήπου, ο κύριος Απληστος κολυμπούσε, φρόντιζε τον σύντροφό του –την «κυρία Απλήστου»– και έψαχνε συνεχώς να βρει πράγματα για να κλέψει.
Η ικανότητά του να κλέβει φαγητό από άλλους πιγκουίνους τού είχε χαρίσει το στοργικό παρατσούκλι με το οποίο ήταν γνωστός, είπε στους New York Times η Τζεν Κότιαν, η επιμελήτρια πτηνών στο ζωολογικό κήπο.
Ο «κύριος Απληστος», που είχε γεννηθεί το 1991, είχε και ένα πιο επίσημο, αν και πολύ πιο απρόσωπο όνομα: Αφρικανικός πιγκουίνος αριθμός 821. Ο ζωολογικός κήπος του έκανε ευθανασία στις 27 Αυγούστου λόγω «σοβαρών προβλημάτων υγείας».
Στη μακρόχρονη ζωή του, ο Απληστος «συνέβαλε τεράστια στο απειλούμενο είδος του», ανέφερε η δήλωση του ζωολογικού κήπου του Μέριλαντ, που βρίσκεται στη Βαλτιμόρη.
«Αυτό το ένα πουλί ήταν απίστευτα σημαντικό για τη συνέχιση της ύπαρξης αφρικανικών πιγκουίνων σε όλο τον κόσμο», είπε η Κότιαν.
Ο Μάικ Εβιτς, εκπρόσωπος του ζωολογικού κήπου του Μέριλαντ, είπε στους New York Times ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός για τους απογόνους που αναμένεται να αφήσει ένας αφρικανικός πιγκουίνος, αλλά ο απολογισμός στην περίπτωση του Απληστου είναι «πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο».
Οι αφρικανικοί πιγκουίνοι, που ζουν σε νησιά στα ανοιχτά της νοτιοδυτικής ακτής της Αφρικής και στη στεριά κοντά στο Κέιπ Τάουν, στη Νότια Αφρική, μπορούν να βουτήξουν πάνω από 120 μέτρα κάτω από το νερό και μπορούν να παραμείνουν κάτω από την επιφάνεια για δύο έως τρία λεπτά τη φορά, σύμφωνα με το Aquarium of the Pacific, μια ομάδα διατήρησης της θαλάσσιας ζωής στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνιας. Οι πιγκουίνοι έχουν ύψος λιγότερο από ένα μέτρο και «τα θορυβώδη τσιρίσματα τους ακούγονται σαν γκάρισμα γαϊδουριού».
Τα τελευταία 20 χρόνια, ο παγκόσμιος πληθυσμός των αφρικανικών πιγκουίνων μειώθηκε κατά 75%, γεγονός που οφείλεται εν μέρει στην έλλειψη ψαριών με τα οποία τρέφονται, όπως οι σαρδέλες και οι γαύροι, σύμφωνα με την Ενωση Ζωολογικών Κήπων και Ενυδρείων για την Επιβίωση του Αφρικανικού Πιγκουίνου, η οποία βοήθησε να καθοριστεί εάν ο κύριος και η κυρία Απλήστου θα μπορούσαν να ταιριάξουν με επιτυχία στην αναπαραγωγή.
«Υπάρχει πραγματική πιθανότητα τα πτηνά αυτά να εξαφανιστούν μέσα σε 10 χρόνια», είπε στους New York Times ο ζωολογικός κήπος.
Εάν ο πληθυσμός τους συνεχίσει να μειώνεται και εάν οι ζωολόγοι καταφέρουν στο μεταξύ να περιορίσουν ορισμένες από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και της υπεραλίευσης, οι απόγονοι του κυρίου Απληστου θα είναι ζωτικής σημασίας για την αναγέννηση του πληθυσμού του είδους στην Αφρική, είπε η Κότιαν.
Ο κύριος Απληστος έζησε λιγότερο από την ισόβια σύντροφό του, τον πιγκουίνο Νο 832, γνωστό ως κυρία Απλήστου. Τώρα είναι ο γηραιότερος πιγκουίνος του ζωολογικού κήπου. Και τα δύο πουλιά ήρθαν στη ζωή την ίδια χρονιά, έφτασαν στον ζωολογικό κήπο το 1992 και έγιναν ζευγάρι το 1994.
Το μέσο προσδόκιμο ζωής ενός αφρικανικού πιγκουίνου είναι περίπου 18 χρόνια, καθιστώντας τον κύριο και την κυρία Απλήστου ένα σπάνιο δίδυμο, είπε ο ζωολογικός κήπος. Η Κότιαν είπε ότι το ζευγάρι ήταν διάσημο ανάμεσα στους επισκέπτες επειδή η αξιοσημείωτη μακροζωία και οι αναπαραγωγικές τους ικανότητες κουβεντιάζονταν κατά τη διάρκεια της σίτισης. Οι Απληστοι ήταν επίσης συνέταιροι στο έγκλημα, αφού μαζί του έκλεβε κι εκείνη φαγητό από άλλα ζώα.
Ο ζωολογικός κήπος θα παρακολουθεί τη συμπεριφορά της κυρίας Απλήστου και, αν την ενδιαφέρει, μπορεί να της βρει έναν άλλο αρσενικό σύντροφο.
Οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία, παραδέχτηκε στους New York Times η Κότιαν, μερικές φορές επικρίνονται επειδή κρατούν ζώα σε αιχμαλωσία. Αλλά η ζωή του Απληστου αποτελεί παράδειγμα του σημαντικού ρόλου που μπορούν να παίξουν αυτά τα μέρη, συμπλήρωσε. «Εκπαίδευσε» τους ανθρώπους πάνω στο είδος του, κατέληξε, ενώ οι απόγονοί του θα μπορούσαν να αποτελέσουν αναπόσπαστο μέρος της αναβίωσής του είδους αυτού τις επόμενες δεκαετίες.