Με νομικές διαδικασίες ένας γερμανός πρώην εθνικιστής («Εναλλακτκή για τη Γερμανία») και νυν «φιλελεύθερος συντηρητικός» πολιτικός και οικονομολόγος προσπαθεί να μην επιτρέψει ή, έστω, να καθυστερήσει σημαντικά τη λειτουργία του Ταμείου Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Ενωσης, από το οποίο τόσο εξαρτώνται οι εθνικές οικονομίες των χωρών-μελών όσον αφορά τη χαλιναγώγηση και την ανατροπή της ύφεσης.
Δεδομένου ότι η ιδέα του Ταμείου Ανάκαμψης έχει πιστωθεί στην καγκελάριο Ανγκελα Μέρκελ, άρα και στην πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η υπόθεση έχει κυρίως γερμανικό ενδιαφέρον, αν δούμε τα πράγματα από την οπτική γωνία που τα βλέπει και ο Μπερντ Λούκε – ο άνθρωπος δεν ζητάει τίποτε περισσότερο από την ανταμοιβή του στις επερχόμενες εθνικές κάλπες…
Διότι αυτός ο Λούκε προσέφυγε στο δικαστήριο της Καρλσρούης τον περασμένο μήνα κατά του Ταμείου Ανάκαμψης. Ετσι οι δικαστές έσπευσαν να εκδώσουν απόφαση η οποία ανάγκασε τον πρόεδρο της Γερμανίας Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ να μην υπογράψει τον νόμο που ισοδυναμεί με τη συγκατάθεση του γερμανικού κράτους στη σύσταση του Ταμείου Ανάκαμψης! Πλέον οι δικαστές θα αποφασίσουν αν θα ασχοληθούν και επί της ουσίας με την καταγγελία του Λούκε.
Αρα, σχολιάζει το Politico, το μέλλον του Ταμείου Ανάκαμψης εναπόκειται στους δικαστές της Καρλσρούης, και εντός των προσεχών εβδομάδων θα γνωρίζουμε αν θα δεχθούν την καταγγελία του Λούκε. Σε αυτήν την περίπτωση, η έγκριση του Ταμείου Ανάκαμψης από γερμανικής πλευράς θα μπορούσε να καθυστερήσει ένα έτος ή και περισσότερο!
Το συμπέρασμα που σε αυτή τη φάση και κατόπιν των γερμανικών δικαστικών παρεμβάσεων μπορεί να εξαχθεί είναι ότι όχι μόνο δεν έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση του Ταμείου Ανάκαμψης, αλλά και ότι το όλο πρότζεκτ περί καταπολέμησης της ύφεσης κινδυνεύει να μείνει εντελώς μετέωρο. Για τον Λούκε πάντως το ζήτημα είναι ότι παραβιάζεται ο γερμανικός νόμος (το Σύνταγμα) όταν η Γερμανία αναλαμβάνει χρέος τρίτων, αλλά και ότι καταπατώνται οι ευρωπαϊκές συνθήκες όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση δανείζεται στο όνομα όλων των χωρών της (πλουσίων και φτωχών).
Ασφαλώς πρόκειται για σοβαρότατη εμπλοκή, που προκάλεσε ανατριχίλες, όπως λέει ο έγκυρος ιστότοπος, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Ο ίδιος ο Λούκε λέει ότι ευθύνεται η… Ενωση, αφού η ίδια ξέχασε τι είναι και ανέπτυξε ένα χρηματοδοτικό εργαλείο που καταπατά τις ευρωπαϊκές συνθήκες. Εξυπακούεται ότι Ταμείο Ανάκαμψης δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τη συμμετοχή της Γερμανίας, έτσι θα καταστεί κατ’ ουσίαν νεκρό αν οι δικαστές απορρίψουν τον μηχανισμό χρηματοδότησής του.
Αφού η όλη πρακτική του Λούκε στρέφεται αναγκαστικώς εναντίον της Μέρκελ και του κόμματός της, ενδιαφέρον είναι να υπομνησθεί ότι ο ίδιος ξεκίνησε σαν χριστιανοδημοκράτης ομοϊδεάτης της προτού ιδρύσει μαζί με άλλους την εθνικιστική-ακροδεξιά «Εναλλακτική», την οποία εγκατέλειψε όταν πραγματικοί εθνικιστές-ακροδεξιοί ανέλαβαν τα ηνία της. Τότε ο Λούκε έγινε «φιλελεύθερος συντηρητικός».
Οσον αφορά τη σχέση του με τη Δικαιοσύνη, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που την εμπλέκει σε πολιτικές υποθέσεις. Είχε απασχολήσει το γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο και παλαιότερα, με αφορμή το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Και τότε έθεσε ζητήματα ασυμφωνίας του με όσα ορίζει η γερμανική νομοθεσία.
Από πλευράς της η Κομισιόν ανακοίνωσε ότι παραμένει «πεπεισμένη για τη νομιμότητα του μηχανισμού χρηματοδότησης του Ταμείου Ανάκαμψης». Και ότι έχει πάντα για στόχο της την «ολοκλήρωση της διαδικασίας επικύρωσης σε όλα τα κράτη-μέλη έως το τέλος του πρώτου εξαμήνου του τρέχοντος έτους». Οσο για τη γερμανική κυβέρνηση, εξέφρασε την αισιοδοξία της ότι το δικαστήριο δεν θα κωλυσιεργήσει και θα αποφανθεί «πολύ γρήγορα».
Το επιχείρημα που κραδαίνει ο Λούκε στα ΜΜΕ εναντίον της Μέρκελ είναι ότι η καγκελάριος υπήρξε ανέκαθεν πολέμιος της ιδέας του ευρωομολόγου, άρα δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσει με την καταπάτηση των ευρωπαϊκών κανόνων. Η απάντηση του περιβάλλοντος Μέρκελ είναι ότι η καγκελάριος, ναι, έχει αντιταχθεί στην ιδέα των ευρωομολόγων, ωστόσο εγκαίρως τοποθετήθηκε υπέρ του Ταμείου Ανάκαμψης. Και υπογραμμίζεται ότι η Μέρκελ διαφωνεί με την εκτίμηση (του Λούκε) ότι ο μηχανισμός χρηματοδότησης ισοδυναμεί με τη δημιουργία ευρωομολόγων.